Εμείς οι άνθρωποι, έχουμε δημιουργήσει πληθώρα λέξεων και φράσεων, που συμπυκνώνουν νοήματα βαριά και ασήκωτα σε δεκαπέντε, ας πούμε, γράμματα της αλφαβήτου.
Δε κάνω λόγο για τις λέξεις μελό, όπως θάνατος, χωρισμός, ασθένεια. Το μυαλό μου πήγε στις πιο καμουφλαρισμένες, που λανσάρονται σε στυλ ορολογίας, πιο εξειδικευμένης και εξεζητημένης, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ωρολογιακές βόμβες.
Σήμερα λέω να σας μιλήσω για τη φράση-χειροβομβίδα «Μεταβατική Περίοδος».
– Γεια σου Γιάννη, πώς πάει; Δε σε βλέπω καλά.
-ο Γιάννης είναι σα τη μεγάλη Παρασκευή της μεγάλης Παρασκευής εν τω μεταξύ, και απαντά-
-Ντάξει μωρέ, μια μεταβατική περίοδος είναι, θα περάσει.
Ο Γιάννης τρώει το αγγούρι, αλλά έχοντας πειστεί ότι έτσι είναι οι μεταβατικές περίοδοι, δε δέχεται καν, να κάτσει να του βάλει λίγο αλατάκι, μπας και το φάει καλύτερα.
Παγίδα: Να χαθείς στο δήθεν σοβαρό νόημα μιας λέξης ή φράσης, τόσο, που θα σε κάνει να αντιμετωπίσεις και την ουσία του, εξίσου σοβαρά.
Το σοβαρά αυτό αποκλείει κάθε είδος συναισθήματος, γιατί έτσι υπαγορεύει η σοβαρότητα.
Τι είσαι, κανα παιδάκι, να κάθεσαι να κλαις που θα γυρίσεις στο πατρικό σου; Τι είναι τόσο φοβερό; Που θα ξανά μείνεις με τη μάνα σου και τον πατέρα σου και θα σε ρωτάνε στα 25 σου τι ώρα θα γυρίσεις το βράδυ; Έλα τώρα, οι μεγάλοι δε στεναχωριούνται για αυτά.
Μεγάλο κεφάλαιο άνοιξα, πως είναι προνόμιο των μεγάλων να μη στεναχωριούνται. Εγώ το λέω «να μη δείχνουν τη στεναχώρια τους». Και συμφωνώ κιόλας απόλυτα. Ντροπή είναι να κάθεσαι να κλαίγεσαι παντού. Στον εαυτό σου, τουλάχιστον, κλάφτηκες;
Μεταβατική περίοδος.
Και ετυμολογικά να πάρουμε τη λέξη, είναι σύνθετη, προερχόμενη από το μετά+ βαίνω.
Όπου μετά, να έχουμε κατά νου, το πέρασμα, και όπου βαίνω το ότι προχωράμε εξελισσόμαστε.
Στα σίγουρα όμως, μεταβαίνοντας, αφήνουμε κάτι πίσω, οδεύουμε προς κάτι νέο.
Έτσι λοιπόν, αφού πηγαίνεις προς κάτι νέο, λογικό δεν είναι να αφήνεις και κάτι πίσω;
Πώς το άφησες αυτό το κάτι πίσω;
Δε μου αρέσουν οι κηδείες, αλλά σε αυτή πρέπει να πάω.
Οι μεταβατικές περίοδοι, είναι σαν τις κηδείες. Θα πρέπει να τον κλάψεις τον συγγενή.
Τώρα το πόσο συγγενής είναι για εσένα η κατάσταση που αφήνεις πίσω, είναι και πάλι παγίδα. Εσύ μπορεί να την κλάψεις για τεταρτοξαδέρφη και να είναι η ίδια σου η γιαγιά.
Να μην έχεις πολλές απαιτήσεις από τον εαυτό σου στην περίοδο αυτή. Αν κλάψεις, έκλαψες, αν γελάσεις, γέλασες.
Δεν αφήνεις πάντοτε το ίδιο πράγμα πίσω. Αρκεί που απέδωσες, με οποιονδήποτε τρόπο, έναν ελάχιστο φόρο τιμής.
Μετά την κηδεία, συνήθως, έχουν τραπέζι, αλλά εσύ μη φας, γιατί έχουμε γλάρο.
Μην πας στο τραπέζι.
Δύσκολος καιρός για σχέδια, αλλά πρέπει να τα κάνεις.
Ο χρόνος δε σου χαρίζεται και πρέπει εσύ να οργανώσεις το επόμενο σου βήμα, είτε είναι ένα νέο σπίτι, είτε ένα παλιό, είτε είναι πάνες για μωρό. Σε τραπέζια θα τρέχεις;
Προσοχή στο διάκενο ανάμεσα στο «κάνω σχέδια για’ μένα και στο νομίζω πως κάνω σχέδια για’ μένα».
Να κάνεις αυτό που θεωρείς πως σου πάει, αν όχι γάντι, τουλάχιστον μπλούζα, έστω κι ένα νούμερο μεγαλύτερη. Δεν έχουμε άνεση, ευκολία κι αβάντες στις μεταβατικές περιόδους. Καλούμαστε να γίνουμε χαμαιλέοντες, ενώ δεν ήμασταν ούτε καν λέοντες.
Μέσα σε αυτό το χαμό, κοίτα να είσαι αναρχικός.
Η μεταβατική περίοδος, δεν έχει ξεκάθαρη αρχή και τέλος, όλα είναι θολά. Ο μόνος τρόπος να ξανά χτίσεις, ό,τι μπορείς και όσο μπορείς, είναι αναρχικά.
Άσε τώρα τα θεμέλια και τις αντισεισμικές κατασκευές. Εδώ βρέχει καταρρακτωδώς αλλαγές, και πρέπει να μπεις κάτω από κάτι για να μην πάθεις πνευμονία. Φτιάξε ένα σπίτι από φοίνικες και δέντρα της ζούγκλας, αν αυτό σου πάει. Μείνε κάτω από μια εφημερίδα, αλλά προς Θεού, μην υπολογίσεις τα πρέπει και τις υποδείξεις κανενός.
Για το τέλος, αντιβίωση χιλιάρα 3 φορές τη μέρα, αυστηρά μετά το φαγητό: Να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς, σε αγαπάνε και σε φροντίζουν. Δε θα τη βγάλεις αλλιώς καθαρή.
Ανθρώπους που σου αγοράζουν παγωτό σοκολάτα-ρούμι και σταφίδα, και τους ρωτάς αν σου έτρεξε η μάσκαρα με τόσο κλάμα.
Συντάκτης: Κάλτερ Έγκο
