Έγινε το «μου αρέσεις» ένας κόμπος στο λαιμό

Ενθουσιασμός. Μια λέξη, πολλές έννοιες. Αυτό είναι που λείπει από τη ζωή μας. Είναι δύσκολο να βρούμε κάτι να μας ξαφνιάσει, να μας ενθουσιάσει, να μας εξιτάρει, γιατί φοβόμαστε πως θα πληγωθούμε ή θα χάσουμε τον χρόνο μας. Η συνεχής απογοήτευση μας έχει εξουθενώσει και μας αποθαρρύνει από το να ερωτευτούμε, να φλερτάρουμε και ίσως να συζητήσουμε και με άτομα, πέραν των ενδιαφερόντων μας.

Μας λείπει η λαχτάρα του ενθουσιασμού, γιατί έχουν γίνει όλα κάπως πρόχειρα και μπερδεμένα στην καθημερινότητα. Γεμίσαμε ανθρώπους με τόσα απωθημένα, γιατί δεν υπάρχει χρόνος και θέληση για να ασχοληθούμε μ’ αυτά. Η επιπολαιότητα των ατόμων που είχαμε ασχοληθεί στο παρελθόν μάς στοιχίζει τη χαρά να γνωρίσουμε κάτι καινούριο. Καμιά φορά φταίνε και οι επιλογές μας, οι οποίες κυμαίνονται σε συγκεκριμένα μοτίβα χαρακτήρων που μας ελκύουν.

Καθώς το διαδίκτυο έχει μπει πλέον στη ζωή μας για τα καλά, αφιερώνουμε στις εξόδους μας περισσότερο χρόνο κοιτώντας μια οθόνη, παρά κοιτώντας τους απέναντι που θέλουν να μας πιάσουν κουβέντα. Δε γίνεται όμως έτσι να αλλάξουμε τον κόσμο. Το φλερτ είναι το κύριο συστατικό του ενθουσιασμού και της έλξης. Της συζήτησης και του έρωτα. Μπορεί να μη σας αρέσουν οι απέναντι, αλλά μπορείτε να κάνετε μια απόπειρα να τους γνωρίσετε. Υπάρχει πιθανότητα να βγει και σε καλό, εκτός από ένα αποτυχημένο αστείο.

Υπάρχουν περιπτώσεις, εκτός των κυρίαρχων προτιμήσεών μας, που μας ενδιαφέρουν άτομα άλλων κλάδων, ηλικιών και ειδικοτήτων, αλλά δεν έχουμε μπει στον κόπο να ασχοληθούμε, εξαιτίας πολλών και διάφορων παραγόντων. Μήπως είναι ευκαιρία να κοιτάξουμε κι αλλού;

Στη ζωή μας, πάντα περιμένουμε να διαβαστεί το υπάρχον μήνυμα που έχουμε στείλει ή περιμένουμε το άτομο που ποθούμε να δηλώσει ως δια μαγείας την παρουσία του. Είναι στη φύση μας να αναμένουμε για την άφιξή του. Η μαγεία που λείπει από τη στιγμή είναι ο θαυμασμός. Λείπει το να μας θαυμάζουν γι’ αυτό που είμαστε και για ό, τι έχουμε καταφέρει. Να μας λατρέψουν για τα μάτια και το χαμόγελό μας. Να μας θελήσουν τόσο, που να μην μπορούν να κάνουν μακριά μας.

Όλος αυτός ο ρομαντισμός θεωρείται κλισέ και μελό, γιατί ο καθένας από μας δεν τον έχει νιώσει ακόμα. Οι μεγάλοι ποιητές και συγγραφείς, που έχουν γράψει για την έλξη, τον ενθουσιασμό, τον θαυμασμό τους απέναντι στο άτομο του έρωτά τους, έχουν βιώσει κάθε του λέξη. Υπάρχει, απλώς εμείς φοβόμαστε να το δούμε. Θυσίασαν πολλά για έναν ενθουσιασμό που τους έκανε να νιώθουν ξεχωριστοί. Εμείς πάλι, φοβόμαστε ή δε θέλουμε να δώσουμε ούτε πέντε λεπτά του πολύτιμου χρόνου μας για να πούμε σε κάποιον πως αδημονούμε να βρεθούμε μαζί του. Μερικές φορές βέβαια, φταίει κι ο εγωισμός.

Δε θέλουμε να τσαλακωθούμε, δε θέλουμε να νιώσουμε ηττημένοι σε ένα παιχνίδι που είναι καθαρά για δύο. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί λείπει από τη ζωή μας κάποιος που να μας θαυμάζει. Έχουμε μπει ποτέ εμείς στον κόπο να θαυμάσουμε κανέναν ή απλά περιμένουμε, σαν ντίβες της όπερας, να βρεθεί κάποιος να μας λατρέψει;

Όσους ανθρώπους θαυμάζουμε για όλα αυτά που κατάφεραν, εκτέθηκαν για έναν δικό τους ενθουσιασμό. Γι’ αυτό άλλωστε και κέρδισαν κι αυτό που ήθελαν. Τους θαυμάσαμε για το θάρρος τους να πάνε κόντρα σε όλους τους φόβους, ακόμα κι αυτόν της απόρριψης. Κινδύνευσαν τον κόσμο τους για να μπορέσουν να που ένα απλό «μου αρέσεις και θέλω να είμαι μαζί σου». Τσαλακώθηκαν και κέρδισαν.

Κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα που μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή. Μια νέα αρχή προς τον κόσμο που μας έχει δοθεί απλόχερα και εμείς απορρίπτουμε, καμιά φορά πανηγυρικά. Όλοι έχουμε κάτι που μπορούσαμε να δώσουμε, να προσφέρουμε για έναν ενθουσιασμό. Εσύ; Τι θα έδινες;