Αν δε θέλει δε θ' αλλάξει κάτι ως δια μαγείας

Καθημερινά γύρω μας, από τα μικρά πράγματα μέχρι τα πιο σπουδαία, βλέπουμε πως ο κόσμος χάνει τις ελπίδες του γι’ αυτό που ποθεί, που αναζητά, που περιμένει. Πιστεύει πως δεν αξίζει να χάνει τον πολύτιμο χρόνο του σε ανούσιες, πιθανόν, αναμονές. Πως, αν ήταν να γίνει, θα γινόταν χωρίς περισσή καθυστέρηση. Τι γίνεται όμως στον έρωτα;

Όλοι έχουμε ακούσει αρκετές εκδοχές με την ιστορία της αγαπητής μας Πανδώρας. Για να φρεσκάρουμε λίγο την μνήμη μας, μια εκδοχή λέει πως η Πανδώρα ήταν μια πριγκίπισσα της Αρχαίας Ελλάδας και οι Θεοί της έκαναν δώρο ένα κουτί από τη ζήλια τους για την ομορφιά της. Την είχαν προειδοποιήσει όμως να μην το ανοίξει. Μια μέρα, λοιπόν, η αγαπητή μας Πανδώρα άνοιξε το κουτί γιατί δεν μπορούσε να κρατήσει άλλο την περιέργειά της. Τότε στον κόσμο ελευθερώθηκαν τα δεινά μας: ασθένεια, απόγνωση, κακία, μίσος, βία, σκληρότητα είναι μερικά από αυτά. Κλείνοντας με δύναμη το κουτί, άφησε μέσα του το μοναδικό λόγο που η ανθρώπινη ζωή μπορεί να γίνει πιο υποφερτή. Την ελπίδα.

Ο έρωτας, όμως, είναι κάτι διαφορετικό. Σε γεμίζει ενέργεια από εκεί που δεν το περιμένεις ή σε ρίχνει στα πατώματα με επιδέξια τρικλοποδιά. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις έρωτα κι αγάπης όπως και απόρριψης. Στην απόρριψη έχεις πάντα μια μικρή ελπίδα μέσα σου πως μπορούν τα πράγματα ν’ αλλάξουν και το έτερον ήμισυ να γυρίσει πίσω. Όταν θέλεις απεγνωσμένα να γυρίσει πίσω, αλλά δεν έρχεται επειδή είχατε απλά μια περιπέτεια τι κάνεις;

Σωριάζεσαι στα πατώματα, κλαις, φωνάζεις και λες γιατί όχι εμένα. Ακούς μουσική, ξεσπάς και προσπαθείς να κάνεις τα πάντα για να μη σκέφτεσαι τι έγινε μεταξύ σας, γιατί μόνο έτσι μπορείς να πας παρακάτω. Το αίσθημα παραμένει, ωστόσο, μέσα σου και σε τρώει ακόμα και μετά από αρκετό καιρό. Παίρνεις τη θαρραλέα απόφαση  να επικοινωνήσεις. Η απόρριψη ξαναχτυπά την πόρτα σου, φέρνοντας στο παρασκήνιο όλα εκείνα που δεν ήθελες να ακούσεις, γιατί πολύ απλά τα έχεις κατανοήσει και έχεις σεβαστεί τη δική του απόφαση για απόσταση.

Γυρνώντας στο κρεβάτι σου το βράδυ, κάνοντας την κλασική απογραφή της ημέρας στο μυαλό σου, συλλογίζεσαι πως δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα, να κάνετε πάλι κάτι μαζί. Να ξανανιώσεις όλα εκείνα τα συναισθήματα που σε τράβηξαν και σ’ έκαναν να σκεφτείς την δέσμευση. Μέσα σου, όμως, υπάρχει μια μικρή, λιλιπούτεια φωνούλα που σου λέει πως όλα θα πάνε καλά και πού ξέρεις; Μπορεί να τα φέρει έτσι η μοίρα που να ξαναβρεθείτε.

Είναι, όμως, η θέληση να ξαναβρεθείτε που σε οδηγεί ή απλά η ελπίδα που δεν έχει φύγει λεπτό από μέσα σου, από την πρώτη κιόλας μέρα; Μερικοί θα έλεγαν πως είναι χάσιμο χρόνου ή ακόμα και βλακεία να περιμένεις κάτι που σου έχει κάνει ολοφάνερο ο απέναντι ότι δεν ενδιαφέρεται. Υπάρχουν κι αυτοί οι επίμονοι άνθρωποι που τα δίνουν όλα στον έρωτα. Δεν τους κρατά πίσω ο φόβος μήπως πληγωθούν, τα δίνουν όλα για όλα και πάνε κόντρα στους φόβους τους, γιατί πιστεύουν πως ο έρωτας δεν έχει σύνορα για να τον κρατήσουν παγιδευμένο.

Και κάπου εδώ έρχεται η τελική ιδέα. Όταν ζορίζεις πολύ τα πράγματα, δε βγαίνουν σε καλό, γιατί ο τολμών δε βγαίνει πάντα νικητής στο τέλος. Από την άλλη πλευρά, άμα δεν κάνεις ό, τι περνά από το χέρι σου για το άτομο που θέλεις, δε θα έχεις τα επιθυμητά  αποτελέσματα. Ειδικά όταν κάτι μέσα σου σε ωθεί σε μια τέτοια απόφαση. Και οι δύο απόψεις είναι δεκτές και ορθές, αλλά τελικά ίσως απλά πρέπει εκεί που πρέπει να βάζουμε μια τελεία. Αν δε θέλει, δε θα θελήσει μαγικά. Οπότε πάμε παρακάτω.