Το κινητό μας είναι όλα μας

Είναι η προέκταση του χεριού μας, είναι η παρέα μας, η χαλάρωσή μας, η βοήθεια μας, ο τρόπος επικοινωνίας μας. Είναι το κομπιουτεράκι μας, το ημερολόγιό μας, το ξυπνητήρι μας. Είναι τα πιο όμορφα μηνύματά μας, οι πιο σημαντικές μας φωτογραφίες, είναι οι τσακωμοί μας. Είναι όλα μας κι είναι το κινητό μας τηλέφωνο.

Δεν έχει μεγάλη σημασία η μάρκα, ούτε το χρώμα, ούτε το μέγεθος. Έχει όμως μεγάλη σημασία να μας ταιριάζει, να αντέχει ώρες και να μπορεί να ανταποκριθεί σε ό,τι ζητάει ο καθένας από εμάς από αυτό. Δυστυχώς ή ευτυχώς μας έχει γίνει απαραίτητο, τόσο στις προσωπικές όσο και στις επαγγελματικές μας σχέσεις. Όπως κι όλα τα πράγματα στη ζωή έχει τα καλά του και τα κακά του.

Το πιο θετικό για το κινητό τηλέφωνο  είναι ότι μπορείς να βρεις όποιον χρειάζεσαι τη στιγμή που τον χρειάζεσαι. Σε οποιαδήποτε στιγμή ανάγκης έχεις πάντα έναν τρόπο να επικοινωνήσεις. Επίσης όταν περιμένεις κάποιο σημαντικό επαγγελματικό τηλεφώνημα, δεν αναγκάζεσαι να μείνεις σπίτι πάνω απ’ το σταθερό, αλλά μπορείς να πας όπου θέλεις με το τηλέφωνό σου μαζί. Μεγάλη ευκολία.

Για την ελληνική οικογένεια η ανακάλυψη του κινητού τηλεφώνου ήταν σωτήρια. Όλοι ο γονείς ανεξαιρέτως νιώθουν μεγάλη ασφάλεια, ξέροντας ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να βρουν τα παιδιά τους. Αντίστοιχα όμως και για τα παιδιά είναι μεγάλη εξυπηρέτηση, γιατί μπορούν να ειδοποιήσουν στο σπίτι ότι θα καθυστερήσουν χωρίς να τους ψάχνει όλη η αστυνομία.

Δε σταματάνε, όμως, τα καλά του κινητού εδώ. Είναι πολύ σημαντικό το ότι μπορούμε μέσα σε μια τόσο μικρή συσκευή να έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε. Για παράδειγμα έχουμε τα emails μας, τη μουσική που θέλουμε να ακούμε, τις σημειώσεις, που τις στιγμές που θέλαμε να τις συγκρατήσουμε με κάποιον τρόπο δεν είχαμε χαρτί ή στιλό.

Απαθανατίζουμε τις πιο σημαντικές κι ανέμελες στιγμές μας σε αυτό κι έχουμε τις σελίδες μας στα social media, μέσα απ’ τις οποίες επικοινωνούμε με τους γνωστούς και τους φίλους μας. Ποιος θα το φανταζόταν πριν από κάποια χρόνια ότι αυτό θα ήταν εφικτό; Τώρα το θεωρούμε αυτονόητο κι απαραίτητο.

Μέσα σε όλα τα καλά, όμως, υπάρχουν και τα όχι τόσο καλά που αφορούν στη συγκεκριμένη συσκευή. Πρώτο αρνητικό και σημαντικότερο κατά την άποψή μου είναι η εξάρτηση που έχουμε πάθει σχεδόν όλοι με το κινητό μας. Είναι πραγματικά στενάχωρο να βλέπεις παρέες να έχουν βγει για καφέ κι αντί να μιλάνε μεταξύ τους, να χαζεύουν τα τηλέφωνά τους. Συμβαίνει δυστυχώς ακόμα και σε ζευγαράκια, που αντί να κάθονται αγκαλιασμένοι και να κάνουν σχέδια κι όνειρα για τη σχέση τους, κρατάει ο καθένας το δικό του κινητό και χαζεύουν για ώρα το facebook τους και το instagram τους. Πόσο λάθος;

Είναι και το άλλο το τραγικό που τα παιδιά αντί να παίζουν με άλλα παιδάκια στα διπλανά τραπέζια, χαζεύουν κινούμενα σχέδια στο youtube. Δηλαδή πραγματικά, αποβλάκωση. Καμιά ουσία κι ανάμνηση. Είναι και που έχουμε βρει όλη τη μεγάλη ευκολία και το βόλεμα και πίσω από άψυχες οθόνες, λέμε τα πιο σκληρά πράγματα, τερματίζουμε φιλίες και σχέσεις, προσβάλουμε και κατακρίνουμε ανθρώπους, συμπεριφορές και γνώμες στηριζόμενοι στην ασφάλεια της απρόσωπης επαφής.

Όλα αυτά κι άλλα πολλά αρνητικά είναι αποτέλεσμα του ότι όπως και σε πολλά άλλα πράγματα και καταστάσεις δε βάζουμε πουθενά όρια και μέτρο. Τα κάνουμε όλα στο μέγιστο βαθμό και κάπως έτσι καταλήγουμε να τα κάνουμε όλα λάθος, ενώ θα μπορούσαμε να τα κάνουμε σωστά κι όμορφα.

Όχι, δε λέω πως το κινητό έχει μπει στη ζωή μας για να τα κάνουμε όλα στραβά. Λέω μόνο πως καλό θα ήταν ακόμα και σε αυτό να κάνουμε μετρημένη χρήση, τόση όση να μη χάνουμε την ουσία. Να μην αποξενώνουμε ανθρώπους, να μη χάνουμε στιγμές, να μη γίνουν τα χαμόγελα και τα βλέμματα, άψυχες οθόνες. Όλα αυτά τα λέει κάποια που χωρίς το κινητό της δεν πάει πουθενά, αλλά στις προσωπικές της στιγμές το βάζει στο αθόρυβο, κάθε φορά!