Μυστικά. Μεγάλα ή μικρά. Με σημασία ή χωρίς. Που σε προσδιόρισαν σαν άνθρωπο ή που σε άφησαν ανέγγιχτο. Που τα θάβεις επιμελώς μέσα σου σαν να μην υπάρχουν.
Τέτοια είναι η φύση των μυστικών. Εθελοτυφλείς που υπάρχουν. Διότι άλλοτε πονάνε, άλλοτε και μόνο η σκέψη τους σε φέρνει σε αμηχανία, ή απλά θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Δεν έλεγες ψέματα σε καμία περίπτωση, απλώς απέκρυπτες την αλήθεια.
Όλοι έχουμε κρύψει μυστικά από φίλους, όλοι έχουμε στα κιτάπια της μνήμης αναμνήσεις και εμπειρίες καθόλου τιμητικές ή ευχάριστες που δεν τις μαρτυρήσαμε ούτε στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Τις αποσιωπήσαμε με μαεστρία πιστεύοντας ότι αν δε μιλάμε για αυτά, θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας.
Δεν έχει σημασία τι ήταν, ούτε η βαρύτητα του μυστικού. Σημασία έχει το συναίσθημα που σου προκαλεί, εκείνο τον κόμπο στο λαιμό πιο δυσεπίλυτο κι από το γόρδιο δεσμό. Μπορεί να είναι το πρώτο σου τσιγαρίλικι, ο λάκκος που έσκαψες σε φίλη σου ή ένα αυτόφωρο που πέρασες για καβγά.
Έρχεται όμως πάντα η στιγμή που το παρελθόν σου χτυπάει την πόρτα. Ποτέ δε σε αφήνει να ηρεμήσεις. Εκείνο που ήθελες να ξεχάσεις, σου θυμίζει την ύπαρξή του, ξύνοντας βαθύτερα μια πληγή που επουλώνει. Και το χειρότερο είναι πάνω στην ανάρρωση να ξανακυλήσεις.
Υπάρχει η περίπτωση το μυστικό-φυλαχτό σου να ανακαλυφθεί από τους φίλους σου. Το μήνυμα που έρχεται με ένα σπαρτιάτικο «τα ξέρω όλα» κι εσύ το κοιτάς μετέωρος σκεπτόμενος το ρεζιλίκι σου. Παραπαίεις ανάμεσα στην αποδοχή και την άρνηση για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Είναι οι δικοί σου φίλοι, οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι, η οικογένειά σου. Δικαιούνται την αλήθεια. Τότε και μόνο τότε αποδεικνύεις αν έχεις τα κότσια να παραδεχτείς την αλήθεια και πολύ περισσότερο αν είσαι συμφιλιωμένος μαζί της.
Κοκκινίζεις, κομπιάζεις, βουρκώνεις. Μετά τα πρώτα λεπτά, οι λέξεις εκφέρονται με ευκολία σαν να μιλάς για τον καιρό. Διότι ο άνθρωπος απέναντί σου, σου εμπνέει εμπιστοσύνη και σιγουριά. Σιγουριά πως κανείς δεν είναι τέλειος και πως αγαπάει κανείς τον άλλον με τα στραβά και τα ανάποδά του. Ο μεγαλύτερος και σκληρότερος κριτής άλλωστε, είναι πάντα ο ίδιος μας ο εαυτός.
Δεύτερη περίπτωση είναι να το αποκαλύψεις μόνος σου. Το φορτίο ενίοτε είναι πολύ βαρύ για να το κουβαλάς μόνος. Μια νύχτα, σε μια πλατεία με μπίρα στο χέρι και χαζεύοντας τους περαστικούς και με εξομολογητική διάθεση βγάζεις από μέσα σου τα πιο θολά σου μυστικά. Δεν μπορείς να μην το πεις. Μοιράζεσαι με τους φίλους σου από την καθημερινότητα και τις στιγμές μέχρι τα καλλυντικά και τα εσώρουχα. Τι πιο έντιμο από το να το εκμυστηρευτείς;
Ωστόσο είναι και εκείνοι οι κρυψίνοες άνθρωποι που δεν τους παίρνεις λέξη. Μιλάνε γενικά και συγκεχυμένα με ένα αόρατο τοίχος στην επικοινωνία σας. Εκείνοι δεν αξίζουν να έχουν θέση στη ζωή σας ούτε στην καρδιά σας.
Αν ο δικό σου φίλος σου έκρυψε κάποιο μυστικό αλλά το παραδέχτηκε, μην τον αποπάρεις και μην τον καταδικάσεις. Θα είχε σίγουρα τους λόγους του. Δεν ήταν και για τον ίδιο ευχάριστο να κρύβει καταστάσεις.
Σημασία άλλωστε, έχει ο φίλος να είναι δίπλα σου, να σε αγαπάει για αυτό που είσαι, να είναι εκεί όταν τον χρειάζεσαι και να είναι εντάξει απέναντί σου. Τώρα το αν κάποτε κάπνισε χόρτο ή αν είναι gay πολύ μικρή σημασία έχουν.
Να τους αγαπάτε τους φίλους και να μοιράζεστε μαζί τους τα πάντα. Μόνο έτσι θα νιώσετε απόλυτα δεμένοι μαζί τους. Τότε είναι η στιγμή που θα είστε κι εσείς οι ίδιοι απελευθερωμένοι και συμφιλιωμένοι με τα λάθη σας.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
