Όπως κάθε γυναίκα, έτσι κι εγώ λατρεύω τα αξεσουάρ μου. Τα χέρια μου κοσμούν δαχτυλίδια, βραχιόλια και ένα πάντα άψογο μανικιούρ. Τώρα τελευταία έχω κάτι ακόμα που δεν το αποχωρίζομαι ποτέ: το κινητό μου.
Το κουβαλάω πάντα μαζί μου. Στο μπάνιο, στον ύπνο, στις βόλτες. Το κρατάω σχεδόν παντού στο χέρι. Εσωτερικό τσάντας σπανίως βλέπει. Είναι τόσο όμορφο, άλλωστε. Γιατί να το θάψω ακόμα και μέσα στη φιρμάτη τσάντα μου; Jamais!
Θα με αποκαλέσετε εξαρτημένη, ίσως και κομπλεξική, μερικοί. Σκασίλα μου μεγάλη. Εγώ δεν μπορώ χωρίς να το νιώθω δίπλα μου. Είναι μέρος της ύπαρξής μου.
Αναρωτιέστε γιατί έχω τέτοιο κόλλημα. Αντί να σας απαντήσω με τη γνωστή μου απάντηση «γούστο μου και καπέλο μου», λέω να κάτσω να σας το αναλύσω.
Πρώτα από όλα, μου επιτρέπει να μιλάω με τους φίλους μου, όποια ώρα θέλω και να λέω κι ό,τι θέλω, χωρίς να με ακούει ο κάθε περίεργος. Με δεκάωρα στη δουλειά, συν τις άλλες υποχρεώσεις, τους βλέπω αναγκαστικά μόνο σαββατοκύριακα. Τι να προλάβουμε να πούμε; Να πούμε νέα, να θυμηθούμε παλιά ή να δημιουργήσουμε καινούργια;
Αφήστε που όταν νευριάζω στη δουλειά, λέω αμέσως στη φίλη μου τον καημό μου και εκείνη μου φτιάχνει το κέφι. Στην καλύτερη περίπτωση έχω γλιτώσει έναν καβγά με τον προϊστάμενό μου ή στη χειρότερη μια απόλυση.
Επειδή όλα τα πράγματα στη ζωή έχουν κάτι από αλισβερίσι, έτσι και το κινητό λειτουργεί διπλά. Επιτρέπει και στους φίλους μου να με βρίσκουν πάντα. Είμαι εκεί διαθέσιμη να ακούσω τη χαρά, τη στεναχώρια τους ή ακόμα και τη βλακεία που θέλουν να μου πουν. Είμαστε σε διαρκή επικοινωνία. Είμαστε μακριά αλλά νιώθουμε κοντά με το να μοιραζόμαστε τα γεγονότα.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το αγόρι μου. Ναι, δεν αναπληρώνει την απουσία σε καμία περίπτωση, αλλά είναι πολύ καλύτερα από το να μιλάμε μια φορά την μέρα. Άσε που είναι ένδειξη ενδιαφέροντος και όχι πρηξίματος, όπως μπορεί να σπεύσετε να πείτε. Με σκέφτεται και τον σκέφτομαι. Με ρωτάει αν έφαγα, αν ξεκουράστηκα, αν αισθάνομαι καλά.
Βέβαια, υπάρχουν στιγμές που δε μιλάω με κανέναν. Άρα γιατί το κρατάω; Διότι, πολύ απλά, με τόσες δυνατότητες βρίσκω πάντα κάτι να ασχοληθώ. Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ιστοσελίδες, παιχνίδια, και τόσα άλλα που σου προσφέρουν στιγμές χαλάρωσης και απομόνωσης.
Το κινητό, ως προσωπικό αντικείμενο, σου δίνει μια αίσθηση ιδιωτικότητας. Κανείς δεν μπορεί να εισβάλει σε αυτό. Είναι ο μυστικός κόσμος, που το κλειδί του κρατάς μόνο εσύ, όπως και την χαρά του ξεκλειδώματος. Ο κάθε άνθρωπος το έχει ανάγκη. Η αναδίπλωση στον εαυτό μας και οι στιγμές που περνάμε με αυτόν είναι απαραίτητες.
Εκτός από όλα αυτά, θα σας πω το βασικότερο. Κρατάω πολύ το κινητό μου, γιατί με διευκολύνει όταν δουλεύω. Όταν είσαι δημοσιοσχετίστας, το τηλέφωνό σου μπορεί να χτυπήσει ακόμα και τα μεσάνυχτα, επειδή κάτι δεν πήγε σύμφωνα με το πρόγραμμα. Ή ακόμα μπορεί κάποιος να θέλει ντε και καλά εκείνη την ώρα απάντηση. Δεν είμαι υπερβολική. Συμβαίνει.
Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου και θέλω να είμαι πάντα σωστή και διαθέσιμη να εξυπηρετήσω όποιον το χρειαστεί. Είμαι εξαρτημένη από αυτή.
Εξαρτημένη είμαι και από το κινητό μου. Όμως μέσα σε λογικά πλαίσια. Σε καμιά περίπτωση δεν πάσχω από FOMO (το fear of missing out που λενε), τη νέα διαταραχή που έφερε η τεχνολογία στη ζωή μας. Πρόκειται για τη συνεχή ενασχόληση με το κινητό και το ίντερνετ και περιγράφει το φόβο και την ανασφάλεια που νιώθουμε όταν δεν μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτά.
Ευτυχώς, σε αυτό το σημείο δεν έχω φτάσει κι ούτε πρόκειται. Το παν είναι να ξέρεις πότε αγγίζεις τα όρια της υπερβολής και της κατάχρησης. Αν δεν το καταφέρεις, δυστυχώς, θα χάσεις πολύ ωραίες στιγμές από τη ζωή σου παρακολουθώντας μόνο τις ζωές των άλλων στο facebook.
Τι λες, αξίζει;
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
