Το γκλιν του facebook που σε ταράζει

Πλάκα δεν έχει το Facebook; Χαζεύεις εκεί τις ζωές των άλλων και πόσο τάχα ευτυχισμένα και cool ζούνε, βλέπεις πώς κατάντησαν οι ωραίοι συμμαθητές από το σχολείο, κατασκοπεύεις τις ζωές των πρώην σου. Διασκεδαστικό πολύ. Ίσως και κάπως διεγερτικό. Διότι, δεν αρκείσαι μόνο στο να χαζεύεις, αλλά και στο να επικοινωνείς. Επικοινωνείς με όσους αγαπάς. Με άτομα που είναι στη ζωή σου ή που έφυγαν και κάνουν μια νέα εμφάνιση ως άλλοι guest stars. Άτιμο πράγμα αυτό το γκλιν των μηνυμάτων.

Σε ταράζει εκεί που κάθεσαι ήσυχος κι απολαμβάνεις την ηρεμία σου. Βλέπεις εκείνο το όνομα που θες στην οθόνη σου και με τρεμάμενο χέρι πατάς αποτυχημένα τον κωδικό ασφαλείας δυο και τρεις φορές. Σε ταράζει άσχημα αυτό το γκλιν. Κοιτάς επανειλημμένα τη φωτεινή ένδειξη και δεν τολμάς να το ανοίξεις. Φοβάσαι, γι’ αυτά που θα σου λέει εκείνος ο ανεκπλήρωτος έρωτας που έμεινε στα μισά της διαδρομής από καύσιμα. Τρομάζεις, μήπως η σχέση σου θέλει να σου ζητήσει λίγο χώρο και χρόνο μετά τον πρόσφατο καβγά σας. Αδημονείς, μήπως τελικά εκείνος ο ωραίος συνάδελφος σου έστειλε να βγείτε πέρα από υπενθυμίσεις και χαζά gif. Έτσι συμβαίνει.

Το όνομα που εμφανίζεται σου προκαλεί τεράστια σύγχυση. Διότι ο άλλος καλά κάνει και στέλνει. Το θέμα όμως είναι το περιεχόμενο και το νόημα του μηνύματος. Είναι αυτά τα όνειρα κι οι επιθυμίες που μπαίνουν πάντα μπροστά και μας κάνουν να περιμένουμε κάτι μέσα απ’ αυτά τα μηνύματα. Καμιά φορά διαβάζουμε αυτό που θέλουμε. Πολλές φορές όμως το περιεχόμενο δεν αντιστοιχεί με την επιθυμία μας. Πετάς το κινητό νευριασμένος στην άλλη άκρη του καναπέ. Σταυρώνεις τα χέρια, βρίζεις μουρμουρίζοντας ακατάληπτα λόγια απ’ τη σύγχυση και λες δε θα μπω ποτέ ξανά στο Facebook.

Υπόσχεση που τηρείς κανένα πεντάλεπτο μάξιμουμ τέταρτο, ανάλογα με την ένταση του εκνευρισμού σου. Μετά η γνωστή ιστορία. Πιάνεις το κινητό κι απαντάς. Με μούτρα, κακή διάθεση και σίγουρα μπόλικη απογοήτευση. Διότι, πάνω που αρχίζεις να ξεχνάς ή έστω ξεχνιέσαι το γκλιν ηχεί στα αυτιά σου και σου χαλάει τη νιρβάνα στην οποία έχεις πέσει. Eκείνη που σου ξεχωρίζει τα χαρούμενα απ’ τα στενάχωρα πράγματα και σε προστατεύει απ’ τον πόνο. Διαταράσσεται η ψυχική σου ηρεμία. Η καρδιά σου χτυπάει ξέφρενα και απ’ τη μία χαίρεσαι που χτύπησε από εκείνον, αλλά απ’ την άλλη δε μονολογείς και κάνεις σενάρια για το τι σου γράφει. Κι αυτό με μαθηματική ακρίβεια συμβαίνει πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή.

Εκεί που έχεις γυρίσει κατάκοπος απ’ τη δουλειά και θες να χαλαρώσεις χωρίς να σκέφτεσαι, εκείνη τη στιγμή που είσαι έξω κι είσαι χαμογελαστός ή όταν μια νέα γνωριμία σου χτυπάει την πόρτα. Λες και κάποιο αόρατο χέρι το καθοδηγεί και χτυπάει έτσι απλά και μόνο για να σου θυμίσει την παρουσία του, όταν κανονικά δε θα ‘πρεπε καν ν’ ασχολείσαι μαζί του. Δυστυχώς, έτσι είναι.

Όταν κάτι μέσα σου σε τρώει πάντα θα βρει τον τρόπο να σε ταράξει, να σου υπενθυμίσει πως είναι εκεί κοντά σου και να σου κλέψει το χαμόγελό σου. Ωστόσο, τα μηνύματα στο facebook χτυπάνε και για καλούς λόγους. Απ’ τους φίλους και την οικογένειά σου για να δουν τι κάνεις και να σου φτιάξουν τη μέρα ή από εκείνον που πραγματικά ενδιαφέρεται και θα σου πει «έρχομαι τώρα να καθίσουμε μαζί».

Την επόμενη φορά που δε θα είσαι βέβαιος για το περιεχόμενο του μηνύματος, μην το ανοίξεις καν. Προσποιήσου σαν να μη χτύπησε ποτέ. Θα νιώσεις χαρούμενος κι απελευθερωμένος.  Η πραγματική ζωή δεν είναι εκεί μέσα. Κι όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται θα σε πάρει τηλέφωνο ν’ ακούσει τη φωνή σου κι όχι να γράψει δυο γραμμές λέξεις και μάλιστα ανορθόγραφα. Σε εκείνους τους ανθρώπους να τρέχετε, τους υπόλοιπους αφήστε τους να ψάχνουν τα καλύτερα emoticons.