Πώς αντιδράς στη θέα αίματος, όχι σταγόνες, λίμνες αίματος; Πηχτού, κατακόκκινου αίματος.
Στις γρατσουνιές; Δε μιλάω για απλές εκδορές, αλλά για χαρακιές σε ολόκληρο το σώμα, βαθιές, αναβλύζουσες αίμα και πύον. Απεριποίητες.
Μώλωπες; Μελανιές που καλύπτουν ολόκληρα άκρα, μάτια, χείλη;
Σπασμένα πόδια, δόντια, δάχτυλα, και μάτια γεμάτα αίμα, τόσο αίμα που απορείς πού να’ναι ο αμφιβληστροειδής;
Έτσι είναι οι πιο ερωτεύσιμοι άνθρωποι του κόσμου.
Ακρωτηριασμένοι, γεμάτοι σκόνες και βρωμιά πάνω στις αποτρόπαιες πληγές τους.
Δόντια παντού. Με τη ρίζα τους να στάζει αίμα.
Εσωτερική αιμορραγία.
Κι απ’έξω σένιοι. Καθαροί, τακτικοί, με γιγαντιαίο ανάστημα που το προβάλλουν και μια μυρωδιά ερεθιστική.
Κοκτέιλ της καλύτερης στον κόσμο κολόνιας και της πιο ακριβής συνάμα: Αίμα, σανταλόξυλο, κανέλλα, χώμα, δέρμα, μπαρούτι και κελί φυλακής.
Απροσδιόριστο άρωμα.
Όχι, δεν είναι παίκτες, όχι δεν είναι Πήτερ Παν, όχι δεν είναι τίποτα.
Κενό.
Κενό με αυτόν τον ήχο του μηχανήματος που δείχνει παντελή έλλειψη καρδιακής λειτουργίας.
Δεν είμαστε εδώ για να απομυθοποιήσουμε τους άκαρδους. Ούτε για να τους δικαιολογήσουμε.
Το κάνεις εσύ, καλύτερα κι από ένα στόλο των πιο ακριβοπληρωμένων δικηγόρων του κόσμου.
«Πρόεδρε, αθώος!», λες. Και μετά πέφτεις στην αγκαλιά του.
Γιατί, άραγε, οι άνθρωποι οι σημαδεμένοι, είναι αυτοί που θα ερωτευτούμε δίχως αύριο;
Πρώτον, γιατί ξέρουν να επιβιώνουν.
Το στοιχειώδες ένστικτο μας της αυτοσυντήρησης, αυτό αναγνωρίζει και μένει έκθαμβο.
Πως κάποιος είναι πολεμιστής, παλαίμαχος πλέον, αλλά πολεμιστής παλιάς κοπής, που τότε κατάφερε και επέζησε έναν ολόκληρο πόλεμο κι ένα εκτελεστικό απόσπασμα.
Στη ζούγκλα του έρωτα επιβιώνει ο πιο δυνατός, και η ανταμοιβή του είναι η γοητεία που απέκτησε από τη μάχη. Τη θέλει, δε τη θέλει.
Οι άνθρωποι που πέρασαν σχολείο ανορθόδοξου πολέμου στη ζωή, λένε επίσης τις καλύτερες ιστορίες.
Από μέσα τους εκλύεται μια σοφία και μια ειλικρίνεια, που δε μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Τουναντίον μάλιστα. Ο δικός σου story teller, έχει ιστορίες από το πεδίο της μάχης να φαν κι οι κότες.
Ιστορίες που δε λέει, ιστορίες που εικάζεις, ιστορίες που λένε τα μισόλογα του.
Τα μισόλογα να τα ακούς. Οι άνθρωποι που δε μιλάνε πολύ, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, έχουν να πουν τα πιο πολλά. Αλλά δεν τα λένε, τα μαθαίνεις δίπλα τους.
Πρόκληση μάθησης σε real time challenges.
Ποιος δε θα λάτρευε ένα μέντορα; Ένα μέντορα που έχει να του προσφέρει, τις περισσότερες φορές άθελά του, τα καλύτερα mind fucks της ζωής του. Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια.
Πριν καλά καλά μιλήσουμε, πιστεύω πως στην κούνια μας έρχεται μια γριά νεράιδα, και μας χορηγεί ενέσιμη μια ορμόνη.
Την ορμόνη του Βασιλιά του Δράματος.
Κι από τότε ξεκινάει στη ζωή μας, το ατέρμονο κυνήγι αυτού, για να μπορούμε να σιχτιρίζουμε και να ξεσπάμε όποτε εμείς θέλουμε.
Η ορμόνη αυτή λειτουργεί ωθώντας μας ουσιαστικά σε άτομα που θα γίνουν πρωταγωνιστές της δικής μας προσωπικής τραγωδίας.
Μιας τραγωδίας που όταν τελειώσει, θα μας αφήσει στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου, μέσα στο σκοτάδι, να κλαίμε κουλουριασμένοι πάνω στους κοθόρνους μας.
Μοναδικός θεατής θα είναι ο πληγιασμένος άνθρωπος, που ταυτόχρονα ήταν και πρωταγωνιστής σε αυτό το έργο.
Οντισιόν της παράστασης της ζωής μας κάνουμε με τον σημαδεμένο.
Και αυτή η παράσταση δε θα γίνει ποτέ sold out.
Μαζί με τη φύση μας ως drama queens, πάντα έρχεται όχι το ανεκπλήρωτο, αλλά το δύσκολα εκπληρώσιμο.
Τι εννοώ; Εννοώ το «Και αν;»
Μεγαλύτερη νίκη δε θα νιώσεις στη ζωή σου από το να κατακτήσεις έναν πρώην μαχητή, νυν σμπαραλιασμένο άνθρωπο.
Δεν υπάρχει καλύτερη τροφή για το υπερτροφικό «εγώ» μας.
Το να καταφέρουμε να τον κάνουμε κτήμα μας, να μας ανοίξει την καρδιά του κάποιος που τη σφράγισε με χάλυβα γιατί αν την άφηνε ανοιχτή, οι γιατροί του είχαν πει πως είχε δυο ώρες ζωής από την ακατάσχετη αιμορραγία.
Δε θα μας την ανοίξει ποτέ όμως. Ωστόσο, τα παίζουμε όλα για όλα για αυτό το «Και αν;»
Και τέλος, επτά γράμματα. Εξέλιξη.
Μέσα από έναν τέτοιο άνθρωπο, που ουσιαστικά δε θα σου δώσει, αλλά θα σου μάθει αόρατα πολλά, εξελίσσεσαι.
Γίνεσαι κι εσύ μαχητής. Γίνεσαι κι εσύ χαρακωμένος.
Και μέσα από αυτή τη Σχολή, μεγαλώνεις, αλλάζεις, εξελίσσεσαι.
Και αυτό το ξέρεις.
Και όσα κι αν σου έκανε ή δε σου έκανε ο καρδιακά νοσηλευόμενος σε ΜΕΘ μνηστήρας σου, του τα συγχωρείς όλα, γιατί το πήρες το απολυτήριο σου από το Σχολείο της Πληγής.
Με διαγωγή «κοσμία».
Συντάκτης: Κάλτερ Έγκο
