Aν παίρναμε πάντα αυτό που θέλουμε θα ήμασταν μόνοι

Καθημερινά παλεύουμε να πετύχουμε στόχους. Στη δουλειά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην οικογένεια, στις προσωπικές σχέσεις. Κάποιοι στόχοι είναι μακροπρόθεσμοι κι άλλοι βραχυπρόθεσμοι. Άλλωστε, δεν είναι δυνατόν να γίνονται όλα τη στιγμή εκείνη που το θέλουμε. Κι ακόμη κι όταν ξέρουμε πως κάτι θα μας πάρει καιρό να το πετύχουμε, ακόμη κι όταν αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα, που βάλαμε στον εαυτό μας, πιστά, μπορεί να προκύψουν αναποδιές ή συγκυρίες που να μας καθυστερήσουν. Μπορεί κι εμείς να θελήσουμε να κάνουμε ένα διάλειμμα στη διαδρομή.

Βέβαια υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που όσο κι αν θελήσουμε κάτι ή όσο κι αν προσπαθήσουμε γι’ αυτό κι όσο χρόνο κι αν σπαταλήσουμε, δε θα καταφέρουμε αυτό που επιθυμούμε. Ίσως οι δικές μας κινήσεις ήταν λανθασμένες, ίσως έφταιγε το timing ίσως και δεν ήταν στο χέρι μας εξαρχής. Εκεί είναι που εμφανίζεται κι εκείνο το αίσθημα της αποτυχίας, της απογοήτευσης για την ήττα που βιώσαμε. Είναι η στιγμή που θα κληθούμε να λάβουμε την απόφαση για το αν θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε για ό,τι επιθυμούμε ή θα πορευτούμε με την ήττα οδηγό για μια ζωή και δε θα καταβάλλουμε άλλη προσπάθεια ποτέ και σε τίποτα. Εκείνη είναι η στιγμή που πρέπει να αντιληφθούμε πως μια στραβή δε σημαίνει και το τέλος του κόσμου, δε σημαίνει πως τα παρατάμε κι αφηνόμαστε στην τύχη μας ή στα χέρια των άλλων.

Θα ήταν ιδανικό να είχαμε ό,τι ονειρευόμαστε, όποτε μας κάνει κέφι, ή μήπως όχι; Κι αν ναι, για πόσο θα το αντέχαμε αυτό; Γιατί έχει και τη γλύκα του να γεύεσαι τους καρπούς των κόπων σου, να ξέρεις ότι τα κατάφερες με την αξία σου, με τις γνώσεις σου, με το ταλέντο σου, με τη δουλειά σου, με την αφοσίωσή σου. Αυτό που κατάφερες, γίνεται εσύ και σου δίνει ώθηση να κάνεις κι άλλα, να κοπιάσεις περισσότερο για να αποκτήσεις κάτι καλύτερο, σύμφωνα με τη δική σου κρίση. Δε θα ήταν λιγάκι βαρετό λοιπόν να τα είχαμε όλα έτοιμα στο πιάτο;

Τίποτα δε θα είχαμε να μάθουμε, τίποτα να περηφανευτούμε. Καμία εξέλιξη σε κανέναν τομέα της ζωής μας, δε θα λάμβανε χώρα, θα μέναμε πάντα στάσιμοι. Κακομαθημένοι κι αδαείς άνθρωποι που ζούνε μόνο για να παίρνουν. Δε θα μαθαίναμε ποτέ να δίνουμε, να μοιραζόμαστε τη χαρά, τα παιχνίδια μας, το φαγήτο μας και την απόλαυση που τα συντροφεύει. Αν το καλοσκεφτούμε, ίσως να ήμασταν μόνοι. Πιο μόνοι από αυτό που φανταζόμαστε.

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται γελοία ή υπερβολικά, αλλά το ένα φέρνει το άλλο κι η κατάληξη θα ήταν αυτή κι ας μη μας αρέσει. Κι ας θέλουμε να πιστεύουμε πως αν είχαμε πάντα αυτό που θέλουμε η ζωή μας θα ήταν καλύτεροι και θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι. Πλημμυρισμένοι από πλαστές ανάγκες θα ήμασταν και θα δημιουργούσαμε κι άλλες, γιατί ικανοποίηση δε θα υπήρχε στον ορίζοντα. Βέβαια, θα μου πείτε ότι και στις μέρες μας συμβαίνει αυτό κι είναι αλήθεια. Φανταστείτε λοιπόν να μην υπήρχε κανένας περιορισμός, κανένα όριο στο τι επιθυμεί και τι μπορεί να έχει ο καθένας;

Η ζωή είναι λίγο άνοστη αν δε μοχθήσεις και λιγάκι για να αποκτήσεις ό,τι λαχταράς, γιατί μετά η χαρά που παίρνεις είναι διπλή κι επιπλέον μαθαίνουμε από τα λάθη μας, εξελισσόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι. Μαθαίνουμε να έχουμε υπομονή και να χτίζουμε την επιμονή μας για να πετύχουμε τους στόχους μας, μαθαίνουμε να μην τα παρατάμε, κι όταν έρθει η ώρα της ανταμοιβής η αυτοπεποίθησή μας είναι άπιαστη.

Μπορεί η καθημερινότητα να μην είναι εύκολη, μπορεί να χρειάζεται δουλειά, αλλά κάθε κατόρθωμα, μικρό ή μεγάλο, έχει κάτι να μας προσφέρει και να μας διδάξει κι είναι άξιο αναφοράς. Άλλωστε, από τα μικρά ξεκινάμε κι οδεύουμε χτίζοντας προς τα μεγαλύτερα. Χωρίς εκείνες τις μικρές επιτυχίες δε θα είχαμε ούτε τις αρετές, ούτε τις εμπειρίες, τις γνώσεις και τις δεξιότητες που έχουμε τώρα και δε θα είχαμε εξελιχθεί σε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Ωραίο λοιπόν να έχουμε αυτά που θέλουμε, αλλά είναι πιο ωραίο το ταξίδι προς αυτά.