Κανείς δεν ξέρει που τοποθετούνται τα όρια μέσα σε μια σχέση.
Όρια περί οικειότητας, σωστού, πλάκας κι έκφρασης. Είναι δύσκολο να πει κανείς με σιγουριά τι επιτρέπεται και τι όχι.
Εξαρτάται κυρίως από την ιδιοσυγκρασία του καθένα, άρα είναι θέμα καθαρά υποκειμενικό. Βλέπω γύρω μου ζευγάρια που έχουν απόλυτη άνεση να συζητήσουν οτιδήποτε.
Να μοιραστούν τις πιο μύχιες σκέψεις τους.
Να εκμυστηρευτούν τα κοπλιμέντα που εισέπραξαν από το αντίθετο φύλο.
Να είναι απόλυτα άνετοι στην συγκατοίκηση. Λες και ζουν μόνοι τους.
Βλέπω όμως και το αντίθετο.
Σχέσεις καλυμμένες με μανδύα καθωσπρεπισμού.
Άντρες με το σύνδρομο του ατσαλάκωτου.
Γυναίκες που ξυπνάνε αξημέρωτα, μην τις δει ο σύντροφος τους άβαφες.
Ποιο μοντέλο σχέσης οδηγεί τελικά στην προσωπική ευτυχία;
Μήπως η χρυσή τομή είναι το ζητούμενο; Η απάντηση είναι ναι.
Αριστοτέλης, Ισοκράτης, Οράτιος και πολλοί άλλοι φιλόσοφοι, μνημονεύουν στα κείμενα τους το γνωστό σε όλους «Μέτρον άριστον».
Όταν ξεκινάς μια σχέση, δε γνωρίζεις τον άλλο. Δεν έχεις οικειότητα μαζί του.
Άρα είσαι εκ προοιμίου προσεκτικός. Στο τι θα πεις και πως θα κινηθείς.
Είναι ο καιρός που ανακαλύπτεις τον άλλο.
Η μαγεία και το μυστήριο της εξερεύνησης έχουν τον πρώτο λόγο. Ερωτευόμαστε, λένε οι ειδικοί, αυτό που μας εξιτάρει να αποκωδικοποιήσουμε.
Τότε γίνεσαι υπόδειγμα. Θυμάσαι όλους τους καλούς σου τρόπους. Είσαι τακτικός και περιποιημένος.
Είσαι μια ωραιοποιημένη εκδοχή του εαυτού σου.
Ο χρόνος, λένε, είναι και εχθρός και φίλος. Ανάλογα τις συνθήκες.
Στη σχέση όμως τι ρόλο παίζει;
Σ’ ένα ζευγάρι το πέρασμα του χρόνου φέρνει οικειότητα.
Όλοι λύνονται, αφήνονται και απολαμβάνουν τις στιγμές με τον άλλον.
Δίχως μάσκες και προσωπεία.
Έρχεσαι πιο κοντά. Γνωρίζεις τον άλλο από την καλή και την ανάποδη.
Τη στιγμή αυτής της απομυθοποίησης είναι που παίζονται όλα για όλα.
Πολλά ζευγάρια λόγω τριβής και μεγάλης διάρκειας της σχέσης καταλήγουν να γίνουν φίλοι.
Είναι ωραίο να είσαι και φίλος με το σύντροφο σου. Να εκπέμπετε στο ίδιο μήκος κύματος.
Να μοιράζεστε τη ζωή.
Να μοιράζεστε ακόμη και το θαυμασμό ή το φλερτ ενός τρίτου προσώπου.
Είναι αναζωογονητικό.
Νιώθεις ότι ο σύντροφος σου μπορεί να διεκδικείται μα επιλέγει να είναι μαζί σου.
Ωραία η φιλία και η πλήρης επικοινωνία.
Μα η τριβή με τον άλλο εξορίζει τη μαγεία. Ιδίως στη συγκατοίκηση.
Ο σεβασμός στο χώρο, στην ησυχία του άλλου και η διακριτικότητα στις κινήσεις είναι θεμελιώδη ζητήματα σε μια σχέση.
Βλέπουμε ζευγάρια να μοιράζονται το μπάνιο, να κυκλοφορούν χωρίς την παραμικρή περιποίηση.
Ν’ αδιαφορούν για το αν είναι θελκτικοί ή όχι με τις κινήσεις τους στο σύντροφο τους.
Λάθος.
Δε λέω να κυκλοφορείς ως μοντέλο από εξώφυλλο περιοδικού ή να φοβάσαι ν’ αναπνεύσεις μην τυχόν ακουστείς.
Μα λέγεστε ερωτικοί σύντροφοι. Όχι κολλητοί που τα συγχωρούν όλα.
Έτσι έρχεται το τέλμα. Και οι σύντροφοι γίνονται απλοί συγκάτοικοι.
Πάθος μηδέν.
Κι ολοένα βαλτώνουν. Γιατί ο άλλος είναι συνήθεια που δεν την αλλάζεις εύκολα.
Θέλει κόπο και πόνο η αλλαγή.
Και όταν βολευτείς δε θες τίποτα από τα δύο. Μόνο ηρεμία.
Τελικά ήταν σοφοί οι αρχαίοι. Το μέτρο είναι η βέλτιστη λύση.
Αν κρίνω όμως από το πόσο πολύπλοκες είναι οι σχέσεις, το πρόβλημα είναι ότι δεν τους άκουσε ποτέ κανείς.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
