Η ειλικρίνεια τις περισσότερες φορές είναι η καλύτερη οδός. Είναι οι ξεκάθαρες κουβέντες, τα σταράτα λόγια, εκείνα που μετράνε στις ανθρώπινες σχέσεις. Εκείνες που χτίζουν την εμπιστοσύνη και βάζουν ισχυρά θεμέλια στις σχέσεις. Αυτό επιθυμούν λίγο πολύ όλοι.
Καμιά φορά όμως, το ψέμα εκστομίζεται με μεγάλη ευκολία και βρίσκει το στόχο του και το σκοπό του, να πείσει δηλαδή τον συνομιλητή. Πόσες φορές δεν υποπέσαμε σ’ αυτό;
Συχνά οι άνθρωποι διατυπώνουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας τους. Εκείνη την ιδεατή στα μάτια των άλλων ή εκείνη που πραγματικά θα ήθελαν να ζουν. Το πρόβλημα εδώ δεν είναι μόνο το ψέμα που εκφέρεται. Είναι που πολλές φορές σε παγιδεύει μέσα του. Πέφτεις εσύ στην ίδια του την μαύρη τρύπα που σε ρουφάει, γίνεται μέρος σου και προσπαθείς να το υπηρετείς με κάθε κόπο και κόστος.
Μόνο ζημιά σου αποφέρει όλο αυτό. Δεν κοροϊδεύεις μόνο τους άλλους. Εμπαίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Και τι χειρότερο να παίζεις θέατρο σε σένα; Είσαι εκείνος που το κουβαλά μέσα του διαρκώς. Το έχεις παρέα, το φροντίζεις και το καλλιεργείς, προκειμένου να μην αποκαλυφθείς. Προσπαθείς να συμφιλιωθείς μαζί του, αλλά πώς συμφιλιώνεται κανείς με κάτι που τον βασανίζει; Πόσο μπορείς να συντηρείς κάτι, που σε βάζει σε ένα φαύλο κύκλο, που σου στήνει ξόβεργες κάθε φορά που πέφτει μπροστά σου;
Διότι, αν δεν το υποστηρίξεις θα καρφωθείς. Κι αν αυτό συμβεί πόσα ρισκάρεις; Τζογάρονται οι σχέσεις και πέφτουν στη τσόχα. Γίνονται ρουλέτα, που δεν ξέρεις, αν η μπίλια θα κάτσει στο μαύρο ή το κόκκινο. Καρδιοχτυπάς, σταυρώνεις δάχτυλα και απλά εύχεσαι να πάνε κατ’ ευχήν τα πράγματα. Οι σχέσεις όμως δεν είναι για να αφήνονται στη τύχη. Απαιτούν ανοιχτά χαρτιά και βλέμματα καθάρια.
Πόσο διαυγές όμως μπορεί να είναι το βλέμμα σου όταν κρύβεις πράγματα; Πόσο χαλαρός να το παίξεις, όταν μέσα σου τρέμεις μην αποκαλυφθεί η αλήθεια; Μια αλήθεια που θα αναστατώσει και θα προκαλέσει δίνη στα νερά σου.
Πέραν τούτου, έρχονται σε όλα να προστεθούν και οι άτιμες οι τύψεις. Σε κάθε στραβοπάτημά σου είναι εκεί, σε καιροφυλακτούν, σε παρακολουθούν και σε μαστιγώνουν. Θα σου χτυπήσουν την πόρτα σε στιγμές ηρεμίας, θα κάτσουν στη γωνιά του μυαλού σου και θα σε γλεντοκοπήσουν. Αυτή είναι η δουλειά τους. Να σου θυμίσουν το λάθος σου και το πετυχαίνουν διάνα. Είναι το δικό σου τίμημα για τα ψέματα που λες. Όλα στη ζωή άλλωστε με κάποιον τρόπο πληρώνονται.
Είναι το ψέμα αρρώστια μεγάλη. Σε οδηγεί σε μονοπάτια κακοτράχαλα και μυστήρια. Κανείς ωστόσο δεν είπε, πως η αλήθεια είναι εύκολο πράγμα. Ενίοτε, είναι πολύ πιο εύκολο να πεις ένα ωραιοποιημένο ψέμα παρά μια σκληρή αλήθεια. Επομένως, και η αλήθεια έχει τις παγίδες της, τα βάσανά της. Αλλά ποιος είπε άλλωστε, πως είναι εύκολες οι αληθινές σχέσεις των ανθρώπων;
Να είσαι ειλικρινής, λοιπόν. Να μην κρύβεσαι, να λες τα πράγματα με το όνομά τους. Να είσαι περήφανος, που ορθώνεις το ανάστημά σου και υποστηρίζεις την άποψή σου, τα λάθη σου και τις παρατυπίες σου. Αν αυτά δεν ήταν τα δικά σου παθήματα, που έγιναν μαθήματα, τότε ποιος πραγματικά είσαι;
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αροτσίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
