Πώς μιλάς στον εαυτό σου, με αγάπη ή με συνεχή κριτική;

«Έπεσες – σηκώθηκες», «πόνεσες – έκλαψες και πάλι σηκώθηκες», «θύμωσες – μίσησες και πάλι χαμογέλασες», «δε θα αγαπήσεις – και όμως αγάπησες».
Όλα στη ζωή είναι – και τα έχεις αποδεχτεί. Ζεις με όλα σου τα συναισθήματα και τα αγκαλιάζεις καθημερινά. Σε δέχεσαι καθημερινά όπως είσαι, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του χαρακτήρα σου. Με όλες τις αλλοπρόσαλλες σου συμπεριφορές και με όλα τα χαμόγελά σου.

Είσαι όμως εδώ και καιρό ζώντας αυτά που έχεις επιδιώξει να φέρεις στη ζωή σου. Αυτά για τα οποία κόπιασες και αγωνίστηκες. Τα κατάφερες – και μπράβο σου! Σε παραδέχομαι και σε θαυμάζω.

Έχεις την υγεία σου, μακριά από κάθε ασθένεια. Έχεις πετύχει επαγγελματικά, βρίσκεσαι στη θέση που πάντα ήθελες, γιατί το κυνήγησες και γιατί υπόμεινες πολλές καταστάσεις μέχρι να αποδείξεις την αξία σου στον χώρο εργασίας. Έχεις καλύψει το συναισθηματικό κομμάτι με το ταίρι σου – αγαπιέστε, συμπορεύεστε, μοιράζεστε τη ζωή σας: αγάπη, ευγένεια, απόλαυση, σύνδεση, αγκαλιά. Εκεί που έξω ακούς καθημερινά για διαζύγια και απιστίες, εσύ το ζεις αλλιώς.

Έχεις τους γονείς σου, τους αγαπημένους σου κοντά – μπορείτε εύκολα να μοιραστείτε όσα θέλετε απ’ τη ζωή σας. Εκεί που άλλοι δεν έχουν φίλους ή κάποιον να συζητήσουν τις σκέψεις τους. Τα έχεις όλα, όπως νομίζεις – αλλά βαθιά μέσα σου δεν τα απολαμβάνεις. Δε νιώθεις χαρούμενος για όσα έχεις. Δε γεμίζεις με τους «τίτλους» που έχτισες.

Κάτι μέσα σου – σαν αγκαθάκι – σε τρυπάει καθημερινά, κι εσύ παραμονεύεις να δεις από πού θα σου σκάσει η πληγή. Από πού θα τρέξει το αίμα, από πού θα χρειαστεί να λάβεις προφυλάξεις. Και οι μέρες περνούν κι εσύ συνεχίζεις να ψάχνεις. Να αναρωτιέσαι αν αυτή η όμορφη ζωή που έχεις θα συνεχίσει.

Σκέφτηκες ότι ίσως έχεις το σύνδρομο της τελειομανίας; Που ποτέ δε θα είσαι ικανοποιημένος με όσα έχεις, γιατί πάντα κάτι θα σου λείπει.
Ή ίσως έχεις μάθει από παιδί πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Είναι εκείνη η στιγμή που κάποτε στη ζωή σου τα «πάντα» και τα «ποτέ» κατέρρευσαν. Εκεί γκρεμίστηκε ο κόσμος σου.

Ίσως είναι οι φίλοι και οι γνωστοί που σε θαυμάζουν, μα καθημερινά σου μιλούν για προβλήματα στη ζωή τους. Και τότε απορείς. Λες: «Από κάπου θα μου σκάσει η στραβή».
Έτσι έμαθες από την παιδική σου ηλικία. Είσαι κομμάτι αυτής της κοινωνίας, κι ο προγραμματισμός σου είναι να μην αντέχεις την ευτυχία.

Από μικρούς μάς μάθανε να αντέχουμε μια κατάσταση δυστυχίας, όχι όμως μια ευτυχισμένη στιγμή.
Ίσως μπορείς πιο εύκολα να αντέξεις τη δυστυχία παρά την ευτυχία. Και είναι αλήθεια αυτό.

Κάπου εκεί έμαθες πως η ευτυχία δεν έχει διάρκεια – θα τελειώσει γρήγορα.
Ενώ η δυστυχία… ήρθε για να μείνει. Πώς να το αντέξεις όλο αυτό; Πώς να αναγνωρίσεις τα όμορφα; Όλοι γύρω σου γκρινιάζουν – κι εσύ τι θα έχεις να πεις για αυτό;

Οι άνθρωποι, δυστυχώς, μάθαμε να μοιραζόμαστε τα άσχημα και να αφήνουμε στο περιθώριο τη χαρά μας και τα όμορφα.

Έχεις σκεφτεί πως αν δεν έχεις να πεις το πρόβλημά σου, ίσως αργά ή γρήγορα δε θα έχεις φίλους; Ποιος θέλει να ακούσει έναν χαρούμενο μόνο, χωρίς ίχνος γκρίνιας;
Λίγοι. Εκεί είναι που στενεύει ο κύκλος σου.

Ένας άλλος λόγος είναι πως αρκετοί από εμάς τα βλέπουν όλα σαν μια ρόδα. Έναν κύκλο που μία σου φέρνει ευτυχία και μία δυστυχία. Και αυτό γυρίζει γύρω από τη ζωή σου.
Πόσες φορές μετά το αρνητικό δε σκέφτηκες – ή δε σου είπαν – «έλα τώρα, θα ‘ρθουν τα καλά»;
Ακριβώς το ίδιο και στην αντίθετη πλευρά: ζεις την ευτυχία και παραμονεύεις τη δυστυχία. Το «κακό» που θα έρθει μπροστά σου, και εσύ θα χρειαστεί να δείξεις τη δύναμή σου – για άλλη μια φορά.

Βάζοντας τις σκέψεις σου σε σειρά, καταλήγεις πως η ευτυχία βιώνεται δυσκολότερα από τη δυστυχία.

Και κάπου εκεί έρχεται το μεγάλο μπαμ: το κομμάτι της αυταξίας.
Δε νιώθεις ότι αξίζεις αυτή τη χαρά. Δε σου επιτρέπεται να τη βιώνεις, να τη ζεις καθημερινά, να την απολαμβάνεις. Γιατί δεν το αξίζεις. Εκεί σε μειώνεις, σε ρίχνεις αξιακά. Σε έχεις πολύ χαμηλά.

Συμβιβάζεσαι με πολλά εκεί έξω στον κόσμο και την κοινωνία – οπότε πορεύεσαι με αυτά. Το αυτοσαμποτάζ έρχεται. Και το κάνεις πολύ καλά για τον εαυτό σου.

Σε βομβαρδίζεις με αρνητικά σχόλια. Δε σου μιλάς όμορφα. Και τίποτα δεν απολαμβάνεις.
Έχεις επικεντρωθεί στο υποτιθέμενο αρνητικό σενάριο που έχεις πλάσει, και έχεις πετύχει είτε να προσελκύσεις μια δυστυχία είτε, ακόμα κι όταν τα έχεις όλα, να μην τα βλέπεις, να μην τα χαίρεσαι, να μην τα ζεις.

Μήπως να το πάρεις αλλιώς;
Μήπως να δεχτείς πως στο χέρι μας είναι πώς θα δούμε τη ζωή και τα όσα μας έρθουν;

Είναι άλλη η οπτική όταν λες «το τριαντάφυλλο έχει αγκάθια»
και άλλη όταν λες «τα αγκάθια έχουν τριαντάφυλλο».

Εκεί, στη δεύτερη περίπτωση, είναι που γεμίζεις με ευγνωμοσύνη και πληρότητα.