Ο έρωτας είναι ένα βαθύτερο συναίσθημα. Είναι από εκείνα που αποζητάς, ονερεύεσαι και επιθυμείς διακαώς να αισθανθείς.
Ναι, ο έρωτας είναι μαγεία. Είναι ρομαντισμός. Είναι βόλτες στη λιακάδα κι αγκαλιές δεμένες κάτω από ποικιλόχρωμα παπλώματα.
Υπάρχει, όμως κι ένα άλλο είδος έρωτα. Είναι ο έρωτας του πεντάλεπτου.
Είναι εκείνος που περιορίζεται στη σφαίρα του πλατωνικού και του επιφανειακού.
Θα τον συναντήσεις στην ουρά του σούπερ μάρκετ, σε μια βαρετή ομιλία ή ακόμα και στο βενζινάδικο. Δεν θα του γυρίσεις την πλάτη. Αντιθέτως, θα φορέσεις το καλύτερό σου χαμόγελο και θα τον υποδεχθείς.
Το θυμάσαι εκείνο το χαμόγελο του ερωτευμένου. Είναι εκείνο που σε κάνει να ακτινοβολείς περισσότερο κι απο το αστέρι της Βηθλεέμ.
Ξέρεις μέσα σου, πως ίσως κρατήσει πέντε δέκα λεπτά αυτή η face to face επαφή με το αντικείμενο του πόθου σου. Μπορεί να μην μιλήσετε καν. Είναι τα μάτια συνήθως που κάνουν όλη την δουλειά. Είναι εκείνα τα εύγλωττα βλέμματα που λένε παραπάνω κι απ’όλες τις λέξεις του κόσμου.
Μια ματιά, ένα χαμόγελο, ίσως και ένα αυθόρμητο «γεια» είναι εκείνα που κάνουν το μυαλό σου να δουλεύει με ρυθμούς φρενίτιδας. Αν δεν δουλέψει άλλωστε το μυαλό και δεν ερεθιστεί, τότε ο έρωτας δεν παίρνει μπρος.
Ίσως μιλήσετε, ίσως κι όχι. Μπορεί να καταλάβει οτι τον κοιτάς, μπορεί όμως να είναι κι εκείνος απορροφημένος στις σκέψεις του.
Είναι ξαφνικό αυτό το συναίσθημα. Αν και τα ξαφνικά είναι τα καλύτερα, λίγες είναι οι φορές που χτυπά και τους δυο ταυτόχρονα με μοιραία κατάληξη.
Είναι βέβαιο, πως εκείνος που ερωτεύτηκες ξαφνικά, δε θα σε οδηγήσει στα σκαλιά της εκκλησίας. Όμως, θα απασχολήσει το μυαλό σου. Θα το κάνει να δουλέψει προσδιορίζοντας κι εσύ ο ίδιος τι θέλεις.
Πιθανά σενάρια θα περάσουν αστραπιαία ή μη μπροστά από τα μάτια σου με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Ερωτήματα για το είναι του τριβελίζουν το μυαλό σου, ενώ υποθέσεις αναιρούν η μια την άλλη με ταχύτητα φωτός.
Δεν είναι παράνοια, πίστεψε με.
Είναι το φλερτ με τη χαρά της ανακάλυψης του νέου. Είναι ο θησαυρός που ανακάλυψες και που σε λίγο θα αποδειχθεί άνθρακας, αλλά δε σε πειράζει κιόλας. Ξέρεις πως δεν οδηγεί πουθενά, αλλά δεν είναι ο προορισμός αυτοσκοπός, αλλά το ταξίδι.
Είναι εκείνη η διαρκής αναζήτηση, εκείνο το παιχνίδι του έρωτα χωρίς θύματα και ολοσχερή καταστροφή στο πέρασμά του. Όλοι άλλωστε κρύβουμε μέσα μας ένα παιδί, που πάντα το παιχνίδι θα το ιντριγκάρει.
Τι πιο αναζωογονητικό από ενα φλερτ; Εκείνο το όμορφο το φλερτ, χωρίς χυδαιότητες και σεξουαλικά υπονοούμενα. Εκείνο που θυμίζει παλιά ελληνική ταινία, που ο Βογιατζής τραγουδούσε «έναν ουρανό μ΄ αστέρια».
Θα ακουστεί ρομαντικό, αλλά θα ήθελα να έχω γεννηθεί εκείνη την εποχή. Κάθε φυσική εξέλιξη του συναισθήματος γινόταν ομαλά και όμορφα.
Πλέον, έχουμε καταλήξει να το θεωρούμε, ειδικά οι γυναίκες, ένδειξη οτι ο άλλος είναι απλά λιγούρης. Οι δε άντρες, με τέτοιες συμπεριφορές απο τις γυναίκες, δεν τολμούν καν να σε κοιτάξουν στα μάτια.
Μήπως η πλήρης εξοικείωση με το σεξ μας οδήγησε να παρεξηγούμε το φλέρτ και να θεωρούμε το συναίσθημα πρόφαση με απώτερο σκοπό;
Δεν ξέρω για σας, αλλά το φλερτ το θεωρώ πολύ σημαντικό. Κι ας κρατήσει μόνο πέντε λεπτά.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
