Απελευθερώσου απ' την κριτική των γονέων στις επιλογές σου

Oι γονείς είναι βασικό στοιχείο της ύπαρξής μας. Μας έδωσαν απλόχερα το μεγαλύτερο δώρο που λέγεται ζωή κι αν μη τι άλλο, οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες απέναντί τους. Οφείλουμε σε κάθε περίπτωση να επιδεικνύουμε σεβασμό και να τους αγαπάμε, ακόμη κι αν οι σχέσεις μας είναι σε τεντωμένο σκοινί. Είναι οι γονείς μας κι επέλεξαν να μας φέρουν σ’ αυτόν τον κόσμο μεγαλώνοντάς μας με θυσίες, στερήσεις και προσωπικό κόστος.

Ποιος είπε πως το επάγγελμα του γονιού άλλωστε είναι αστείο; Είναι ο σημαντικότερος ρόλος που καλείται ένας άνθρωπος να υποδυθεί στη ζωή του. Ο γονιός έχει την ευθύνη μιας ακόμη ζωής στα χέρια του. Είναι εκείνος που θα δώσει τα εχέγγυα στο παιδί του για να γίνει σωστός άνθρωπος κι ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Ορισμένες όμως φορές οι γονείς το παρακάνουν. Θες από υπερβολική αγάπη, θες από υπερβολική προστατευτικότητα, θες επειδή αντιπαραβάλλουν τα όνειρά τους πάνω στα παιδιά τους, κάποια στιγμή υπερβαίνουν τα εσκαμμένα και χώνουν τη μύτη τους στις επιλογές των παιδιών τους. Από το τι σχολή θα δηλώσεις, αν θα έχεις σύντροφο έναν μορφωμένο ή λιγότερο μορφωμένο, αν θα νοικιάσεις σπίτι κοντά τους, αν θα αλλάξεις τη βαρετή σου δουλειά για να κάνεις εκείνο που εσύ ονειρευόσουν, πού θα περάσεις τα Χριστούγεννα ή αν θες να είσαι ομοφυλόφιλος.

Αυτό δε θ’ αλλάξει στον αιώνα τον άπαντα. Πάντα οι γονείς θα κρίνουν τα παιδιά τους. Δεν το κάνουν από καμία κακία, αυτό είναι σίγουρο. Αντιθέτως σκοπός της ζωής τους είναι να είναι τα παιδιά τους ευτυχισμένα. Το κακό της υπόθεσης είναι πως συχνά-πυκνά, δημιουργούν τύψεις κι ενοχές στα παιδιά τους. Τους κάνουν ν’ αμφιβάλλουν για τις επιλογές τους, ν’ αναθεωρούν τις ιδέες τους, να επαναπροσδιορίζουν τους στόχους τους.

Εκεί είναι όλη η παγίδα. Κάθε παιδί οφείλει στον ίδιο του τον εαυτό να ζει για τον εαυτό του. Να απελευθερωθεί από τα γονεϊκά δεσμά και πρότυπα και να χαράξει την πορεία που επιθυμεί το ίδιο. Ό,τι και να χρωστάμε στους γονείς μας για όσα έχουν κάνει για μας, δεν ήρθαμε στον κόσμο για  να ζήσουμε τη δικιά τους ζωή. Ήρθαμε για να εκπληρώσουμε τα δικά μας όνειρα και τους δικούς μας στόχους.

Ναι, μπορεί οι γονείς να μην το καταλαβαίνουν αυτό και να είχαν άλλα όνειρα για μας. Μπορεί να ήθελαν να κάνουμε δυο μεταπτυχιακά και να γίνουμε μεγαλοστελέχη, αντί να είμαστε απλώς υπάλληλοι. Ωστόσο, κανένας δεν μπορεί να σου πει τι θα κάνεις. Κανένας δεν μπορεί να ορίσει αυτό που θέλει η ψυχή σου και κανένας δεν μπορεί να καταλάβει επακριβώς τα σχέδια του μυαλού σου.

Ακόμη κι αν αισθάνεσαι τύψεις, αν νιώθεις πως τους προδίδεις, αν αισθάνεσαι πως δεν είσαι το παιδί που θα θέλανε να είσαι, είναι περιττό. Γονείς είναι. Θα στεναχωρηθούν λίγο, θα γκρινιάξουν, θα προσπαθήσουν με κάθε μέσο να σε μεταπείσουν, αλλά στο τέλος, όταν σε δουν χαρούμενο θα ηρεμήσει η ψυχή τους. Θα πουν πως πέτυχαν το έργο τους ως γονείς. Ακόμα πάλι και ν’ αποτύχεις, ακόμη κι αν τα πράγματα πάνε στραβά, οι γονείς σου θα είναι εκεί δίπλα σου, να σου κρατήσουν το χέρι να σε πάρουν αγκαλιά και να σε ησυχάσουν. Οι γονείς είναι για να είναι δίπλα στα παιδιά τους, όχι απέναντι.

Άλλωστε, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει κανέναν. Για να επιλέγεις κάποια πράγματα σημαίνει πως είναι εκείνα που σε εκφράζουν, που σε κάνουν να νιώθεις πλήρης κι ικανοποιημένος. Ακόμη κι αν διάλεξες να κάνεις κάτι τρελό, ακόμη κι αν διάλεξες να ζεις σαν ερημίτης ή να γυρίσεις τον κόσμο μ’ ένα σακίδιο χωρίς ζακέτα είναι καθαρά δικιά σου απόφαση κι εκτός του ότι οφείλεις να τη στηρίξεις, είναι εκείνη που σε γεμίζει κι αυτό δε συγκρίνεται με τίποτα. Μια γεμάτη ψυχή μπορεί να δίνει στους ανθρώπους γύρω της πολύ περισσότερα.

Μη βασανίζεσαι λοιπόν. Τίναξε από πάνω σου όλα όσα σου υποδεικνύουν και ζήσε. Ζήσε όπως θες. Ζήσε αχόρταγα κι άπληστα. Ζήσε για σένα. Με τρέλα, με χαρά, με έννοιες και σκοτούρες. Κι όταν πέφτεις να κοιμηθείς θα κοιμάσαι χαρούμενος. Κι οι γονείς σου θα είναι εκεί γύρω σου ως φύλακες άγγελοι να χαρούν μαζί σου, κι αν χρειαστεί να σου απλώσουν το χέρι τους.