Γιατί κολλάμε στο παλιό με τόσο πείσμα;

Ο κόσμος συνεχίζεται. Μερικές φορές μας πιάνει να αναπολούμε τα περασμένα και μέσω αυτών, να βλέπουμε πού βρισκόμαστε σήμερα. Κάποια πράγματα κακώς αλλάζουν, άλλα πάλι, πάλι καλά που έχουν μεταλλαχθεί με τον καιρό και δεν έχουν μείνει εκεί που ήταν στα παλαιότερα χρόνια. Ο άνθρωπος έχει αλλάξει- αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Κι ανατομικά και νοητικά. Αν και για το δεύτερο υπάρχουν αρκετές επιφυλάξεις. Βέβαια και οι απόψεις σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν εξελιχθεί αρκετά, αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι στο επίπεδο που θα μπορούσαν να είναι.

Κολλάμε στο παλιό. Νιώθουμε περισσότερη ασφάλεια, χωρίς όμως να σημαίνει πως πράττουμε το ιδανικό. Καθώς προχωρούν τα χρόνια, νέες ιδέες ξετρυπώνουν από παντού. Φταίει και η τεχνολογία, οι γρήγοροι ρυθμοί, η ανάγκη για ανακάλυψη. Αλλά το θέμα μας δεν είναι απαραίτητα η τεχνολογία, αλλά οι νέες ιδέες που απορρίπτουμε πριν καν τις γνωρίσουμε. Πόσες φορές σας έχει τύχει να ακούσετε κάτι και να πείτε κατευθείαν, χωρίς δεύτερη σκέψη «σιγά μην είναι αλήθεια», «καλύτερα στο παλιό, το δοκιμασμένο». Μα πόσες δυνατότητες στερούμε από τον εαυτό μας, αναρωτιέμαι, με τη λογική αυτή.

Έτσι διαλύονται οι νέες αρχές φιλόδοξων ανθρώπων, μόνο και μόνο επειδή η ιδέα τους φαίνεται στον κοινωνικό περίγυρο σαν κάτι εξωπραγματικό, τρελό, ακόμα κι αφελές. Οι νέες αρχές, καθώς και οι ιδέες, είναι για να τις στηρίζουμε. Όλοι στη νέα μας αρχή χρειαζόμαστε κάποιον να μας πιστέψει και στη συνέχεια να αποδείξουμε περίτρανα πως είχε βάση κι αποτέλεσμα αυτό για το οποία παλέψαμε. Αντ’ αυτού όμως, κάθε που υπάρχει κάτι νέο, αμέσως ο κοινωνικός περίγυρος θέλει να το κατεβάσει στα μάτια όλων, για να μπορέσει με αυτό τον τρόπο να διατηρήσει τις ισορροπίες του. Ανακυκλώνει ενίοτε τις παλιές κατεψυγμένες λύσεις, θέλοντας να δείξει πως θα υποστηρίξει τα «νέα» φαινόμενα διατηρώντας όμως ακέραια την παλιά λογική του. Κι εδώ έρχεται ένα ερώτημα να μας προβληματίσει. Είναι φόβος προς το άγνωστο το να εμμένεις στο παλιό, ή μήπως είναι άγνοια δυνατοτήτων ως προς το αν και πώς θα το διαχειριστείς;

Γινόμαστε καχύποπτοι στο καινούριο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Είναι σαν ένας μηχανισμός άμυνας. Κι εδώ που τα λέμε, είμαστε και λίγο σαν το νερό ενός βάλτου. Κι έτσι στάσιμοι αλλά κι εγωιστές, δε θέλουμε κάποιος άλλος να τα πάει καλύτερα από μας, να είμαστε οι ακόλουθοι μιας νέας τεχνικής, μιας ιδέας καλύτερης από τη δική μας, ενός βήματος που θα αλλάξει τα δεδομένα μας. Είναι στη φύση μας κι ονομάζεται ομοιόσταση. Όντως έχει να κάνει με τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειές μας. Μας θυμίζει τι δεν έχουμε καταφέρει, ενώ θα θέλαμε εμείς να το έχουμε σκεφτεί πρώτοι. Κάπως έτσι, οι καινούριες ιδέες και οι νέοι άνθρωποι πέφτουν μέσα σε ένα φαύλο κύκλο. Στο αδιέξοδο που έχουμε σχηματίσει για να μη βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας. «Το δοκιμασμένο είναι καλύτερο», «ο παλιός είναι αλλιώς» που λέμε.

Είναι σημαντικό να αλλάξει το τοπίο όμως, αν θέλουμε να πάμε μπροστά. Όταν η νοοτροπία δεν αλλάξει, όταν δεν ακούγονται νέες ιδέες και δε στηρίξουμε τη νέα αρχή κάποιου, τότε τα καθέκαστα είναι αναγκασμένα από εμάς τους ίδιους να μείνουν έτσι όπως τα έχουμε. Κι από εκεί που λέμε «μα γιατί δεν» μένουμε στο «πάντα έτσι ήταν».

Συμπερασματικά, πρέπει να ανοιχτούμε στις νέες προκλήσεις που φέρνει η εποχή μας. Γνωρίζοντας νέα πράγματα, μπορούμε να πάρουμε γνώσεις για το πώς θα ζήσουμε όντες πιο ανοιχτοί, πιο πολύπλευροι. Κι ίσως δοκιμάζοντας κι αποτυγχάνοντας, κάποια στιγμή να μπορέσουμε να πούμε στον Κεμάλ πως τελικά, κοίτα να δεις, αυτός ο κόσμος, άλλαξε κι ας λέγαμε πως δε θα αλλάξει ποτέ.