Όταν ψάχνεις λόγο για να μείνεις να φεύγεις

Καθόλου δε μου αρέσει να μιλάω, να γράφω, να διαβάζω, να ακούω για χωρισμούς. Πόσο μάλλον να τους ζω. Κάθε φορά φέρνουν πόνο, λύπη, νεύρα. Πολλοί λένε –κι άδικο δεν έχουν– πως ο χωρισμός είναι μια μορφή απώλειας. Έτσι είναι. Απ’ τη μια μέρα στην άλλη, παύει να υπάρχει στη ζωή σου, ο άνθρωπος που μέχρι χτες ήταν η ζωή σου. Ο πόνος είναι δυνατός, απότομος, βίαιος. Σαν πραγματικά να έχεις τραυματιστεί και να μην ξέρεις από πού σου ήρθε η σφαίρα. Συμβαίνει, το ξέρεις. Δυστυχώς και κυριολεκτικά και μεταφορικά στις μέρες μας.

Όχι, όχι δεν είμαι drama queen. Δε ζω τίποτα στην υπερβολή του. Τα ζω όπως ακριβώς είναι. Δε μεγαλοποιώ καταστάσεις, δεν τη βρίσκω με το να είμαι καψούρα και να πονάω. Ούτε εσύ να το κάνεις. Να χωρίζεις, χωρίς να φοβάσαι το μετά. Να μένεις μόνο γιατί πραγματικά το θες κι όχι επειδή φοβάσαι τον πόνο που θα σου φέρει ο χωρισμός.

Δεν πονάνε όλοι οι χωρισμοί το ίδιο, εννοείται αυτό, αλλά όλοι πονάνε. Αυτό δε σημαίνει πως θα τους αποφύγουμε με κάθε τρόπο. Το να πονάς μέσα στη σχέση είναι χειρότερο. Αν έχεις φτάσει στο σημείο να ψάχνεις λόγους για να μείνεις κάπου, τότε καλύτερα να φύγεις. Ήσυχα, γρήγορα, χωρίς φασαρίες, μεγάλα λόγια, τσακωμούς κι εντάσεις. Απλά φύγε. Δε χρειάζεται σε κάθε χωρισμό να πηγαίνεις για βραβείο πρώτου ρόλου. Πολλές φορές, οι «ήσυχοι» δεύτεροι ρόλοι κερδίζουν την παράσταση. Στην προκειμένη περίπτωση κερδίζεις χρόνο, την πίεσή σου σε φυσιολογικές τιμές κι όμορφες αναμνήσεις χωρίς ξεφτιλισμένο τέλος.

Όχι, δε σου λέω να την κάνεις νύχτα με ελαφρά πηδηματάκια κι ο άλλος να μην ξέρει από που του ήρθε. Σου λέω μόνο πως το να φύγεις από μια σχέση που δε σε γεμίζει πια, μπορείς να το κάνεις ήρεμα και τίμια. Όταν κάτι απλά σου τελειώνει, δεν υπάρχει κανένας λόγος να το τραβάς απ’ τα μαλλιά. Δεν είναι δίκαιο ούτε για εσένα ούτε για τον άλλον. Σε κάθε περίπτωση μια δύσκολη κατάσταση στενοχωρεί. Προσπάθησε να το κάνεις πιο γρήγορο. Πιο «αναίμακτο».

Να είσαι ξεκάθαρος. Να λες αλήθειες. Να μην κρύβεσαι πίσω από δειλές σιωπές, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν ψεύτικες ελπίδες στον άλλον. Να απαντάς σε ό,τι σε ρωτάει ο άλλος. Δεν είναι τοίχος για να αξίζει τη σιωπή σου. Οφείλεις να του εξηγείς μέχρι να καταλάβει. Θα καταλάβει. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβει. Αυτό εξαρτάται απ’ το μέγεθος των συναισθημάτων. Να μιλάς ευγενικά και να σέβεσαι. Να μπαίνεις στη θέση του άλλου που δε συμφωνεί με την απόφασή σου. Αλλά να φεύγεις. Να φεύγεις απ’ ό,τι δε σε κάνει ευτυχισμένο πια. Να φεύγεις όταν δεν έχεις άλλη αγάπη να δώσεις. Να φεύγεις και να αποδεσμεύεις τον άλλον.

Να μένεις μόνο αν νιώθεις ότι υπάρχει κάτι να σωθεί. Αλλιώς μη διαιωνίζεις καταστάσεις, μην κάνεις πισωγυρίσματα, μη χαλάς τα όμορφα που ζήσατε. Όσο περνάει ο καιρός και δε φεύγεις ενώ δεν είσαι καν «εκεί», όλα θα χειροτερεύουν. Το αποτέλεσμα θα είναι ένα, δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν να ξαναμιλήσουν ποτέ, ούτε καν για ευχές στα γενέθλια. Τίποτα καλό δε θα έχει μείνει. Μόνο νεύρα, πόνος, απογοήτευση, σκληρά λόγια.

Γι’ αυτό σου λέω, φύγε. Βρες δύναμη ψυχής και φύγε. Φύγε με σεβασμό. Μην κάνεις τον άλλον να σε μισήσει απ’ τον πόνο που του προκάλεσες. Φύγε με αλήθειες, χωρίς παραμύθια και ψεύτικες δικαιολογίες. Ακόμα κι η σκληρή κουβέντα σου είναι πιο λυτρωτική από ένα γελοίο ψέμα σου. Μπορεί όταν την ακούσει ο άλλος την άχαρη αλήθεια σου, να πάθει ένα πανικό, σε διαβεβαιώ, όμως, πως με τον καιρό θα το εκτιμήσει και θα σε θυμάται πάντα σε κάθε ξεχωριστή μέρα. Θα σου λέει «χρόνια πολλά», θα σου εύχεται ευτυχία και θα το εννοεί. Γιατί θα ξέρει πως αυτό ψάχνεις, την ευτυχία κι απλά δεν την είχες πια μαζί του.

Κάθε χωρισμός πονάει. Είναι στο χέρι σου να το κάνεις να πονέσει λιγότερο. Να φεύγεις, όταν ψάχνεις λόγο για να μείνεις. Να μένεις, όταν δεν υπάρχει καν ως φανταστικό σενάριο το να φύγεις. Να παλεύεις μόνο για όσο ο άλλος κι εσύ δεν είστε «αλλού», είτε σε μυαλό είτε σε σώμα. Να μιλάς όμορφα κι αληθινά κοιτώντας τον άλλον στα μάτια.

Αλλιώς έχω ένα νέο να σου πω, οι σιωπές σου έχουν πόνο, η αδιαφορία κρύβει απελπισία, η αγένεια είναι λιγοψυχιά κι εσύ κατώτερος των περιστάσεων.

Να φεύγεις πάντα από κάπου με το σκεπτικό ότι κάποτε μπορεί να ξαναπάς. Μην ορκίζεσαι ότι δε θα ξαναπάς. Δεν πιάνει.