Λόγια. Κι άλλα λόγια. Ο κόσμος πάντα μιλάει και πάντα θα βρει κάτι να πει. Απ’ τους φίλους και τους γείτονες μέχρι τον πιο άσχετο. Συνήθως θα σε κράξουν. Θα βρουν να πουν οτιδήποτε αρνητικό. Είτε επειδή βρήκες δουλειά, είτε για το πώς τα βγάζεις πέρα, είτε για το έτερον ήμισυ που μπαινοβγαίνει συχνά-πυκνά σπίτι σου.
Καλοπροαίρετα σχόλια σπάνια θ’ ακούσεις. Το κουτσομπολιό είναι η αγαπημένη συνήθεια του κόσμου. Είναι μια μορφή ξεσπάσματος της ζήλιας και του φθόνου. Καλλιεργεί την εμπάθεια και τροφοδοτεί τον εγωισμό του καθενός.
Όλοι έχουμε πέσει στη λούμπα του κραξίματος. Όλοι λίγο-πολύ έχουμε πει ένα αρνητικό σχόλιο για κάποιον, ενώ μέσα μας καιγόμασταν από ζήλια. Κιι ακόμη χειρότερα έχουμε κράξει όσους μας κράζουν. Έχουμε πέσει σε εκείνη την αρρωστημένη τους παγίδα σαν πρόβατα.
Διότι ο άνθρωπος δύσκολα δέχεται ότι κάποιος δεν τον γουστάρει. Είναι ο εγωισμός, είναι και λίγο που θέλουμε να είμαστε κοινωνικά αποδεκτοί, που αυτό τελικά δεν ισχύει και κάνουμε ακριβώς τα ίδια. Ποια άλλωστε είναι η καλύτερη τιμωρία απ’ το οφθαλμός αντί οφθαλμού; Πληρώνουμε αυτούς που μας κράζουν με το ίδιο νόμισμα και νιώθουμε ότι πήραμε την εκδίκησή μας. Μέσα στο μυαλό μας έτσι υποκαθιστούμε την τάξη και το θιγμένο μας είναι.
Λάθος. Μέγα λάθος. Πέφτουμε στο δικό τους επίπεδο. Γινόμαστε σαν κι αυτούς προκειμένου να νιώσουμε καλύτεροι, αντί να δείξουμε ανωτερότητα. Εκεί είναι το μεγαλείο κι η καλύτερη απάντηση.
Να είσαι διαφορετικός από εκείνους, που πετάνε βελάκια στη φωτογραφία σου. Να μην ανταποδίδεις στα ίσα σαν πεντάχρονο που κλότσησε το συμμαθητή του, επειδή τον κλότσησε πρώτος. Απλώς να προσπερνάς. Πώς θα ξεχωρίσεις μέσα στο πλήθος, αν τείνεις να γίνεις ένας απ’ αυτούς;
Είναι μικροψυχία να κάνεις ότι σου κάνουν. Αδιαφόρησε και τότε θα δεις, τι καλά που θα αισθανθείς. Δε θα νιώθεις θυμό κι αγανάκτηση. Απαλλαγμένος από αρνητικά συναισθήματα θα έχεις γαλήνη κι ηρεμία, που στο κάτω-κάτω της γραφής, γιατί να τη χαλάς για τον καθένα;
Για κανέναν δεν αξίζει να θυσιάζεις την ηρεμία σου. Εσύ ξέρεις ποιος είσαι, τι έχεις καταφέρει στη ζωή σου, πώς συμπεριφέρθηκες στον καθένα. Κανένας δεν μπορεί να σου χαλάσει την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου και να στη γκρεμίσει. Την αυτοεκτίμησή σου δεν πρέπει να την αγγίζει κανένα σχόλιο και καμία κακία.
Άλλωστε, για να σε κράζουν σημαίνει πως κάτι κάνεις σωστά. Οι άνθρωποι τείνουν να σχολιάζουν αρνητικά ό,τι τους ξεπερνά κι ό,τι είναι καλύτερο απ’ τους ίδιους, είτε πρόκειται για μια μπλούζα, είτε για αμάξι. Κανένας δεν ασχολείται με ό,τι βρίσκεται από κάτω του. Προκειμένου να καταβαραθρώσουν το καλύτερο προσπαθούν να το γειώσουν. Πες το κακία, βάφτισέ το κομπλεξισμό, χαρακτήρισέ το ως την άμυνά τους.
Δεν αξίζει να ασχολείσαι και να κράζεις κι εσύ. Μη χαλάς φαιά ουσία σε μικρά πράγματα κι ακόμη μικρότερους ανθρώπους. Γίνεσαι εσύ ο ίδιος μικρός. Βέβαια, υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιοι το χρειάζονται το κράξιμό τους. Αλλά φρόντισε να γίνει μία και καλή.
Να τα πεις, να ηρεμήσεις και να μην ξαναασχοληθείς. Ο Πλάτωνας άλλωστε είπε «οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες, οι μέτριοι άνθρωποι μιλούν για γεγονότα κι οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους». Δίκιο δεν είχε;
Επιμέλεια κειμένου Εύας Αροτσίδου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
