Γεμίσαμε επιτυχημένους ανθρώπους, αλλά κανείς δε δείχνει τον πραγματικό αγώνα

Σου χτύπησε την πόρτα η “αναποδιά” ή, όπως το ονομάζεις, η “αποτυχία”, και τα έχεις βάψει μαύρα. Κάθεσαι και παρατηρείς τα συναισθήματά σου, που μαρτυρούν την αδυναμία σου, έχεις σκύψει το κεφάλι, δε βγάζεις μιλιά και αναρωτιέσαι γιατί εσύ τα έκανες όλα χάλια. Τι σε οδήγησε στην αποτυχία; Θεωρείς πως είσαι η εξαίρεση; Και ναι, μέσα στο κεφάλι σου τα έχεις μεγαλοποιήσει όλα, πιστεύοντας ότι εσύ και η αποτυχία σου βρίσκεστε στο επίκεντρο του κόσμου.

Ζούμε στην εποχή της τελειομανίας. Σε μια εποχή γεμάτη πρότυπα και συμβουλές: “Κάνε αυτό”, “Διάβασε το άλλο”, “Ακολούθησε τη μέθοδο μου για να πετύχεις”, “Κράτα σημειώσεις”, “Εμπιστεύσου με”… Λες και η ζωή έχει οδηγίες χρήσης. Ακόμη κι αν είχε, ο καθένας είναι ξεχωριστός, με τις δικές του ανάγκες, τους δικούς του κανόνες και όρια, για να ελαχιστοποιήσει τις αποτυχίες του.

Στον κόσμο της τελειομανίας, όλα τρέχουν στον αυτόματο. Εσύ, μετά κόπων και βασάνων, θέλεις να αποδείξεις την αξία σου, να διακριθείς, να προλάβεις να διαπρέψεις. Θέλεις να δείξεις τα κατορθώματά σου, να αναγνωριστείς, να γεμίσεις το κενό μέσα σου. Ποιον θα εμπιστευτείς για τη ζωή σου; Ποιον κανόνα θα ακολουθήσεις; Ποια βήματα θα κάνεις; Ποιος έχει δίκιο για να τον ακούσεις; Και όλα περιπλέκονται στο μυαλό σου, ακόμη και οι φίλοι σου και η οικογένειά σου. Παντού κανόνες, παντού παντογνωσία. Δυστυχώς, οι άνθρωποι γύρω μας λειτουργούν ως οδοστρωτήρες. Όλοι έχουν κάτι να πουν, μια εμπειρία να εξιστορήσουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα γύρω μας, κι εσύ παλεύεις να γλιτώσεις. Οι σκέψεις και οι τύψεις σε παγιδεύουν, αλλά κάτι πρέπει να κάνεις. Να δράσεις, να ζήσεις ελεύθερος, ακολουθώντας τα δικά σου βήματα και χτίζοντας τη ζωή σου όπως τη θες.

Γύρω μας παντού πρότυπα. Όλοι περιγράφουν τις επιτυχίες τους. Αναρωτιέσαι: Αυτοί δεν απογοητεύτηκαν ποτέ; Ήταν όλα τόσο εύκολα όσο τα παρουσιάζουν; Και γεμίζεις τύψεις, συγκρίνεσαι, αποδυναμώνεις την αξία σου. Όλοι μας έχουμε μια ιστορία γεμάτη πόνο, κλάμα, απογοήτευση, δράμα, θυμό, ανασφάλεια, θλίψη. Ωραία, τα ξεπέρασες, πόνεσες, και τώρα ήρθε η ώρα να λάμψεις. Μην ξεχνάς πως καθετί αρνητικό στη ζωή έχει τα στάδια του πένθους. Είναι η περίοδος που χρειάζεται ανάπαυση, φροντίδα, περιποίηση και αγκαλιά. Όταν περάσουν αυτά, στέκεσαι γερά στα πόδια σου. Μετά τη βροχή, έρχεται το ουράνιο τόξο. Μπράβο σου, πέτυχες, έλαμψες, δημιούργησες. Και μετά ακολουθούν περιγραφές και συμβουλές: το “πώς”, το “με ποιο τρόπο”, “τα βήματα”, “τι σε βοήθησε”. Ωραία, ευχαριστούμε πολύ. Πολύ βοηθητικό. Όμως τα ξέρουμε όλα αυτά. Όλοι γνωρίζουμε, σε ψυχικές ή σωματικές καταστάσεις, τι μπορεί να μας βοηθήσει, πώς μπορούμε να νιώσουμε καλύτερα, τι να κάνουμε, τι θέλουμε να πετύχουμε.

Ο σκοπός είναι να μάθουμε ότι δεν πονάμε μόνο εμείς. Και όμως, αυτό που ποτέ δε λέγεται είναι ότι πίσω από κάθε άνθρωπο υπάρχει και αυτό που δεν κατάφερε. Ή, μάλλον, αυτό που δεν κατάφερε ακόμη. Γιατί δεν ήταν έτοιμος, γιατί έπεσε σε πολλές αποτυχίες, γιατί… άπειρα “γιατί”. Γιατί αυτά δε λέγονται; Γεμίσαμε επιτυχημένους ανθρώπους, αλλά κανείς δεν έδειξε τα σκοτάδια του. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που όλοι γνωρίζουμε, έχουμε νιώσει, αλλά τα κρύψαμε και επιμένουμε να τα κρύβουμε. Και εκεί τριγύρω, εσύ που αναρωτιέσαι: “Μόνο εγώ υστερώ; Μόνο εγώ πονάω;”

Όχι, δεν πονάς μόνο εσύ. Δεν έχεις νιώσει μόνο εσύ ανασφαλής και ανάξιος. Η ζωή σου δεν τελείωσε με την αποτυχία σου. Πόσο ανακουφιστικό θα ήταν αν ακούγαμε και τις αποτυχίες των άλλων; Όχι με απλές φράσεις τύπου: “Ναι, έκλαψα, αλλά…”, “Ναι, στενοχωρήθηκα, αλλά τελείωσε”. Έχουμε μάθει, δυστυχώς, από μικροί να κρύβουμε τα συναισθήματά μας. Κανείς δε μιλάει γι’ αυτά. Κανείς δεν τα περιγράφει, δεν τα εκφράζει, δεν τα αναλύει, δε δίνει βάση σε αυτά. Όλοι παρουσιάζονται ως “σούπερ τύποι”, που η μαγκιά τους είναι πως διέπρεψαν και τα κατάφεραν. Ξέχασες, όμως, μάγκα μου να μας περιγράψεις το βασικό στάδιο πριν σηκωθείς στα πόδια σου. Το μελόδραμά σου το εξέφρασες; Νιώθεις ότι αν το πεις, θα είσαι ο μόνος; Και όμως, όλοι θα ταυτιστούμε.

Μάθαμε να εξιστορούμε τα ωραία της ζωής μας, μάθαμε να λαμβάνουμε μόνο τα μπράβο, ενώ η αληθινή μας ανάγκη ήταν το “σε ακούω”, το “να σου κάνω μια αγκαλιά να μην αισθάνεσαι μόνος”, το “είμαι εδώ για εσένα”. Άσε λοιπόν τα υπόλοιπα και μείνε σε αυτά: στα δοτικά συναισθήματα που θα ενώσουν την καρδιά σου με όσους σε ακούν και μοιράζεσαι κάτι αληθινό. Έτσι χτίζεις σχέσεις ουσίας. Γιατί τότε θα ενωθείς με τους γύρω σου, επειδή το μοίρασμά σας θα περιέχει συναίσθημα. Σήκωσε το κεφάλι ψηλά, σήκωσε το ανάστημά σου και προχώρα. Γιατί όλοι μας πονέσαμε και όλοι πέσαμε. Κι όσοι δεν το παραδέχονται, σκέψου πως μια ανασφάλεια τους κατέχει, και φοβούνται να δείξουν την περίοδο πόνου και φθοράς της ψυχής τους.