Ο έρωτας δε σηκώνει απουσία. Αποζητάς τον άλλον συνεχώς και αδιαλείπτως, χωρίς να υπολογίζεις δουλειές και υποχρεώσεις. Έτσι είναι η φύση του. Τα δύο να γίνονται ένα και να μη χωρίζονται ποτέ.
Δε γίνεται όμως. Μπορεί να ξανασμίγουμε αλλά χωρίζουμε για ώρες. Ώρες που περνάνε βασανιστικά αργά, που τίποτα δεν μπορεί να με αποσπάσει από τη σκέψη σου, που η καρδιά μου βασανίζεται έντονα από την έλλειψή σου.
Πίστευα πως στη δουλειά θα ξεχαστώ. Θεωρούσα πως με τις παρέες πως θα περνούσαν ευχάριστα οι στιγμές που είμαι μακρυά σου. Όλα μάταια. Όλα χωρίς αποτέλεσμα. Η ίδια έντονη επιθυμία να βρεθώ κοντά σου και πάλι, να με αγκαλιάσεις και να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά κι εγώ να νιώθω πως βρίσκομαι στη δική μου νιρβάνα.
Ξέρεις τι έχω σκεφτεί; Μη με πεις τρελή και ανισόρροπη. Θέλω να βιντεοσκοπώ τις στιγμές μας και να τις βλέπω στο repeat, όταν μου λείπεις. Ήδη χαζεύω τις φωτογραφίες μας.
Σίγουρα δεν εννοώ για να το ξεκαθαρίσω τις σεξουαλικές μας στιγμές. Η ζωή δεν αρχίζει και τελειώνει σε ένα κρεβάτι. Η ζωή είναι το να μοιράζεσαι με τον άνθρωπό σου κοινά βιώματα, εμπειρίες, ταξίδια και καταστάσεις που σε δένουν και σε φέρνουν πιο κοντά με τον άλλον.
Δε φταίω εγώ. Φταίει που μου λείπεις. Ανυπόφορα. Τόσο που μετράω λεπτά και ώρες μέχρι να σε συναντήσω. Νιώθω πως είμαι ξανά στο σχολείο και περιμένω εκείνο το σωτήριο κουδούνι, που θα με στείλει πάλι στη ζεστασιά του σπιτιού μου και σε σένα.
Θέλω να απαθανατίζω κάθε στιγμή μας και κάθε βλακεία μας. Λένε πως η κάμερα κλειδώνει τις στιγμές και τις κρατάει στη σφαίρα του άπειρου. Έτσι κι εγώ γουστάρω να τις κλειδώσω. Να φυλακίσω την εικόνα σου και να τη βλέπω συνέχεια. Ακόμα περισσότερο να τις κρατήσω σα το δικό μου προσωπικό θησαυρό, που κανείς δε θα ξέρει πόσο πλούσια είμαι.
Είναι αυτές οι καθημερινές μας στιγμές. Το πρόσωπο σου όταν σου λέω πως σε αγαπάω, η περιέργεια σου όταν χτυπαέι το κινητό μου, τα μούτρα σου όταν χάνει η ομαδάρα σου, η έκπληξή σου όταν μαγείρεψα και επιτέλους δεν έκαψα το φαγητό, η εκδρομή που οδηγούσες και τραγουδούσαμε παράφωνα. Είναι η ζωή μας αυτή με τις εκφάνσεις της. Και κάθε στιγμή την κάνεις μοναδική.
Θέλω να βλέπω σε επανάληψη τη ζωή μας στο διάλειμμα για τσιγάρο, στο μετρό αγνοώντας τα βλέμματα των περαστικών που χαμογελάω, το βράδυ στον καναπέ περιμένοντάς σε να γυρίσεις. Θέλω η ευτυχία μας να παίζει συνεχώς μπροστά στα μάτια μου.
Όχι, όχι δεν είμαι τρελή. Ερωτευμένη είμαι και μάλιστα απόλυτα. Με εκείνο το τρόπο που σε καθηλώνει και που σε μαγεύει.
Λένε πως ο έρωτας σε κάνει παράλογο. Σε οδηγεί σε κινήσεις που ούτε καν θα σκεφτόσουν μόνο και μόνο για να νιώθεις τον άλλον λίγο παραπάνω δίπλα σου. Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο ή άδικο.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι, πως ο έρωτας σε κάνει ευτυχισμένο, καμιά φορά και σκηνοθέτη. Κι εσύ είσαι η πιο όμορφη ταινία μου, που δε χορταίνω να βλέπω.
Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
