Έρχεται η στιγμή που δεν παλεύεται άλλο και ξεσπάς

Είναι η φορές που φωνάζεις με όλο σου το είναι «φτάνει πια», «δεν αντέχω άλλο» γεμάτες θυμό κι αγανάκτηση. Είναι οι φορές που τερματίζεις, χωρίς απαραίτητα να ξέρεις το γιατί. Απλά συμβαίνει. Είναι στιγμές που δεν το περιμένεις. Έρχεται ακάλεστο αυτό το ξέσπασμα. Μπορεί να προέρχεται από οτιδήποτε, όσο ασήμαντο κι αν το θεωρείς.

Λένε πως είναι η συσσώρευση πολλών απωθημένων μαζί. Απωθημένο μπορεί να θεωρηθεί και κάτι που δεν είπες την κατάλληλη στιγμή. Απωθημένο είναι και ένας έρωτας που δεν κατάφερε να στεριώσει ή μια δουλειά που δεν πήρες. Μια ιδέα που την είδες να πραγματοποιείται από κάποιον άλλον μια εξομολόγηση που περίμενες κι έγινε τη λάθος στιγμή, ένα τέλος που ήρθε νωρίς, μια αρχή που δεν έγινε ποτέ. Καθώς μαζεύονται όλα αυτά στην «αποθήκη» του μυαλού μας, φτάνει η στιγμή που δε χωράνε άλλα. Αρχίζεις να πετάς πράγματα απ’ αυτή την «αποθήκη». Λέξεις, σκέψεις, ιδέες, στιγμές, ανθρώπους.

Το αίσθημα της αγανάκτησης είναι μια έκρηξη καταπιεσμένων συναισθημάτων. Μέσα σ’ αυτό το θυμό που σε διακατέχει, φωνάζεις, βρίζεις, σπας πράγματα. Λες «γιατί να συμβεί έτσι;», «τι διαφορά μπορεί να έχω εγώ από κάποιον άλλον;». Μετά την καταστροφή, έρχεται η ανάπαυση. Μια γλυκιά έξαψη, που σε κάνει να αισθάνεσαι αναζωογονημένος. Είναι η καινούρια αρχή που χρειάζεσαι για ν’ ανασάνεις. Σε βάζει ξανά σε ένα πιο διορθωμένο πρόγραμμα αυτή τη φορά. Ξέρεις τι μπορείς να αποφύγεις και πώς να κινηθείς σε κάθε σου περίπτωση. Το παιχνίδι μπορεί να γραφτεί με τους δικούς σου όρους.

Όλα αυτά βέβαια, τα βλέπεις πιο καθαρά, όταν πια έχεις τελειώσει με το καθάρισμα της στοίβας πραγμάτων. Σε πολλές περιπτώσεις, μετράμε τις απώλειες. Κουβέντες που είπαμε σε λάθος χώρο, χρόνο και άτομο. Πράγματα που κάναμε εν βρασμώ ψυχής. Όλα παίζουν το ρόλο τους. Εκείνη τη στιγμή δε μας χωράει ο τόπος. Είναι επώδυνο όταν συμβαίνει, πόσο μάλλον μετά. Καθώς βλέπεις τις συνέπειες αυτού του ξεσπάσματος, προσπαθώντας να βρεις, με καθαρό πλέον μυαλό, τι μπορείς να κάνεις για να διορθώσεις κάποιες καταστάσεις. Καθώς ηρεμείς, όλες οι λύσεις έρχονται από μόνες τους μια-μια. Στο τέλος τέτοιων περιστάσεων, καταλήγουμε να μιλάμε σε πιο ειλικρινή τόνο με τους απέναντί μας, να ζητάμε με λιτότητα και φειδώ από τη σχέση μας, να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να ερωτευόμαστε πάλι με αθωότητα.

Βγάζουμε από τη ζωή μας όλα όσα δε χρειάζεται να βρίσκονται εκεί. Είναι σκληρό να ξεκαθαρίζουμε καταστάσεις μ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά είναι χρήσιμο και συνάμα εποικοδομητικό. Απελευθερωνόμαστε απ’ όλα όσα μας πνίγουν και δεν είχαμε το κουράγιο να κάνουμε νωρίτερα. Κόβουμε τα δεσμά που μας κρατούν στάσιμους κι αφηνόμαστε στα χέρια της δημιουργικότητας.

Καθώς η μέρα αυτή πέρασε για σένα, κάθεσαι στον καναπέ με ένα ποτήρι κρασί κι απολαμβάνεις την ηρεμία που νιώθεις μέσα σου. Αποδέχεσαι τον εαυτό σου, κάνοντας τον δικό σου απολογισμό και τις δικές σου σκέψεις για τον ερχομό της νέας μέρας που ξημερώνει. Με καθαρή μνήμη, έχεις καταφέρνει να δεις τι πήρες και τι έχασες από αυτό το ξέσπασμα. Σε ωφέλησε ή σε χαντάκωσε; Κι αν σε ωφέλησε, δες τι κέρδισες και νιώσε χαρούμενος γι’ αυτό. Κι αν σε χαντάκωσε, θα περάσει. Όταν είσαι σίγουρος για σένα, σου έχεις εμπιστοσύνη και σ’ αγαπάς, μπορείς να καταφέρεις και το ακατόρθωτο. Όπως έλεγε και η γιαγιά μου : «να μη στεναχωριέσαι για ό, τι έγινε και για ό, τι διορθώνεται».