Όχι άλλα απωθημένα γονέων στις δραστηριότητες των παιδιών

Συχνό φαινόμενο στη σημερινή κοινωνία είναι οι γονείς να ξεκινούν στα παιδιά τους τα ίδια χόμπι που είχαν και οι ίδιοι στην ηλικία τους ή στην ενήλικη ζωή τους. Το παιδί, λόγω της μικρής ηλικίας, δε γνωρίζει ακόμα τι μπορεί να θέλει, ποιο χόμπι ή ποια δραστηριότητα θα το γεμίσει και θα το κάνει να απολαμβάνει διαφορετικά την καθημερινότητά του. Ωστόσο, η επιρροή που έχουν οι γονείς πάνω του είναι μεγάλη, με αποτέλεσμα τα παιδιά να ακολουθούν με κλειστά μάτια.

Η πρώτη σοβαρή κουβέντα γύρω από το θέμα αυτό γίνεται όταν το παιδί μεγαλώνει και οι γονείς επιθυμούν να το βοηθήσουν να εξελιχθεί για τον έξω κόσμο. Ως γονείς προσπαθούν να του μεταφέρουν πόσο σημαντικά είναι η δέσμευση και η πίστη σε αυτό που κάνουν και ότι έχουν αναλάβει έναν ρόλο που πρέπει να τον φέρουν εις πέρας. Στην απέξω μένει σαφώς το ερώτημα: «γεμίζει όντως αυτή η δραστηριότητα το παιδί ή μήπως γεμίζει τους ίδιους τους γονείς;»
Υπάρχει η περίπτωση ο γονιός να θέλει να ξεκινήσει στο παιδί του μια δραστηριότητα επειδή την ακολούθησε και του άρεσε ή επειδή δεν του άρεσε και προσπαθεί να το προστατέψει, να μη χάσει χρόνο και χρήμα άσκοπα. Θυμάται τα θετικά συναισθήματα που είχε από αυτήν τη δραστηριότητα, ακόμα κι αν στη διαδρομή την άφησε, και σήμερα θεωρεί ότι του πρόσφερε σημαντικά δώρα στην προσωπική του ανάπτυξη. Με βάση αυτό το σκεπτικό, συνεχίζει να αδιαφορεί για τα θέλω του παιδιού και προχωρά να εντάξει ένα χόμπι στη ζωή του, περιορίζοντας τον ελεύθερο χρόνο του —κάτι που ίσως για τον ίδιο να μη μετράει, καθώς βασικός στόχος είναι η εξέλιξη του παιδιού.

Επιπρόσθετα, ενδιαφέρον έχει να δούμε το τώρα: γονιός και παιδί να μοιράζονται την ίδια δραστηριότητα. Πόσες φορές έχουμε δει πατέρα και γιο στο ίδιο γυμναστήριο; Αν κλέψεις ματιές σε αυτή τη δυάδα, θα δεις σίγουρα μια μικρή εκπαίδευση. Το ασκησιολόγιο το δείχνει ο πατέρας, που εκείνη την ώρα, στα μάτια του παιδιού του, αλλάζει επάγγελμα. Και κάπου εκεί η αξία του γονιού στα μάτια του παιδιού μεγαλώνει ραγδαία.
Από την άλλη, πόσες φορές οι δραστηριότητες των παιδιών δεν είναι παρά συνέχεια των κλίσεων των γονιών; Ο γονιός με τεχνολογική ευχέρεια θα επιλέξει ρομποτική. Ο γονιός με καλλιτεχνική φλέβα θα ωθήσει το παιδί σε χορωδία, μουσική ή θέατρο. Ο γονιός που λατρεύει τα σπορ θα προτιμήσει κάποιο άθλημα. Και ο δρόμος συνεχίζει χωρίς τελειωμό, με τον γονιό πρωταγωνιστή στα θέλω του παιδιού.

Κάπου μέσα σε αυτό το συνεχόμενο μοτίβο, γεννιέται η αδιαφορία και η αγνόηση των επιθυμιών του παιδιού. Εκεί το παιδί αντιλαμβάνεται ότι αυτό που θέλει δεν έχει σημασία. Η γνώμη του δεν έχει ακουστεί. Και τότε σπέρνεται το πρώτο σπόρο μιας σχέσης που ίσως αργότερα να περάσει κρίση. Σχέση που μπορεί να ξυπνήσει ως συσσωρευμένος θυμός.
Γιατί τελικά, βασικές λειτουργίες που αναπτύσσονται μέσω των χόμπι —όπως κριτική σκέψη, δημιουργικότητα, φαντασία, αποφασιστικότητα, διαίσθηση, αυτοεκτίμηση, αυτοπειθαρχία— μπορεί να χαθούν σε μια λάθος ή επιβεβλημένη επιλογή.
Μπορεί για παράδειγμα να σε ανάγκασαν να μάθεις πιάνο μικρός χωρίς να το θέλεις. Και τελικά να μίσησες κάθε μουσικό όργανο. Όλα πήγαν στον κουβά που λένε, χωρίς να φταίνε τα ίδια. Ίσως το ταλέντο σου να ήταν το βιολί. Πάει όμως, χάθηκε. Γιατί πολύ απλά η πίεση σε έσπρωξε να απορρίψεις ολόκληρο τον κόσμο της μουσικής.

Η δραστηριότητα δεν ενισχύει μόνο την κοινωνικότητα του παιδιού. Είναι βασικός τρόπος επικοινωνίας. Τι πιο όμορφο λοιπόν, πριν βιαστείτε να διαλέξετε, να επικοινωνήσετε πρώτα ουσιαστικά μαζί του; Να το ακούσετε, να δοκιμάσετε μαζί, αφού οι επιλογές είναι άπειρες.
Πέρα από μόδες και τρεντ, υπάρχει η μοναδικότητα. Και το παιδί σας είναι μοναδικό. Έτσι πρέπει να το αντιμετωπίζετε. Ακούστε το. Παρατηρήστε το. Το σώμα και τα λόγια του έχουν πολλά να πουν.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με μια απλή ερώτηση:
«Τι μοναδικό επιλέγω να εντάξω στην καθημερινότητα του παιδιού μου, ώστε να ανακαλύψει και να εξελιχθεί όσο και όπως το θέλει το ίδιο;»
Αισθάνεσαι κιόλας πως η πρόθεσή σου και η ενέργειά σου έχουν αλλάξει.