Πόσες φορές δεν έχετε κάτσει να μετρήσετε τους ανθρώπους της ζωής σας, σε στιγμές μοναξιάς και μελαγχολίας; Με μαθηματικές πράξεις, φορτωμένες μʾ άπειρο συναίσθημα, κάνεις τους λογαριασμούς κι αποδίδεις χαρακτηρισμούς σʾ εκείνους.
Είναι οι τυχαίοι, οι σπουδαίοι, οι σημαντικοί, οι άνθρωποι που σε χάραξαν. Σχέσεις και φίλοι περνούν μπροστά απʾ τα μάτια σου και σε κάνουν να καταλήγεις στο ίδιο ερώτημα: Τελικά, ποιοι απʾ όλους αυτούς έμειναν στη ζωή σου;
Οι απαντήσεις δίνονται, συνήθως, μʾ ανάμεικτα συναισθήματα πίκρας και χαράς.
Με θλίψη και στεναχώρια διαπιστώνεις πως οι γκόμενοι είναι περαστικοί, όπως τʾ αποδημητικά πουλιά. Είναι ενοχλητικό, αλλά είναι η πραγματικότητα. Άνθρωποι που μοιράστηκες πολλά και κατάθεσες ένα κομμάτι της ψυχής σου, κατέληξαν να σε προσπερνούν στο δρόμο σαν άγνωστοι περαστικοί.
Πώς καταλήγουν έτσι οι άνθρωποι; Εκεί που πιστεύεις σʾ ένα αόρατο αλλά βαθύ κι ειλικρινές δέσιμο, κάποιος κόβει το νήμα και βρίσκεσαι μετέωρος. Το μόνο που κυριαρχεί στην αρχή, είναι ο πόνος της απώλειας. Πολύ ύστερα αντιλαμβάνεσαι πως δεν έπρεπε να το φέρεις, έτσι, βαρέως. Αν ήταν τόσο σημαντικός κι αν άξιζε να παραμείνει στον αλγόριθμό σου, θα υπήρχε ακόμα στη ζωή σου.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι γκόμενοι, τις περισσότερες φορές, αποτελούν για μας ένα δεκανίκι, που ταρακουνάει την καθημερινότητα και μας απεγκλωβίζει απʾ το να ζούμε ένα κακό σίκουελ της «μέρας της μαρμότας». Τους θεωρούμε ένα ευχάριστο διάλλειμα, μέχρι να βρούμε εκείνον που ονειρευόμαστε. Εξάλλου, γιʾ αυτό λέγονται γκόμενοι, διαφορετικά θα κάναμε λόγο για σχέσεις.
Υπάρχουν, ωστόσο, φορές που μπορεί να κρατήσεις φιλικές επαφές μʾ έναν πρώην γκόμενο. Δε θα είναι όμως απόλυτα δίπλα σου, ούτε κι εσύ σʾ εκείνον. Ακόμη κι αν ο έρωτας έχει τελειώσει, ακόμη κι αν υπάρχει μεταξύ σας άνεση, δε θα είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα σκεφτείς, για να σε παρηγορήσει στην επόμενη ήττα.
Θες να σʾ έχει στο μυαλό εξιδανικευμένη, να σε θαυμάζει κι όχι να σε λυπάται. Άρα, εκ προοιμίου, δεν μπορεί νʾ αποτελέσει έναν απʾ τους ανθρώπους που επιθυμείς να έχεις κοντά σου.
Το ρόλο αυτό παίρνουν δικαιωματικά οι φίλοι. Τον έχουν κερδίσει με το σπαθί τους και κανείς δεν πρόκειται να τους τον πάρει. Πάντα εκεί και πάντα δίπλα σου, φιγουράρουν στο υψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου, που έχεις φτιάξει για εκείνους.
Οι εποχές περνούν κι εσείς, εκεί, στα ίδια μέρη με ήλιο ή βροχή, κάνετε σχέδια, γελάτε κι ονειρεύεστε. Δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς εκείνους. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι σου, το μισό που σε ολοκληρώνει ως άνθρωπο. Είναι το alter ego σου, πώς να το κάνουμε!
Είναι οι δικοί σου άνθρωποι, που θα σου σταθούν και θα τους σταθείς, αποδεδειγμένα. Εκείνοι θα σε μαζέψουν όταν, λιώμα απʾ το ποτό, δε θα μπορείς να πάρεις τα πόδια σου κι εκείνοι θα σε παρηγορήσουν, αδιαμαρτύρητα, απʾ τον γκόμενο που σε παράτησε πάλι.
Μʾ ειλικρίνεια θα τονίσουν τα λάθη σου και ταυτόχρονα θα σε στηρίξουν να τα διορθώσεις. Τσαλακώνεσαι μπροστά τους, γιατί ξέρεις πως δε θα σε παρεξηγήσουν. Με τη σειρά σου θα είσαι κοντά τους οποιαδήποτε ώρα και στιγμή. Οι φίλοι είναι οικογένεια και τα μέλη της πάντα ενωμένα.
Γκόμενοι πάντα θα υπάρχουν. Θα περνούν, θα μένουν για λίγο κι ύστερα θα φεύγουν. Άλλοι θʾ αφήσουν σημάδια κι άλλοι θα ξεχαστούν. Μερικοί απʾ αυτούς ίσως είναι σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως είναι κατάλληλοι και για σένα. Για κάποιους άλλους, ίσως και να ʾναι.
Οι πραγματικοί φίλοι, όμως, είναι ελάχιστοι και δυσεύρετοι. Αν είσαι απʾ τους τυχερούς που θα τους βρουν, έχε μόνο αυτό κατά νου: Θα μείνουν για πάντα.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
