Αν λέτε απ' την αρχή τι θέλετε δεν ταλαιπωρείται κανένας αργότερα

Καθώς περνά ο καιρός και γινόμαστε όλο και περισσότερο επιλεκτικοί με τα άτομα που έχουμε κοντά μας, τόσο περισσότερο δυσκολευόμαστε να δεθούμε και συχνά να εκφράσουμε ανοιχτά επιθυμίες κι ενοχλήσεις. Ο κύριος λόγος είναι ο φόβος πως ίσως παρεξηγηθούμε, πως ίσως κρίναμε βιαστικά, πως ίσως πρέπει να διατηρήσουμε λίγο μυστήριο ακόμη. Κυρίως όμως ανησυχούμε πως δε θα βρούμε ποτέ αυτό το άτομο που μας ταιριάζει, πως δε θα έχουμε μια σχέση όπως τη φανταζόμαστε.

Ώσπου καθώς περνά ο καιρός, γνωρίζουμε ένα άτομο που μας ελκύει, μας κάνει να περνάμε καλά και γενικώς αποκαθίσταται η πίστη μας στον εαυτό μας κυρίως και μετά στους άλλους και το συναίσθημα. Βγαίνουμε, γνωριζόμαστε και κάποτε, παραγνωριζόμαστε. Είναι η στιγμή της σχέσης που αρχίζουν τα «προβλήματα». Συνήθως έχουν να κάνουν με τη συνεννόηση, μέχρι να μάθει ο ένας τον άλλον.

Όμως, το κλειδί είναι να αρχίσουμε να εκφραζόμαστε από την αρχή, χωρίς να χάσουμε χρόνο. Όταν ξεκινάμε τη γνωριμία μας, ό,τι μας ενοχλεί πρέπει να το λέμε, διότι μετά από ορισμένο καιρό συνηθίζουμε σ’ ένα προβληματικό αρχικό μοντέλο. Όσο πιο ειλικρινείς κι ανοιχτοί είμαστε, τόσο αυξάνουμε τις πιθανότητες η σχέση μας να αποκτήσει γερές βάσεις οι οποίες και θα βασίζονται στην ανοιχτή επικοινωνία. Κι ας μην μπερδεύουμε την τάση μας για μυστικοπάθεια που βασίζεται στην αγωνία μήπως δε μας αποδεχτούν, με ένστικτο. Συχνά επιλέγουμε να μην οριοθετηθούμε, να μην εκφράσουμε ανοιχτά τις θέσεις, και τις κόκκινες γραμμές μας απλώς για να μην ξενερώσει η άλλη πλευρά και φύγει. Μα αν είναι να ξενερώσει γνωρίζοντάς μας σε βάθος, ποιος ο λόγος να θέλουμε εμείς οι ίδιο να μείνει;

Κι αντίστοιχα βέβαια καθώς εμείς θα εξασκούμαστε στην ανοιχτή επικοινωνία, τη θέσπιση και την έκφραση ορίων και την άνεση έκφρασης, το ίδιο πρέπει να επιζηταμέ και να προσκαλούμε και το άλλο άτομο να κάνει. Θα πρέπει να υπάρχει αμοιβαιότητα και να ξέρουμε πως αν τύχει να ενοχληθεί με κάτι που πράξαμε ή συνέβη θα το πει ανοιχτά ώστε να πάψουμε να ρωτάμε ο ένας τον άλλον «εχεις θυμώσει με κάτι;».

Κι υπάρχει και κάτι πολύ σημαντικό σε όλο αυτό πέρα απ’ όσα έχουμε ήδη αναφέρει: Υπάρχει η εξ’ αρχής γνώση. Ξεκαθαρίζεις απ’ την αρχή ποιος είσαι, τι θες, τι διατίθεσαι να προσφέρεις και το ίδιο κάνει κι άλλος -στο ιδεατό υποθετικό σενάριο- κι έτσι γλυτώνουμε κι οι δυο η ψυχολογία μας αργότερα να μη βρεθεί στα τάρταρα. Δε δημιουργούμε προσδοκίες που δεν μπορούμε να εκπλήρωσουμε. Δεν ταλαιπωρούμε και δεν ταλαιπωρούμαστε. Δεν τραυματίζουμε και δεν τραυματίζομαστε.

Δυο άνθρωποι ανοιχτοί, διάφανοι, έτοιμοι ν’ ανακαλύψει ο ένας τον άλλον. Τι καλύτερο;