Το πρώτο σου αυτοκίνητο θα το θυμάσαι πάντα

Ήσουν 18, μόλις είχες πάρει το δίπλωμα και ξεκινούσες την αναζήτηση του πρώτου σου αυτοκινήτου, καινούργιου ή μεταχειρισμένου. Ήξερες πως η μέρα που θα το αποκτήσεις θα είναι σημαντική. Θα σε πήγαινε βόλτες, θα έκανε την καθημερινότητά σου πιο εύκολη, θα ήταν το σύμβολο της ανεξαρτησίας σου. Ήδη σκεφτόσουν την πρώτη σου εκδρομή, τη στιγμή που θα έβαζες μέσα τους γονείς σου να καμαρώνουν ή τους φίλους σου, που σε καταλάβαιναν απόλυτα – γιατί το ίδιο ακριβώς ζούσαν κι αυτοί.

Τα χρόνια πέρασαν, και έφτασε η στιγμή να το αποχαιρετήσεις. Θες κάτι πιο πρακτικό, κάτι που ταιριάζει στις νέες ανάγκες και στο εξελιγμένο σου γούστο. Όμως, εκεί που ετοιμάζεσαι να το αφήσεις πίσω σου, συνειδητοποιείς πως δεν αποχωρίζεσαι απλώς ένα αυτοκίνητο. Αποχαιρετάς τις αναμνήσεις που έφτιαξες μαζί του. Και ξαφνικά, αυτός ο αποχωρισμός θυμίζει κάτι από τους χωρισμούς που έχεις περάσει – μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει παρηγοριά με σοκολάτες Lacta.

Σκέψου το λίγο: Πόσα πράγματα έζησες μαζί του; Ήταν το αυτοκίνητο που με τον πρώτο σου μισθό έσπευσες να φροντίσεις, πληρώνοντας τέλη, λάδια, συντήρηση. Ήταν εκεί στις πρώτες σου διαδρομές με το «Ν» κολλημένο στο πίσω τζάμι, τότε που το ένιωθες σαν στάμπα που φώναζε «νέος οδηγός – δείξτε κατανόηση». Ήταν εκεί στην πρώτη σου εκδρομή με φίλους, που κατέληξε να μοιάζει περισσότερο με μετακόμιση, αφού στο αμάξι χώρεσαν όλοι – κάποιοι και στο πορτμπαγκάζ. Ήταν εκεί όταν έκανες βόλτα τους γονείς σου, κι αυτοί αγνάντευαν έξω, μπας και τους δει κανείς γνωστός για να παινευτούν πως «το παιδί μάς πήγε βόλτα, πήρε το δίπλωμα».

Πέρα όμως από σύμβολο ευημερίας, το αυτοκίνητό σου έγινε και φορέας συναισθημάτων. Ήταν εκεί όταν γέλασες μέχρι δακρύων, όταν έβαλες τα κλάματα μετά από μια δύσκολη μέρα, όταν έκανες σοβαρές συζητήσεις με φίλους ή απλά έμενες σιωπηλός, ακούγοντας μουσική. Ήταν το πρώτο σου «ασφαλές καταφύγιο» στον κόσμο των ενηλίκων, το μέσο που σου χάρισε ελευθερία, αυτοπεποίθηση και μια πρώτη αίσθηση δύναμης και ανεξαρτησίας.

Και τώρα, αποχαιρετάς όλα αυτά. Σκέφτεσαι την πρώτη φορά που έπαθες λάστιχο και πανικοβλήθηκες, αλλά τώρα το θυμάσαι με χαμόγελο. Θυμάσαι τις μέρες που γέμιζες το πορτμπαγκάζ με ψώνια, την τούρτα που έκρυβες στα πίσω καθίσματα για την έκπληξη στο κολλητάρι σου, τους λεκέδες στα καθίσματα από καφέδες που ποτέ δεν πρόλαβες να σκουπίσεις.

Πάρε το χρόνο σου. Νιώσε όσα θες να νιώσεις. Άφησε το δάκρυ να κυλήσει, γέλα με τις αναμνήσεις, νιώσε ευγνωμοσύνη. Ένας κύκλος κλείνει, και ένας νέος ανοίγει. Δε θα είναι το ίδιο, γιατί εσύ δεν είσαι ο ίδιος. Τώρα βλέπεις το αυτοκίνητο πιο πρακτικά, ως εργαλείο και όχι ως όχημα αναμνήσεων. Ίσως το επόμενο το αποχαιρετήσεις πιο ψύχραιμα.

Αλλά ένα είναι σίγουρο: Το πρώτο σου αυτοκίνητο, όπως και η ανεμελιά των πρώτων σου χρόνων ως ενήλικας, θα το θυμάσαι πάντα.

«Αντίο, θα σε θυμάμαι.»