Επανένωση οικογένειας σημαίνει τρέλα, φασαρία και πολλή αγάπη

Με τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, ξεχνούμε αρκετά σημαντικά πράγματα, τα οποία στο τέλος, μπορεί και να μετανιώσουμε. Βυθισμένοι στα προβλήματα και τις έγνοιες, τη ρουτίνα και τη μονοτονία, ξεχνάμε τον πιο απαραίτητο δεσμό που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στους ανθρώπους. Τον δεσμό της οικογένειας.

Από κτίσεως κόσμου, αποτελεί αναλλοίωτο προσόν του κάθε είδους. Υπάρχουν πολλά μοντέλα, παλαιών και σύγχρονων οικογενειών, που αντιπροσωπεύουν επάξια όλες τις πτυχές του ίδιου νομίσματος. Αλλά όλες έχουν ένα κοινό γνώρισμα. Πως ό, τι και να συμβεί, επιδιώκουν τα μέλη της να παραμένει ενωμένη. Μερικές φορές είναι δύσκολο. Άλλες φορές είναι η απόσταση, άλλες πάλι οι εσωτερικές διαφωνίες και όποιες άλλες περιπτώσεις μπορούν να σου έρθουν στο μυαλό.

Πολλές φορές, μπορεί να μη συμφωνούμε με μέλη της οικογένειάς μας. Πολλές φορές λογομαχούμε, εκνευριζόμαστε. Είναι λογικό. Όλοι είμαστε διαφορετικοί, παρά τη συγγένεια που μας ενώνει. Αλλά, πάνω από όλα είμαστε οικογένεια. Άλλωστε αυτό που ονομάζουμε «οικογένεια», το καταλαβαίνουμε περισσότερο όταν προκύπτουν ευχάριστα ή δυσάρεστα γεγονότα. Είναι οι στιγμές που μαζεύεται όλο το σόι, από όλα τα πλάτη και μήκη της γης, απλά για να ενωθεί, έστω και προσωρινά, για το εν λόγω συμβάν. Είναι οι στιγμές που όλους όσους «αποφεύγαμε» ή ζητούσαμε να δούμε καιρό, καταφέρνουμε και τους βλέπουμε μαζεμένους σε ένα σημείο.

Εφιάλτης; Κωμωδία; Εξαρτάται το σόι και το συμβάν. Η χαρά, γίνεται χαρά όλων και η λύπη, λύπη όλων. Παρ’ ολ’ αυτά, το αποτέλεσμα στο τέλος είναι ένα. Όλοι μαζί γελάμε και πίνουμε με τους ίδιους ρυθμούς, λέγοντας εμπειρίες που μας φέρνουν πιο κοντά. Τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν είναι αρκετά. Όταν βλέπουμε όλα τα άτομα μαζεμένα, αισθανόμαστε ασφάλεια. Πως είμαστε σαν μια γροθιά, που μπορεί να νικήσει κάθε εξωτερική απειλή. Σαν αγέλη ένα πράγμα. Πολλές φορές είμαστε μαλωμένοι με κάποιον, αλλά δε θυμόμαστε το γιατί. Ή και να το θυμόμαστε, ίσως είναι μια ευκαιρία να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν και να πορευτούμε μαζί στο μέλλον, φτιάχνοντας νέες αναμνήσεις.

Άλλο ένα συναίσθημα που μας θυμίζει πώς είναι να είσαι μέλος μιας οικογένειας είναι πως γινόμαστε ξανά «παιδιά». Άλλες φορές κυριολεκτικά κι άλλες μεταφορικά. Είναι σαν να βρισκόμαστε σε έναν ατελείωτο «παιδότοπο», με πολλά άλλα παιδιά, διαφορετικών γούστων και απόψεων. Δεν μπορείς να βαρεθείς εύκολα. Ειδικά όταν βρίσκεις ένα θέμα συζήτησης, που να εμπεριέχει ένα εύρος διακλαδώσεων, το οποίο μπορεί να ικανοποιήσει κάθε απαιτητικό «φιλόσοφο». Γιατί, όπως και να το κάνουμε, κάθε οικογένεια έχει τον ψαγμένο της.

Η διαφορά ηλικίας είναι ένας άλλος παράγοντας. Μέσα στους συγγενείς, υπάρχει το χάσμα γενεών. Στο τέλος καταλήγουμε, οι νέοι με τους νέους και οι «μεγάλοι» με τους «μεγάλους». Ωστόσο, είναι ένας ακόμα λόγος που δε βαριέσαι. Όταν κουραστείς από το ένα, πηγαίνεις στο άλλο. Δημιουργικό και εναλλακτικό ταυτόχρονα.

Μετά από τέτοιες συναντήσεις, δεν πρέπει να χανόμαστε ξανά. Ευτυχώς, η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί τόσο που μια τέτοια περίπτωση μπορεί να αποφευχθεί. Ένα τηλέφωνο με γνήσιο ενδιαφέρον, μια στο τόσο, μερικές φορές μπορεί να είναι σωτήριο. Μεγάλη ή μικρή οικογένεια, μακριά ή κοντά, έχουμε πάντα κάτι να μας ενώνει. Μερικές φορές επιλέγουμε να μην το βλέπουμε, άλλες πάλι δε γίνεται αλλιώς. Δεν είναι καλό να χάνουμε τις ρίζες μας. Την αξιοπιστία μας. Ένα από τα πράγματα που μας χαρακτηρίζουν είναι το πως μεγαλώσαμε. Με ποιους μεγαλώσαμε και πώς τους αντιμετωπίζουμε. Ό, τι και να συμβαίνει μεταξύ μας, το να χάνουμε τις ρίζες μας, μας κάνει ευάλωτους απέναντι στον άνεμο. Κι είναι ωραίο όταν φυσάει να ξέρεις πως έχεις ένα στήριγμα να σε κρατάει στα πόδια σου.