Αγανακτώ με τα ζευγάρια που τα κάνουν όλα μαζί. Τρώνε μαζί, βγαίνουν μαζί, κοιμούνται μαζί.
Μου φαίνεται ανυποφόρο. Μου φαίνεται ανυπόφορο ακόμη και το να κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι με το σύντροφό μου.
Μεγάλωσα στο ίδιο δωμάτιο με την αδελφή μου. Συνεπώς ουδεμία ιδιωτικότης!
Δεν μπορούσα να κλειδωθώ εκεί μέσα, όταν χρειαζόμουν λίγη απομόνωση.
Για έναν εσωστρεφή χαρακτήρα, το απόλυτο μοίρασμα κάθε συναισθήματος, μόνο ως τιμωρία μπορώ να το εκλάβω.
Μεγαλώνοντας ορκίστηκα οτι όπου και αν βρεθώ θα εχω τον προσωπικό μου χώρο. Όπως και έπραξα.
Τον ερωτεύτηκα εκείνον τον άνδρα. Και ήταν αμοιβαίο. Στο χρόνο η συγκατοίκηση μας προέκυψε αβίαστα.
Νέα καθημερινότητα, νέες συνήθειες, νέοι ρυθμοί.
Όλα τα συνήθισα εκτός απο ένα. Να μοιράζομαι το δωμάτιο μαζί του και το κυριότερο το κρεβάτι μου. Κοιμόμουν πλάτη στη γωνία για να εξασφαλίσω το χώρο μου. Εκείνος αντιθέτως, είχε όρεξη για αγκαλιές.
Ο ύπνος μου, είχε πάει περίπατο. Όχι γιατί δεν ήθελα την παρέα του, αλλά η συνήθεια τόσων ετών δε μπορούσε να αλλάξει απ’τη μια στιγμή στην άλλη.
Στην αρχή έκανα την πάπια. Αλλά πόσο να αντέξω η δύσμοιρη χωρίς το ελιξήριο της ενέργειάς μου;
Ένα απόγευμα καθώς έτρωγε αμέριμνος, του το ξεφούρνισα.
– Δε μπορώ άλλο να κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι!
Ακατάλληλη η ώρα, το ξέρω. Και πράγματι του στάθηκε η μπουκιά στο λαιμό. Όχι όμως για το λόγο που φανταζόμουν.
Στο μυαλό μου, είχα προετοιμάσει κάθε επιχείρημα που θα μπορούσε να αντικρούσει οποιοδήποτε δικό του. Είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για καυγά και μούτρα. Και στα κάτεργα του μυαλού μου, είχα ακόμη και το χωρισμό.
«Κι εγώ το ίδιο ήθελα να σου ζητήσω», μου εκμυστηρεύτηκε με παιδική αθωότητα. Μου φάνηκε κιόλας, πως για δευτερόλεπτα κοκκίνισε λίγο από ντροπή κι αμηχανία.
Το να κοιμάσαι μόνος είναι συνώνυμο της απόλυτης ξεκούρασης. Δε σε νοιάζει πώς θα ξετυλίξεις το πονεμένο σου κορμί στο κρεβάτι. Δικό σου το κρεβάτι, δικό σου το κορμί, κάνεις ο,τι γουστάρεις.
Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι υπάρχουν άνθρωποι ιδιότροποι στον ύπνο, όπως εγώ.
Μπορεί να ξυπνήσω τρεις τα χαράματα να φαω γλυκό, να διαβάσω βιβλίο με το λαμπαντέρ αναμμένο, να βάψω τα νύχια μου γιατί έχω insomnia.
Ο έρμος δίπλα μου, τι μου χρωστάει να ξυπνάει κάθε τρεις και λίγο από τη δική μου υπερκινητικότητα;
Είναι σκέτο μαρτύριο να με ξυπνάει ο διπλανός μου, απλώς γιατί δεν έχει απλώς ξεπεράσει τις συνήθειες απλώματος, της εργένικης ζωής του;
Δεν είναι όμως μόνο τα αυτονόητα.
Το να κοιμάται ένα ζευγάρι σε ξεχωριστά κρεβάτια συντηρεί το μυστήριο στη σχέση. Και αναφέρομαι στα πραγματικά ερωτευμένα ζευγάρια, που το κάνουν κατ’επιλογή.
Όταν μετακόμισα στο δίπλα δωμάτιο, λαχταρούσα να μοιραστώ στιγμές μαζί του, στη διάρκεια της μέρας. Μου έλειπε τα πρωινά, το πιστεύεις; Μου έλειπε ο άνθρωπος με τον οποίο συγκατοικούσαμε στο ίδιο σπίτι. Ζούσαμε διαρκώς το πρώτο τρίμηνο της σχέσης μας.
Και ήταν κι εκείνα τα βράδια, που τρύπωνε στο δωμάτιό μου. Ήταν η μικρή μας σκανταλιά. Το mind game, με το οποίο ξορκίζαμε την οικειότητα. Και το πετύχαμε, δε βαρεθήκαμε ποτέ.
Οφείλω να ομολογήσω όμως κάτι. Κάποιες νύχτες κοιμόμασταν μαζί.
Εκείνες τις νύχτες, που χρειάζεσαι τον άλλον δίπλα σου, να σε πάρει μια αγκαλιά και να διώξει μακριά όλα τα μαύρα σύννεφα. Κι έχει άλλη γλύκα, όταν γίνεται με κάψα και μεράκι.
Το κρεβάτι λένε φέρνει τους ανθρώπους κοντά, αλλά στα σίγουρα, δεν εννοούν ούτε τον ύπνο, ούτε το έπιπλο.
Λάβετε θέσεις λοιπόν, είναι ώρα για δράση!
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
