Εξίσωση με 3 αγνώστους ο έρωτας και όλοι στο κυνήγι της επίλυσης. Πάθος, συναίσθημα και λίγο μυστήριο είναι οι τρεις βασικές συντελεστές. Συγκεκριμένα, όμως ,είναι το μυστήριο, που κουβαλάει μύχιες σκέψεις, κίνητρα, και ζητά επεξηγήσεις.
Δεν είναι άλλωστε εύκολος κι αυτό τον κάνει ακόμα πιο γοητευτικό. Δύσκολο να μεταφράσεις συμπεριφορές ενός ερωτευμένου. Με τη λογική πας να εξηγήσεις τον έρωτα;
Ένα από αυτά τα ανεξήγητά του είναι γιατί, όταν ερωτευόμαστε. άλλα νιώθουμε, άλλα λέμε, άλλα κάνουμε. Δεν έχετε αναρωτηθεί; Σε πόσους αποχωρισμούς θέλατε να τρέξετε πίσω του και να του πείτε «μείνε»; Πόσες αγκαλιές κάνατε απλά από συνήθεια και όχι από πραγματικό συναίσθημα; Πόσα σ’ αγαπώ πνίξατε; Πόσα παραπάνω φιλιά θέλατε να ζητήσετε κι ας πόναγαν τα χείλη σας;
Έτσι είναι η φύση μας. Ο άνθρωπος, ον με πάθη και αδυναμίες, κοντοστέκεται μπρος στην προοπτική της απογοήτευσης. Δεν έχει μάθει να χάνει. Η απόρριψη ή κοινώς χυλόπιτα δεν θεωρείται η πλέον επιθυμητή καταληξη μιας προπάθειας κατά κοινή ομολογία. Καταλήγουμε δέσμιοι του φόβου μας. Δέσμιοι όλων εκείνων που θα θέλαμε να εκφράσουμε και τελικά τα καταχωνιάσαμε βαθιά στην ψυχής μας.
Πόσα απωθημένα σπέρνει μέσα μας αυτή η κατάσταση; Καταπιεσμένες επιθυμίες, ανείπωτα λόγια και παραποιημένα συναισθήματα βράζουν τη λάβα μέσα μας. Κάποια στιγμή βρίσκουν διέξοδο και σαρώνουν ό,τι αγγίζουν. Αξίζει η καταστροφή; Σίγουρα όχι.
Ο έρωτας είναι για να εκδηλώνεται. Είναι διεκδικητικός και αιμοβόρος. Ανεξάρτητος από τη φύση του. Άραγε γιατί αποζητάμε τον έρωτα, ενώ στην ουσία αδυνατούμε να τον έχουμε και δυσκολευόμαστε να πούμε όλα όσα σκεφτόμαστε και επιθυμούμε; Οξύμωρο δεν ακούγεται;
Τόσο πολύ φοβόμαστε να ξεγυμνώσουμε τον εαυτό μας απέναντι σε όποιον αγαπάμε; Η αδυναμία συνήθως πέφτει αντικείμενο εκμετάλλευσης και προσπαθούμε να προφυλάξουμε τον εαυτό μας. Πόσο άδικο για την ουσία του συναισθήματος. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να αφεθεί. Αν δεν αφεθείς όμως, δεν ξέρεις πού θα πάει. Χάνεις τη μισή διαδρομή. Γιατί συνεχίζεις και το κάνεις;
Ο έρωτας σε θέλει δυναμικό. Να μην τον φοβάσαι. Άλλωστε αγάπη και δισταγμός δεν ταιριάζουν. Γιατί με το ζόρι πάμε να το κάνουμε αφού το αποτέλεσμα δε μας βγαίνει;
Κίνητρο πάντα είναι ευτυχία, η γαλήνη, το μοίρασμα κοινών εμπειριών με τον άλλο. Ωστόσο απέχει μίλια η θεωρία από την πράξη. Είναι οι περιστάσεις καμιά φορά που μας αποπροσανατολίζουν από τους στόχους μας και αναγκαζόμαστε να τους βάζουμε σε δεύτερη μοίρα. Αθετούμε υποσχέσεις, μουτζουρώνουμε όρκους και καίμε τις αναμνήσεις.
Πραγματικά ερωτευμένος είναι εκείνος που δεν τρέμει να ανοιχτεί απέναντι στον άλλον. Είναι εκείνος που ό,τι σκέφτεται, εκείνο πράττει. Εκείνος που οι υποσχέσεις του είναι νόμος και που γίνονται πράξη πριν καν ειπωθούν.
Ας σταματήσουμε να εμπαίζουμε τους εαυτούς μας. Ας υποταχτούμε στον έρωτα, ας ζήσουμε. Αν όχι σήμερα, πότε;
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
