Πήγες να μείνεις στη πόλη του αμόρε και τώρα χωρίσατε: Άντε τώρα μάζευε τα κομμάτια σου

Είσαι στη σιωπή του θέματός σου. Είσαι εγκλωβισμένος στις σκέψεις σου. Αναπολείς τις όμορφες στιγμές που περάσατε και δεν έχεις καταλάβει το δυνατό «γιατί» αυτής της υπάρχουσας εξέλιξης. Ήταν η όμορφη περίοδος που γνωριστήκατε και κάνατε το Αθήνα-Θεσσαλονίκη ένα τσιγάρο δρόμος. Εκεί που η απόσταση δεν είχε χιλιόμετρα, απλά ένα δυνατό «θέλω». Το «θέλω» σας ήταν τόσο δυνατό, όσο και όλα τα όμορφα που ζήσατε παρέα. Έβλεπες ότι το να περνάτε χρόνο μαζί μόνο χαμόγελο και χαρά σου πρόσφερε· και να τα ταξίδια, και να τα όμορφα λόγια, και να η έντονη αδυναμία ότι δεν μπορείς να είσαι μακριά από τον άνθρωπο αυτόν. Κάπου εκεί, οι έντονες σκέψεις σου για το πώς θα συνεχίσει σου δείχνουν ότι δεν είναι μόνο δικές σου, αλλά και του ανθρώπου σου. Και στη συζήτηση πάνω, σκάει η ιδέα ότι αυτό δε γίνεται να συνεχίσει άλλο και η συγκατοίκηση είναι η μόνη διέξοδος. Όπως και η μόνη διέξοδος είναι ότι ένας από τους δυο θα πρέπει να αφήσει τη μέχρι τώρα ζωή του και να κάνει μια νέα αρχή.

Το «ναι» είναι τόσο δυνατό και έντονο που μόνο αισιοδοξία σε γεμίζει. Νιώθεις ότι δημιουργείς, ότι έχεις φέρει στη ζωή σου την άνοιξη και ξεκινάς να κάνεις μια νέα αρχή. Όλα γύρω σου μοιάζουν όμορφα, γιατί πρώτα εσύ αισθάνεσαι όμορφα. Και να οι ετοιμασίες, που δε χρειάστηκαν πολύ· ούτε στους φίλους σου καλά-καλά δεν πρόλαβες να το ανακοινώσεις. Όχι ότι υπάρχει κάποια αλλαγή, αλλά όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Το συναίσθημα σε οδηγεί να δρας γρήγορα και έντονα. Οι αποφάσεις σου, γρήγορες κι αυτές. Λογική πουθενά, μόνο ένα δυνατό «ΘΕΛΩ» και προχωράς μπροστά. Όλα ξεκινούν όμορφα, το «μαζί» σας είναι υπέροχο, όπως ακριβώς το φανταζόσουν, και ακόμη ομορφότερο κάποιες στιγμές που ούτε στα όνειρά σου δεν το φανταζόσουν. Θεωρείς ότι αυτός είναι ο άνθρωπος των ονείρων σου. Θεωρούσες, μάλλον, και ποτέ δεν κατάλαβες τι πήγε στραβά. Οι μέρες περνούσαν και, στο χρόνο πάνω, αντί να ζείτε την αγάπη σας, το σύμπαν κατέρρευσε. Και εκεί κατέρρευσες κι εσύ. Εσύ που έκανες τόσα, μιας και ακολούθησες, και τώρα έχεις μείνει στη μέση του πουθενά.

Τα «γιατί» είναι έντονα και σε προβληματίζουν κάθε στιγμή. Τι να κάνεις; Να γυρίσεις στην πόλη σου; Είτε να συνεχίσεις εδώ που είσαι; Εξάλλου, εδώ έχεις τη δουλειά σου, ωστόσο πίσω έχεις την οικογένειά σου και τους φίλους σου. Εδώ δεν έχεις κανέναν, αισθάνεσαι εγκλωβισμένος σε αυτή την πόλη. Η πόλη αυτή πάντα θα σου θυμίζει ότι ήρθες για τον έρωτά σου, που μόνο φτερά σου έδινε. Και τώρα χάθηκε αυτό· μόνο στο άκουσμα της πόλης θα αισθάνεσαι ένα αγκάθι στο λαιμό και πολλές φορές θα αναρωτιέσαι: «Τι κάνω εγώ εδώ;». Ναι, σωστά, τι κάνεις εσύ εκεί; Πας να αποδείξεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις; Δε θες να γυρίσεις για να μη σε αρχίσουν όλοι στις ερωτήσεις; Για να μην ακούσεις τα «βιάστηκες»; Δεν έχεις με τι να γεμίσεις τη ζωή σου, το τώρα σου, και σε πιάνουν τάσεις φυγής; Ε, δώσε λίγο χρόνο. Είναι οι φόβοι σου τόσο μεγάλοι που δεν ξέρεις τι να κάνεις; Επιλέγεις να μείνεις και να το προσπαθήσεις, κι όσο πάει. Η ζωή θα δείξει. Ξέρεις συνειδητά ότι και ο χωρισμός είναι μορφή πένθους και ίσως είναι καλύτερα να θέσεις τις βάσεις σου και να ζήσεις όλα τα στάδια για να ανακάμψεις ξανά. Σε όλη σου αυτή την προσπάθεια σε πιάνει η απομόνωση, θες να μείνεις μόνος σου με τις σκέψεις σου. Ωστόσο, παλεύεις κάθε μέρα.

Ακόμη και στη χαλαρή σου βόλτα, στον καφέ σου, στο πρωινό σου ξύπνημα, τα ζεις με αναμνήσεις. Σκέφτεσαι και αναπολείς τα «μαζί», όλη η πόλη είναι μια ανάμνηση. Για εσένα, η πόλη αυτή είναι σαν να έχει αλλάξει όνομα και να έχει πάρει το όνομα του ανθρώπου σου. Ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συναντηθείτε στο δρόμο. Ας μη γελιόμαστε, σε μια μεγαλούπολη είσαι, το τυχαίο είναι ελάχιστο ως πιθανότητα, αλλά σαφώς ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως η τύχη σας φέρει κοντά, να συναντηθείτε, για να σε οδηγήσει κάπως πιο ξεκάθαρα στο ότι έχει τελειώσει. Ο άνθρωπος που για χάρη του άλλαξες τη ζωή σου πλέον ανήκει στο παρελθόν, όπως και τα όνειρα που κάνατε μαζί. Είχες έρθει σε αυτή την πόλη με τόση λάμψη, τόση ενέργεια, τόσο πάθος, τέτοια χαρά, και όλα αυτά πήγαν, τέλειωσαν. Άντε τώρα να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να συνεχίσεις.

Θυμήσου ότι ήρθες για να ζήσεις κάτι όμορφο σε αυτή την πόλη. Εντάξει, όλα τα παραμύθια δεν έχουν happy end. Αλλά μήπως είναι στο χέρι σου να αλλάξεις το τέλος αυτό; Εντάξει, ξεκίνησε όμορφα, κάπου στην πορεία στράβωσε, αλλά μπορείς να το αλλάξεις όλο αυτό. Πώς; Πάτα γερά στα πόδια σου, πάρε το χρόνο σου και ζήσε την εμπειρία που καλέστηκες εξαρχής να ζήσεις, αλλά με σένα αυτή τη φορά. Εσύ έχεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τα «θέλω» σου. Χαμογέλασε και ζήσε την ελευθερία σου με αυτοπεποίθηση. Και ποιος ξέρει; Ίσως ήταν να έρθεις σε αυτή την πόλη, αλλά όχι για τον αρχικό λόγο που ήρθες, αλλά για έναν άλλο άνθρωπο που η ζωή θα σου φέρει.