Εμπιστεύεσαι ή όχι μια απόφαση της «τελευταίας στιγμής»;

Σε μια ζωή μέσα στο τρέξιμο και στο άγχος, οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής απαιτούν κι έναν πιο γρήγορο και αποτελεσματικό τρόπο σκέψης. Πολλές φορές, τελευταία στιγμή ξεφυτρώνουν πολλά δεδομένα με τρόπο που δεν μπορούμε πάντα να διαχειριστούμε. Κάπως έτσι κι όσο οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, ερχόμαστε συνέχεια αντιμέτωποι με δεδομένα που σκάνε αργά και θέλουν άμεση λύση. Οπότε, ακόμα και τελευταία στιγμή, πρέπει να έχουμε την έμπνευση για να διεκπεραιώσουμε αυτό που χρειάζεται. Θέλουμε, δε θέλουμε.

Οι ιδέες της τελευταίας στιγμής μπορεί να είναι πραγματικά χρήσιμες. Ίσως προέρχονται από παραδείγματα που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας, αλλά δε μας συγκινούν και τόσο ώστε να ασχοληθούμε παραπάνω, μέχρι να χρειαστεί να κάνουμε μια δοκιμή. Είναι οι υποτιμημένες ιδέες, που με έναν μαγικό τρόπο μπορούμε να αναπτύξουμε περισσότερο και να βγάλουμε τελικά το αποτέλεσμα που θέλουμε. Όλες αυτές οι ιδέες μαζί, μπορούν να δώσουν ουσία σε ένα καλά δουλεμένο έργο κι εν τέλει, να βγούμε από τη δύσκολη θέση, που μπορεί να έχουμε βρεθεί.

Ταυτόχρονα οι λύσεις της τελευταίας στιγμής, καλούνται πάντα να αποδείξουν ότι δικαίως κατέχουν μια θέση στις επιλογές μας. Γιατί, ως αδοκίμαστες κι ελαφρώς πρόχειρες, τους βγαίνει και η ρετσινιά των κακώς υπολογισμένων. Ανήκουν περισσότερο σε προσωπικά βιώματα ή σε ένστικτα της στιγμής, ίσως γι’ αυτό. Είναι στο στόχαστρο γιατί χρειάζονται πίστη και θάρρος που μπορεί να φτάνει ως και την έπαρση, γιατί οι ιδέες της τελευταίας στιγμής μπορεί και να αποτύχουν και να πρέπει στα καπάκια να σκαρφιστείς ακόμη μία κι ακόμη μια, χωρίς να χάσεις το ηθικό σου.

Άλλοτε πάλι, κρίνονται βαθιά κι εντελώς ανεπαρκείς, γιατί ναι, το μη υπολογισμένο έχει μέσα του κι ένα ποσοστό προχειρότητας. Κι έτσι, μπορεί να νομίζουμε πως είναι καλές ιδέες που θα μας ξελασπώσουν, μόνο και μόνο επειδή θέλουμε από κάπου να πιαστούμε. Είναι ρώσικη ρουλέτα, με δυο λόγια που τη μία φορά θα σου βγει ‘ισως και καλύτερα από ό,τι το είχες φανταστεί και την άλλη θα σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα. Όπως κι αν το κάνουμε, είναι ένα ρίσκο και ταυτόχρονα, κρύβει μια αδρεναλίνη. Μια έξαψη. Κι όντως, η τύχη τις περισσότερες φορές μπορεί να είναι με το μέρος μας και να μας κάνει τη χάρη, για να προχωρήσουμε.

Παρ’ όλο που μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί, το τρέξιμο της τελευταίας στιγμής δεν πρέπει να γίνεται συνήθεια, ειδικά σε έργα που θα μπορούσαν να οργανωθούν καλύτερα εγκαίρως. Μπορεί να αγαπάμε την πρόκληση και την αίσθηση της ηδονής όταν επιβεβαιώνεται το ένστικτό μας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ρισκάρουμε διαρκώς και για τα πάντα, παίρνοντας κι άλλους ανθρώπους, σχέσεις, συνεργασίες στον λαιμό μας. Μοιάζουμε βαθιά αφερέγγυοι κι ίσως, ως έναν βαθμό να γινόμαστε κιόλας. Είναι καλύτερο να δίνουμε στα πράγματα τον απαιτούμενο χρόνο και να προχωρούμε με σταθερά βήματα. Έτσι, αποφεύγουμε επικίνδυνα λάθη που μπορούν να μας στοιχίσουν πολύ περισσότερο από τον χρόνο που επενδύσαμε. Ας επικεντρωθούμε στο μετρημένο ρίσκο, τον αυθορμητισμό, το πρόγραμμα, το εντελώς χύμα πλάνο, καθένα, όμως, στη στιγμή και τη φάση του. Θα μας δείξει η ίδια η ζωή πώς πρέπει να κινηθούμε, αφού πάντα ξέρει καλύτερα.