Πάντα μου φέρναν ναυτία οι κοινωνικές επιταγές. Από μικρή έσκιζα τα τζιν μου, έβαφα κόκκινες τούφες στα μαλλιά και έκανα τα αυτιά μου σουρωτήρι από τις τρύπες. Η μάνα μου ωρυόταν και με κυνηγούσε σπίτι, εγώ όμως κατάφερνα πάντα και το έσκαγα.
Δε γούσταρα να είμαι ένα ακόμα χαριτωμένο κοριτσάκι που του τσιμπούσαν το μάγουλο, κι εκείνο κρυβόταν πίσω από τη φούστα της μάνας του. Αν τολμούσε κανείς να το κάνει, συνήθως του δάγκωνα το χέρι. Και κάπως έτσι γινόμουν ολοένα και περισσότερο αντιδραστική.
Όσο μεγάλωνα αυξανόταν κι η τάση μου να μην είμαι «καθώς πρέπει». Όλα όσα υπαγόρευε η κοινωνία, εγώ τα έγραφα στα παλιά μου τα παπούτσια. Λες και δεν υπήρχαν για μένα. Ήθελα να είμαι πάντα ο εαυτός μου. Να κάνω ό,τι επιθυμεί η ψυχή μου. Δεν ήθελα να υποκλίνομαι σε ό,τι θεωρούνταν κοινωνικά αποδεκτό.
Μια φορά ζει ο άνθρωπος. Δε γίνεται να ζούμε με βάση ό,τι θέλουν οι άλλοι. Το οφείλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό να ενεργούμε, όπως μας κάνει κέφι. Να κάνουμε ό,τι μας καρφιτσώνει χαμόγελο στα χείλη κι όχι ό,τι μας το αφαιρεί ή το εμποδίζει.
Τι θα μας μείνει άλλωστε να θυμόμαστε, όταν μεγαλώσουμε; Δε θέλω να καταλήξω μια ηλικιωμένη γυναίκα με απωθημένα, να μονολογεί για τις χαμένες ευκαιρίες και τις πνιγμένες επιθυμίες. Όχι δεν πρόκειται να το κάνω αυτό. Προτιμώ τότε να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου, παρά να μην έχω κάτι να θυμάμαι.
Είναι ελευθερία να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου. Δε χρειάζεται να παίζεις ρόλους, να υποκρίνεσαι. Οι μάσκες είναι για τα καρναβάλια και όχι για τη πραγματική ζωή. Συναντάμε δήθεν συμπεριφορές στις δουλειές μας, τις συναναστροφές μας, παντού. Ας ζήσουμε τη δική μας πραγματικότητα τουλάχιστον κατά βούληση.
Ό,τι με ενθουσιάζει, με εξιτάρει. Ό,τι φεύγει από τα τετριμμένα με σαγηνεύει. Αντίθετα πάλι, ό,τι ακολουθεί νόρμες και απαρχαιωμένα κοινωνικά πρότυπα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Δε θέλω να είμαι ένα πρόβατο από τη μάζα, ούτε θέλω να είμαι κάποια μόνο για να είμαι. Θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Με αυτόν περνάω όλη τη μέρα και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να τον βαριέμαι. Ούτε να γίνω βέβαια και καμιά διπολική προσωπικότητα.
Δεν θέλω να συχνάζω σε μέρη που σιχαίνομαι, για να είμαι μέσα στα πράγματα. Προτιμώ την πλατεία με φίλους και μπύρες κι ας φτάνω τα τριάντα. Ούτε μ’ αρέσει να έχω γκόμενο, μόνο για να είμαι σαν όλες τις φίλες μου, που ονειρεύονται νυφικά. Θέλω να παντρευτώ με τον άνθρωπό μου φορώντας σορτς και σαγιονάρα. Έχετε πρόβλημα;
Αλητάκι θα πείτε. Από πότε ακριβώς θεωρείται η ελευθερία συνώνυμο της αλητείας, δεν το καταλαβαίνω. Χάσαμε την μπάλα μου φαίνεται. Μπερδέψαμε επιθυμίες, όνειρα και αναγκαιότητες και μπλέξαμε τα μπούτια μας. Βέβαια, θα ήταν καλύτερο να είμαι με δυο παιδιά στην ηλικία μου, παρά να φτιάχνω την καριέρα μου και να ταξιδεύω. Εμένα όμως αυτά με φτιάχνουν.
Θα αναρωτιέστε αν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος πίσω από την πλάτη μου. Λέει, αλλά εγώ δεν δίνω δεκάρα. Θα πει, θα πει, θα κουραστεί κάποια στιγμή και θα ξεθυμάνει. Ο κόσμος εξάλλου, πάντα λέει ακόμα και σωστός να είσαι.
Θέλει λίγη αναισθησία βέβαια για να θωρακίσεις τον εαυτό σου. Η αδιαφορία άλλωστε είναι η χειρότερη τιμωρία σε όσους σε σχολιάζουν.
Πρόσφατα έκανα σχέση με έναν μικρότερο μου άντρα. Τυχαίνει μάλιστα, να είναι γιος οικογενειακού φίλου. Εννέα ολόκληρα χρόνια μας χωρίζουν. Το τι άκουσα δε περιγράφεται. Μιλφάρα, cougar και άλλα τέτοια με στολιζαν κι ακόμα δεν έχουν σταματήσει. Ακόμα και με τους γονείς μου παγώσαμε λίγο, γιατί νιώθω πως επικρίνουν τις επιλογές μου.
Δε δίνω σημασία. Κάνω αυτό που ακριβώς νιώθω. Αφού εκείνος δεν έχει πρόβλημα, τι μας νοιάζουν τι λένε οι γύρω μας; Εμείς περνάμε όμορφα, με θέλει και τον θέλω και αδιαφορώ για τα κουτσομπολιά και τις αντιδράσεις. Είχα να ερωτευτώ πολύ καιρό και δεν πρόκειται να αφήσω κανένα να μου το χαλάσει. Και το πιο σημαντικό, είναι ερωτευμένος κι εκείνος.
Άργησα να τα βρω κι εγώ με τον εαυτό μου, μη νομίζετε. Δε γεννήθηκα έτσι. Είναι δύσκολο. Απαιτεί στομάχι και μπαμπάκι στ’ αυτιά. Αλλά η αίσθηση του να κάνεις ελεύθερα τις επιλογές σου δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Η ελευθερία λένε είναι ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά. Σας διαβεβαιώ ότι δεν εννοούν μόνο τη σωματική, αλλά και την πνευματική. Ακούτε κι εμένα που σας τα λέω από εμπειρία.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
