Περίπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις. Δε φτάνει που είναι δύσκολες από μόνες τους, τις κάνουμε κι εμείς ακόμη περισσότερο. Κατά τη διάρκεια της ζωής μας αναζητούμε το αληθινό, το ξεχωριστό, αυτό που θα μας συμπληρώσει. Θέλουμε να μας αγαπήσουν, να μας φροντίσουν, ενίοτε να μας νταντέψουν κι ας μην ταιριάζουμε με τον άλλον, κι ας απέχουν οι απόψεις και οι στόχοι μας. Αρκεί να υπάρχει διαρκές ενδιαφέρον. Τι μας κάνει όμως να απορρίπτουμε κάποιον; Είναι όντως τα ενδιαφέροντα κι ο τρόπος που εκφράζεται; Είναι η χημεία ή μήπως τα φεγγάρια; Σε τι βαθμό επιλέγει κανείς τη σχέση του και σε τι βαθμό τον επιλέγει εκείνη;
Υπάρχουν φορές που τρέμουμε πως δε θα βρούμε άλλον έρωτα σαν αυτόν που έχουμε τώρα κι ας μη μας γεμίζει εκατό τοις εκατό. Δεχόμαστε τα ελάχιστα και βγάζουμε προς τα έξω έναν εαυτό ανασφαλή. Παραμένουμε με άτομα που δεν ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές που έχουμε θέσει και σε αυτό που πραγματικά ψάχνουμε. Μέχρι φυσικά να αποδεχτούμε πως δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, πως απλώς έχουμε συμβιβαστεί σε μια σχέση που έχει να μας προσφέρει πολύ λιγότερα απ’ αυτά που ζητάμε κι αυτό όχι απαραίτητα γιατί ο άνθρωπός μας είναι ανεπαρκής αλλά γιατί δε μας προσφέρει αυτό που έχουμε ανάγκη.
Αυτές οι σκέψεις περνάνε συχνά και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους από το μυαλό μας, με αποτέλεσμα να ζητάμε από το ταίρι μας λίγη παραπάνω σημασία απ’ αυτή που μας δίνει. Αυτό όμως δεν πάντα εφικτό γιατί είναι στην πραγματικότητα ζητάμε κάτι άλλο κι όχι κάτι παραπάνω. Καλό είναι να δίνουμε σημασία στο ταίρι σε καθημερινή βάση, ώστε να διατηρούνται οι ισορροπίες. Να δείχνουμε πως συνεχίζουμε το παιχνίδι της διεκδίκησης κι ας είμαστε πλέον μαζί. Η θέληση για περισσότερη σημασία και διεκδίκηση πηγάζει και από άλλους παράγοντες στην καθημερινότητά μας. Πίεση στον εργασιακό χώρο, ευχάριστα νέα που θέλουμε να μοιραστούμε μπορούν να μας φέρουν πιο κοντά στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Γιατί έτσι μοιάζουμε στα μάτια του συντρόφου μας. Σαν παιδιά που ζητάνε σημασία.
Το θέμα όμως είναι πως δεν είναι πάντα εφικτό να την έχουμε. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί. Μπορεί να βρισκόμαστε και οι δύο στην ίδια συναισθηματική κατάσταση αλλά να μην μπορούμε να ανταποκριθούμε στα ζητούμενα του άλλου. Μπορεί η δουλειά να μας πνίγει ή να θέλουμε χρόνο για τον εαυτό μας. Το αποτέλεσμα είναι ότι η σημασία που λαμβάνουμε δε μας καλύπτει. Έτσι ακολουθεί ένας φαύλος κύκλος και πρέπει να αναλογιστούμε τι δίνουμε, τι παίρνουμε και πού ακριβώς βρισκόμαστε. Αυτή η στάση μοιάζει με μηχανισμό άμυνας. Είναι σαν να είμαστε πληγωμένοι από την ασυνέπεια του άλλου απέναντί μας και σαν να ζητάμε με διαφορετικούς τρόπους αυτό που πραγματικά θέλουμε μπας και τελικά τα καταφέρουμε.
Αυτό που έχει σημασία είναι να θέλει ο ένας τον άλλον. Γι’ αυτό άλλωστε είναι δυο άνθρωποι μαζί. Δε χρειάζεται να μπαίνουν τέτοια εμπόδια ανάμεσά σας. Μπορεί να μην υπάρχει η δυνατότητα να σου δώσει το ταίρι ό,τι ζητάς αυτή τη στιγμή αλλά αυτό δε σημαίνει πάντα πως δεν μπορεί να το κάνει και γενικά. Να θυμόμαστε και αυτά που μας ενώνουν και να μην εστιάζουμε μόνο σε όσα μας χωρίζουν. Γιατί μπορεί αυτά που φέρνουν δυο ανθρώπους κοντά να είναι τελικά περισσότερα και καλύτερα.
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
