Είμαι μαζί του κι είμαι ερωτευμένη.
Και πολύ ευτυχισμένη.
Μου χαμογελά κι όλα φωτίζουν αλλιώς. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δε χαμογελά μόνο σε μένα, αλλά και στη σερβιτόρα.
Μάλλον ήθελε να τη φλερτάρει.
Η παρουσία μου όμως του χάλασε τα σχέδια.
Και κάπως έτσι τα μούτρα μου φτάνουν το πάτωμα
Η κλασική στιχομυθία άντρα-γυναίκας «Τι έχεις; Τίποτα», λαμβάνει χώρα.
Ναι, δεν το αρνούμαι.
Ζηλεύω. Και πολύ μάλιστα.
Όχι φίλους, αντικείμενα ή την επιτυχία κάποιου.
Ζηλεύω το σύντροφο μου.
Δεν θέλω να χαμογελάει σε καμία, ακόμη κι από ευγένεια.
Δεν θέλω να τον πλησιάζει γυναίκα στα 100 μέτρα. Αποφεύγω να έρχεται μαζί μου σε μέρη που οι πειρασμοί από γυναίκες είναι αναρίθμητοι.
Κάθε φορά που νιώθω ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος μια γυναίκα να βρεθεί κοντά του, ανάβει μέσα μου ο κόκκινος συναγερμός.
Η προειδοποιητική φωνούλα στο κεφάλι μου γίνεται στριγγλιά κι υποφέρω.
Δεν φταίω εγώ όμως.
Ή μάλλον, δεν φταίω μόνο εγώ.
Φταίει κι αυτός.
Δε λέω, με έχει κορόνα στο κεφάλι του. Αυτό το ομολογώ.
Άντρας είναι, όμως. Και οι άντρες διακατέχονται από τον αιώνιο φόβο της δέσμευσης.
Τα λόγια λίγα και ακριβά για το πόσο μας αγαπάνε ή το αν μαζί μας τελικά, βρήκαν αυτό που έψαχναν.
Όλο αυτό εμένα προσωπικά μου δείχνει ότι δε με θέλει. Ή έστω ότι δε με θέλει όπως τον θέλω εγώ.
Προσπαθώ να σέβομαι αυτήν την ιδιορρυθμία των αντρών, πόσο μάλλον του δικού μου.
Ο λόγος;
Φοβάμαι μην τον χάσω.
Ο φόβος λένε, ισούται με ένα κράμα πανικού και βεβιασμένων κινήσεων.
Κι εγώ στον πανικό μου νιώθω το τέρας της ζήλιας να θεριεύει μέσα μου.
Μην ξεχνάμε κιόλας ότι είμαι γυναίκα.
Άρα εξ’ορισμού ανασφαλές όν.
Βασανιστικά ερωτήματα του τύπου «είμαι αρκετή γι’ αυτόν»;
«Πόσο πιο ωραίες γυναίκες υπάρχουν εκεί έξω»;
«Με αγαπάει αρκετά για να αντισταθεί στους πειρασμούς» κι αλλά πολλά αρρώσταιναν καθημερινά το μυαλό μου.
Αποτέλεσμα;
Καυγάδες, γκρίνιες και ξεκατινιάσματα. Μούτρα και κλάματα.
Κι εγώ να χάνω τις ωραίες στιγμές μια σχέσης.
Καθημερινά και αδιάλειπτα συζητώ με τον άλλο μου εαυτό.
Ναι αυτόν τον κακό που βλέπει δράκους και τέρατα.
Νιώθω σαν διπολική προσωπικότητα.
Τη μια είμαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στη γη και την άλλη νιώθω τους δαίμονες μου να με κυνηγάνε.
Εσωτερική πάλη λέγεται.
Και η λύση είναι μονόδρομος.
Απλά το παλεύεις.
Μαζί του.
Του μιλάς. Μοιράζεσαι τις σκέψεις, τα άγχη και τους προβληματισμούς σου.
Του λες τί νιώθεις.
Το έπραξα. Ένιωσα ανάλαφρη, ελεύθερη.
Χαζός δεν είναι, τα είχε καταλάβει όλα. Όχι όμως στην αληθινή τους έκταση.
Δεν το κρύβω.
Συμβουλεύομαι ψυχολόγο.
Όχι τίποτα άλλο, δε μου φταίει και τίποτα ο άνθρωπος να πληρώνει τα δικά μου τα σπασμένα.
Και με βοηθά πολύ.
Δεν είναι, λέει η ψυχολόγος, η ζήλια μου που φταίει.
Η ζήλια είναι απλά ένας ποιοτικός δείκτης της σχέσης. Αυτό που πρέπει να δουλέψουμε σα ζευγάρι, είναι να βρούμε τι με εμποδίζει να χαλαρώσω, να τον εμπιστευτώ και να αφεθώ.
Κάναμε μια καλή αρχή. Ο χρόνος θα δείξει.
Ο δρόμος προς την Κάθαρση μακρύς αλλά αξίζει τον κόπο.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
