Μόλις μας χάσουν τα δίνουν όλα αλλά είναι πια αργά

Οι σχέσεις είναι ξεκάθαρα δούναι και λαβείν. Κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Αυτό είναι νόμος. Μια άτυπη σύμβαση μεταξύ των δυο συμβαλλόμενων συντρόφων, που δίνουν την ψυχή τους στη σχέση κι ως αντάλλαγμα χαίρονται κι απολαμβάνουν όσα τους δίνει ο άλλος. Αυτά, βέβαια, στις φυσιολογικές σχέσεις.

Καθώς υπάρχουν κι άλλου τύπου σχέσεις. Εκείνες που δίνεις, δίνεις και ξαναδίνεις κι ο άλλος δε δίνει τίποτα. Έχεις να αντιμετωπίσεις μια εγωκεντρική κι αλαζονική συμπεριφορά. Και το αστείο δεν είναι αυτό μόνο. Όταν κάποιος που δίνει ασύστολα και δε λαμβάνει, βαρεθεί κι αλλάξει συμπεριφορά, τότε τον άλλον τον πιάνει η πρεμούρα κι αρχίζει να προσφέρει στη σχέση.

Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος λόγος. Και μόνο η ιδέα ότι μπορείς να χάσεις τον σύντροφό σου σε ταρακουνάει. Μόνο άλλωστε όταν πας να χάσεις κάποιον, τον εκτιμάς πραγματικά. Μόνο τότε βλέπεις νηφάλια τι σήμαινε αυτός ο άνθρωπος για σένα, πόσο σημαντικός είναι για τη ζωή σου.

Αυτό κι αν είναι αστείο. Τι να τον κάνεις τον άλλον, όταν δε σε εκτιμά και δε σε θέλει κάθε μέρα; Όταν εσύ προσπαθείς κι αφιερώνεις τη ζωή και την ύπαρξή σου σε μια σχέση κι ο άλλος είναι στον κόσμο του; Και μάλιστα μόνο όταν χάσει τη σιγουριά του, τότε να δείχνει ενδιαφέρον;

Κανείς δε θέλει έναν άνθρωπο, που δεν είναι είναι κοντά του συνεχώς. Κάποιον που κατά τη διάθεσή του, αλλάζει και τη συμπεριφορά του. Οι σχέσεις είναι για να σου προσφέρουν σιγουριά κι ασφάλεια, όχι για να σε ταλαιπωρούν και να σε ταλανίζουν με αμφιβολίες και ποικίλα ερωτηματικά.

Μια σχέση δε χτίζεται έτσι. Βασίζεται στην καθημερινή και συνεχή επένδυση. Αν αφεθείς, αν αφήσεις η ρουτίνα και η συνήθεια να σε συνεπάρουν και να σε πάνε εκεί που δε θες, τότε φταις εσύ. Φταις που το άφησες να συμβεί. Τίποτα δεν έρχεται χωρίς προσπάθεια, πόσο μάλλον οι σχέσεις, που δεν έχεις να κάνεις με ένα άτομο, αλλά με δύο ανθρώπους, ο καθένας με τη δικιά του ψυχοσύνθεση.

Και ωραία, πες, ο άλλος ξύπνησε. Τώρα τι να το κάνεις; Διότι το ξενέρωμα δεν αργεί και πολύ να έρθει. Ο έρωτας τροφοδοτείται απ’ την ανταπόκριση, αναθερμαίνεται απ’ τα αμφίδρομα συναισθήματα και συντηρείται στο χρόνο μόνο με ταύτιση της πορείας. Αν δεν υπάρχουν αυτά, αν εσύ έχεις βαρεθεί να παλεύεις γι’ αυτά, τότε το τέλος είναι πολύ κοντά. Καμιά φορά, ενώ τα παίζεις όλα και περιμένεις τα πάντα, όταν αυτό τα πάντα έρθουν, εσύ είσαι ήδη πολύ μακριά. Είσαι τοποθετημένος για την ακρίβεια στην άλλη πλευρά. Βαρέθηκες, κουράστηκες, απογοητεύτηκες.

Άλλωστε, το να παρακαλάς τον άλλον για να νιώσει, όπως αισθάνεσαι εσύ, ανεξάρτητα από τη στιγμή που θα το νιώσει, δεν μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο μέσα σε μια σχέση. Θα σου βγει ξινό. Ο έρωτας είναι αυθόρμητος, εκδηλώνεται κάθε ώρα και στιγμή και σίγουρα δεν είναι προϊόν φόβου.

Αν, λοιπόν, ο άλλος δε σου δίνει σημασία, σήκω και φύγε. Φύγε από εκεί που τα συναισθήματα κι οι εκδηλώσεις τους δεν υπακούν στην αμοιβαιότητα. Φύγε από εκεί που μόνο ο εκφοβισμός είναι το μέσο. Και θα φύγεις. Γιατί είναι πολύ εύκολο. Υπάρχει κάτι που λέγεται αξιοπρέπεια κι όταν αυτή γίνεται το παιχνιδάκι του άλλου, όσο και να τον αγαπάς, δε του δίνει το δικαίωμα να την καταπατάει. Ώρα να πηγαίνεις, λοιπόν.