Δεν «άλλαξε» απλώς σε συνήθισε σε κάτι που δεν ήταν

Φάσεις όλοι περνάμε. Στιγμές που θέλουμε να μένουμε μόνοι, άλλες να μη μιλάμε σε κανέναν, άλλες να μη σκεφτόμαστε και πολύ, άλλες πάλι που υπάρχει ανάγκη ενδοσκόπησης ή επαναπροσδιορισμού. Λόγοι, όσοι και οι άνθρωποι και οι συνθήκες. Μπορεί να αισθανόμαστε θυμό, απογοήτευση, αδικία μοναξιά, άγχος, στρες. Έτσι, επαναπρογραμματίζουμε τον εαυτό μας κατά μόνας, σαν να δημιουργούμε έναν κλοιό γύρω από τον εσωτερικό μας κόσμο, που να αισθανόμαστε προστασία για να μπορέσουμε να αντέξουμε στην πραγματικότητα που δε φαίνεται να μας κάνει και πολύ τη χάρη.

Το θέμα που μας απασχολεί είναι πως αυτή η φάση δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένα πλαίσια χρονικά ή συμπεριφορικά. Άλλοι την περνούν για χρόνια, άλλοι βδομάδες κι άλλοι απλώς κάποιες μέρες, αλλάζοντας τακτική, μερικές φορές ακόμη και στα πάντα κι απότομα. Αυτή η συμπεριφορά, ή αλλιώς το μοτίβο χαρακτήρα, μπορεί να εμφανίζεται απέναντι σε συγκεκριμένα μόνο πρόσωπα ως αλλαγή στάσης, είτε στο εργασιακό, είτε στο πιο προσωπικό περιβάλλον.

Όπως κι αν έχει, το μοτίβο του χαρακτήρα που χρησιμοποιούμε για πολύ καιρό, δεν πάει να πει πως είναι και το αληθινό μας εγώ. Κι εκεί είναι που έρχονται τα πράγματα τούμπα. Όταν έχεις συνηθίσει τους άλλους σε έναν χαρακτήρα, σε ένα στιλ συμπεριφοράς που δε σε αντιπροσωπεύει πλήρως (γιατί όπως είπαμε μπορεί να περνάμε μια φάση), πώς μπορούν τώρα, έτσι ξαφνικά να αποδεχτούν μια τελείως διαφορετική εκδοχή που δεν ήξεραν ότι έχεις;

Κι αν πούμε πως δεν είναι ανάγκη να μας αποδεχτούν και πως εκεί φαίνεται ποιος είναι κοντά μας, θα ακουστούμε κάπως αφελείς κι αιθεροβάμονες. Έχουμε την ανάγκη της αποδοχής σχεδόν έμφυτη. Είναι ενοχλητικό όταν κάποιος συνέρχεται και βρίσκει πάλι τον εαυτό του να του λέμε ότι άλλαξε; Κι αν απλώς τον γνωρίσαμε σε μια φάση κάπως μεταβατική; Εκεί κρύβεται το ρίσκο του να μην ταιριάζουν οι ιδιοσυγκρασίες αφού γίνει η περιβόητη μετάβαση, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, ειδικά αν οι αλλαγές είναι αντιδιαμετρικές. Γιατί συχνά είναι άβολο.

Και μια άτυπη προσπάθεια επαναφοράς σε μια κατάσταση προηγούμενη, ίσως να είναι ένας μοχλός πίεσης εντελώς άσκοπος που δεν υπάρχει και το δικαίωμα να πατηθεί. Άρα, το να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε κάποιον είναι κάτι που ούτε δικαιούμαστε να κάνουμε, ούτε έχει κι αποτέλεσμα. Όπως ζητούμε να μας αποδέχονται γι’ αυτό που είμαστε, έτσι καλό είναι να κάνουμε και εμείς. Οι πράξεις μας μιλούν γι’ αυτό που πραγματικά είμαστε, ασχέτως των στιγμών που περνάμε τη φάση μας.

Ο χρόνος δείχνει ποιο είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών που προσπαθούμε να πετύχουμε προσωπικά αλλά και σε σχέση με τους ανθρώπους μας. Το να προσπαθούμε για κάτι, καμιά φορά αναπόφευκτο ή ακόμα και παρεμβατικό, όπως είναι η αλλαγή της γνώμης κάποιον για μας, μερικές φορές δεν αξίζει κιόλας. Αν υπάρχει η θέληση και η τάση να προσαρμοστεί κανείς σε νέα δεδομένα, θα συμβεί με πρωτοβουλία του και με την ανάγκη των δυο πλευρών να κρατήσουν τη σχέση ανέπαφη, βάζοντας νέα δεδομένα στη φαρέτρα. Κι αν το βέλος δεν πετύχει τον στόχο του, δε θα είναι άλλο το χέρι που θα το ρίχνει, μα το δικό μας. Κι έτσι θα πάρουμε την ήττα μα και τη νίκη μας, όλη για εμάς.