Ο άνθρωπος ως ον αδύναμο εκ φύσεως δε δύναται να καλύψει όλα τα αναπάντεχα γεγονότα που μπορεί να του τύχουν. Έτσι πολλές φορές η δύσκολη στιγμή σου χτυπάει κάποτε την πόρτα. Ως ξαφνικό γεγονός σε πιάνει πάντα απροετοίμαστο στο να το διαχειριστείς. Αρρώστιες, οικονομικές δυσκολίες, χωρισμοί, και ατυχήματα έρχονται εκεί, που δεν το περιμένεις. Μένεις για λίγο μετέωρος, κοιτάς το κενό, έως ότου να ξυπνήσεις και να αναλάβεις δράση.
Στα δύσκολα σε ποιον άλλον να απευθυνθείς εκτός από τα δικά σου άτομα; Οικογένεια, φίλοι ή ο σύντροφός σου προθυμοποιούνται να σε βοηθήσουν. Η και αντίστροφα. Είσαι εσύ εκείνος, που θα μεταμορφωθεί στο σωσίβιό τους για να πιαστούν, για να τους βγάλεις σώους στη στεριά.
Το σημαντικό ωστόσο δεν είναι μόνο αν θα βοηθήσεις ή θα βοηθηθείς. Όταν κάνεις κάτι καλό σε κάποιον, οφείλεις να το ξεχνάς μετά. Πόσο μάλλον οφείλεις να μην το χτυπήσεις μετά σε κανέναν, ακόμα κι αν δε σου συμπεριφέρθηκαν αναλόγως. Κάνε το καλό και ριξ΄το στο μυαλό, που λέει κι ο σοφός λαός. Δεν το κάνεις για να βγεις από πάνω, για να είσαι εσύ ψηλότερα από τον άλλον.
Το πιο φθηνό πράγμα στον άνθρωπο είναι να περιμένει ανταλλάγματα από τις σχέσεις του. Δε στέκεσαι σε κάποιον με όποιον τρόπο, για να λάβεις τα αντίστοιχα κι εσύ. Στέκεσαι γιατί τον αγαπάς, είναι σημαντικός για σένα και θες να είναι καλά και θα κάνεις, ό,τι μπορείς κι ακόμα παραπάνω προς αυτήν την κατεύθυνση. Δε χωράει ο δόλοςτο συμφέρον στην ανθρώπινη αγάπη. Μόνο ό,τι βγαίνει από τη ψυχή και γίνεται από καρδιάς έχει αξία.
Αν ευεργετήσεις κάποιον, δε χρειάζεται να του το θυμίζεις. Το έκανες, επειδή το ένιωσες. Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να εκνευριστείς, αλλά αυτό είναι χτύπημα κάτω από τη μέση. Δείχνει άνθρωπο μικρό και εγωιστή. Άλλωστε δε σε εξανάγκασε κανένας να το κάνεις.
Στην την αντίπερα όχθη, πολλές φορές τυχαίνει, να σε βοηθήσει κάποιος. Ο άνθρωπος είναι όμως το ον με την ασθενέστερη μνήμη και μόλις ορθοποδήσει, γρήγορα διαγράφει από τη μνήμη του εκείνους που του έκαναν καλό. Αχαριστία λέγεται αυτό. Πόσες σχέσεις δεν έχουν καταστραφεί εξαιτίας της; Ο αχάριστος άνθρωπος είναι εκείνος, που θα λάβει τα δώρα σου και μετά θα σε πετάξει μαζί με το κυπελλάκι του καφέ στα σκουπίδια. Το παν είναι να εκτιμάς, ό,τι σου δόθηκε. Μόνο έτσι κερδίζεις το σεβασμό σου προς τους άλλους και μόνο έτσι δείχνεις ευγνώμων. Πολλοί άνθρωποι ξεχνάνε από πού ξεκίνησαν. Συμπεριφέρονται αλαζονικά απαξιώνοντας εκείνους που τους βοήθησαν. Κι ο εγωισμός είναι πάντα καταστροφικός.
Ο κίνδυνος του να μείνεις μόνος και να στερηθείς τους αγαπημένους είναι και στις δυο περιπτώσεις υπαρκτός. Είναι λεπτές οι ισορροπίες κι ένας λάθος χειρισμός μπορεί, να σε ρίξει στο γκρεμό. Πάντως σίγουρα η στήριξη είτε τη λαμβάνεις, είτε τη χαρίζεις, συσφίγγει τις σχέσεις των ανθρώπων και θέτει γερές βάσεις, διότι αποτελεί την έμπρακτη απόδειξη αγάπης. Είναι εκείνο το κάτι παραπάνω, που γίνεται και σου αποδεικνύει περίτρανα, πως οι άνθρωποί σου θα είναι εκεί για σένα κι εσύ για αυτούς. Δε συγκρίνεται το συναίσθημα να μη νιώθεις μόνος και περιπλανώμενος στη ζωή σου.
Την επόμενη φορά λοιπόν, να θυμάσαι πώς πρέπει να διαχειριστείς τις δύο περιπτώσεις. Άλλωστε, κανένας δεν είναι παντοδύναμος. Η ανθρώπινη ένωση μπορεί να επιφέρει μικρά θαύματα για αυτό και να την έχεις ψηλά και να μην την απαξιώνεις.
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αροτσίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
