Ζούμε σε μια κοινωνία, που καταδικάζει το διαφορετικό. Εκείνο που δε συνάδει με πεπαλαιωμένες αρχές και ηθικές. Εκείνο που ανατρέπει ισχύουσες νοοτροπίες. Εκείνο που ενώ θα θέλαμε να κάνουμε, δειλιάζουμε και εν τέλει το κατακρίνουμε. Είναι ο φόβος που γυρνάει μπούμερανγκ και σε τρώει.
Πόσο αντέχει κανείς, να τολμήσει κάτι έξω από τη συνήθεια και μάλιστα στον έρωτα;
Υπάρχουν όμως, άνθρωποι που τολμούν, αντικρούουν την νόρμα και γεύονται το διαφορετικό. Άνθρωποι που ερωτεύονται άτομα διαφορετικού πολιτισμού και θρησκείας. Διότι, ο έρωτας δεν γνωρίζει σύνορα κι άλλες περιοριστικές αηδίες.
Δεν είναι άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι δέσμιοι του φόβου της κοινωνικής κριτικής. Γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους έχθρες λαών και πολιτισμών, άσχημα ιστορικά γεγονότα και δόγματα. Πέφτουν με τα μούτρα σ’ αυτό που τους συμβαίνει και καλά κάνουν κιόλας.
Ποιος ορίζει ότι ο μουσουλμάνος δε θα παντρευτεί χριστιανή ή ότι ο αφροαμερικανός θα διστάσει να δεσμευτεί με μια λευκή; Μόνο το ξερό κι αγύριστο κεφάλι των ανθρώπων. Συντηρεί αψυχολόγητα την παροιμία «παππούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι και μπαλωμένο» δίνοντας σημασία στο φαίνεσθαι κι όχι στο ποιόν του ανθρώπου.
Μόνο θετικά φέρνει η σχέση μ’ έναν άνθρωπο διαφορετικής κουλτούρας, φυλής και χώρας. Το άνοιγμα σε κάτι κανούργιο σου ανοίγει τα μάτια κι εμπλουτίζει το πνεύμα. Η αναδίπλωση κι ο εγωκεντρισμός πάλι, το μόνο που επιφέρουν είναι καλλιέργεια μισσαλοδοξίας.
Αν δέχεσαι τους ανθρώπους όπως είναι, τότε θα σε δεχτούν και εκείνοι. Δείχνει πολιτισμό, επίπεδο και παιδεία. Η άρνηση και η περιθωριοποίηση είναι κάτι σαν κατάρα που τρώει αυτόν που την ξεστομίζει. Άσε τους άλλους να έχουν κόμπλεξ κι εσύ εξερεύνησε μέρη και καταστάσεις που θα σε κάνουν ευτυχισμένο.
Ένας νέος πολιτισμός ανοίγεται στα μάτια σου. Nέα ήθη κι έθιμα ξεδιπλώνονται μπροστά σου. Τα ανακαλύπτεις με χαρά, μαθαίνεις νέα γλώσσα και νιώθεις λίγο πολίτης του κόσμου κι όχι της γειτονιάς σου. Γιατί καλά τα πατριωτικά, αλλά δεν νομίζετε, ότι μας πάνε κάπως πίσω, σε πιο αναχρονιστικές εποχές;
Αντίστοιχα κοινωνείς στον άνθρωπό σου τα δικά σου βιώματα, την ιστορία της χώρας σου και τον πολιτισμό σου. Μοιράζεσαι όλα όσα σε όρισαν και σ’ έκαναν αυτό που είσαι σήμερα. Είναι μια συνεχής ανταλλαγή δεδομένων που σε κάνει πιο πλούσιο σ’ εμπειρίες και εικόνες. Είναι η ένωση δύο πολιτισμών που οδηγεί σε ένα νέο κράμα και αναδεικνύει τα προτερήματα και των δύο.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως, είναι ένα μάθημα. Εκείνο της αγάπης. Εκείνης που δε χωράει σε καλούπια. Δε γνωρίζει από θρησκείες, νοοτροπίες και στερεότυπα. Είναι κοινή η γλώσσα της αγάπης σε όλους του λαούς. Κανείς δεν αγαπάει λιγότερο ή περισσότερο. Η έννοια αυτή είναι παγκόσμια. Μπορεί να έχει παραλλαγές στην έκφραση της αλλά αυτό δε της στερεί το βαθύτερο νόημά της.
Η ψυχή εξάλλου, δεν αλλάζει ανάλογα με το τι πιστεύει κανείς. Ή είναι καλή ή δεν είναι. Όλα τα υπόλοπα είναι δικαιολογίες, για να συντηρούν έχθρες και αντιπλότητες, των οποίων οι αιτίες χάνονται στα βάθη των αιώνων.
Ν’ αγαπάτε. Χωρίς όρια. Μακρυά από προκαταλήψεις και δογματισμούς. Δεν σκαμπάζει η αληθινή αγάπη από τέτοια. Είναι μία σε όλες τις γλώσσσες. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο καλύτερα για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
