Γιατί ξεσπάς σε τυπάκια πιο ήρεμα από σένα;

Kαθένας μας είναι διαφορετικός, γι’ αυτό και η κοινωνία απαρτίζεται από πολλές ανόμοιες μεταξύ τους προσωπικότητες. Υπάρχουν χαρακτήρες με τους οποίους ταιριάζουμε, πρόσωπα που για ανεξήγητο -ή μη- λόγο δε συμπαθούμε και άλλοι που μας αφήνουν απλώς αδιάφορους και δεν έχουμε αναπτύξει μαζί τους κάποιου είδους σχέση. Αυτό που έχει παρατηρηθεί είναι πως ανεξάρτητα απ’ τον χαρακτήρα μας, από το πόσο οξύθυμοι ή υπομονετικοί είμαστε, από το πόσο αντέχουμε πριν σπάσουν τα νεύρα μας, έχουμε την τάση να φωνάζουμε σε άτομα πιο ήρεμα από εμάς. Γιατί συμβαίνει αυτό άραγε;

Καταρχάς μπορεί να είναι θέμα κυριαρχίας που αποδίδεται καθαρά στην ανθρώπινη φύση. Ίσως ο λόγος που μας αρέσει να δείχνουμε πως κερδίσαμε μια λεκτική μονομαχία είναι η επιθυμία μας να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας. Πιθανόν να θέλουμε να δείξουμε στον άλλο πως εμείς είμαστε οι τέλειοι, πως δεν κάνουμε κανένα λάθος ή ακόμα και να επιβάλλουμε δικές μας απόψεις ή συμπεριφορές προκειμένου ο άλλος -λαμβάνοντας τη θέση του πιο αδύναμου- να τις υιοθετήσει. Αλλά τι συμβαίνει με το άτομο που δέχεται αυτή τη συμπεριφορά; Ας μπούμε λίγο στη θέση του.

Υπάρχουν συνθήκες που μπορεί να κάνουν κάποιον να νιώσει πως έχει ανάγκη να ξεσπάσει λόγω πίεσης ή υπερβολικού στρες. Δε διαχειρίζονται όλοι τα νεύρα τους με τον ίδιο τρόπο και κάποιοι ξεσπάνε με λάθος τρόπο σε λάθος άτομα. Μπορεί να υψώσουν τον τόνο της φωνής τους ή να προσπαθήσουν να μειώσουν τον συνομιλητή τους, να προχωρήσουν σε μια επίθεση προς το πρόσωπό του χωρίς καν το άτομο αυτό να είναι η αιτία που νιώθουν ένταση. Το παράδοξο είναι πως παρά τη στάση τους, η οποία είναι ακραία και ξεπερνά τα όρια, έχουν απέναντί τους έναν άνθρωπο που δεν αντιδρά με συνήθη τρόπο. Δεν ανεβάζει την ένταση ούτε φέρνει τον εαυτό του σε θέση άμυνας, απλώς περιμένει να τελειώσει το ξέσπασμα και να υποχωρήσει η καταιγίδα. Όταν όμως βλέπουμε πως κάποιος δεν αντιδρά, συχνά συνεχίζουμε να προβάλουμε το δίκιο μας και πολλές φορές να ξεφεύγουμε, αφού ξέρουμε πως ό,τι κι αν πούμε δεν πρόκειται ο συνομιλητής μας να βγει στην κόντρα, να μας παρεξηγήσει, να θυμώσει. Δεν πάει όμως έτσι…

Το άτομο που από τη φύση του είναι πιο ήρεμο και δεν αντιδρά την ώρα που ξεσπάς πάνω του, πιθανότατα δε θέλει να εμπλακεί σε ανούσιες διενέξεις ή δεν έχει διάθεση να προσπαθήσει να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας. Ίσως πάλι να βλέπει πως δεν είσαι σε κατάσταση να συζητήσεις εκείνη τη στιγμή, με αποτέλεσμα να περιμένει να ηρεμήσεις πρώτα για να σου πει αυτά που θέλει. Ο πιο ήρεμος, που έχει την ψυχραιμία να διαχειριστεί την κατάσταση και να δεχτεί τα νεύρα σου, δε σημαίνει πως δεν έχει επιχειρήματα να σου απαντήσει. Μπορεί απλώς να σε νοιάζεται και να σε αφήνει να ξεσπάσεις σε μια δύσκολη στιγμή σου ή να θεωρεί πως δεν αξίζει να χαλαστεί και ο ίδιος, ώστε να ξεκινήσετε έναν καβγά δίχως αύριο ψάχνοντας ποιος έχει δίκιο τελικά.

Όταν όμως έρχεται η στιγμή που ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, μπορεί να δούμε έναν άνθρωπο ήρεμο να γίνεται ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Το ότι σε άφησε αρκετές φορές χωρίς να δώσει έκταση στο θέμα, δε σημαίνει πως εσωτερικά δε φορτίζεται αρνητικά ή πως δε διαταράσσεται η ηρεμία του εξαιτίας σου. Επομένως, μη βρίσκεις ευκαιρία να πεις όσα θες να βγάλεις από μέσα σου εκμεταλλευόμενος το γεγονός πως δε θα υψώσει τον τόνο της φωνής στο ίδιο επίπεδο με το δικό σου και δε θα προσβάλει επουδενί με το περιεχόμενο του λόγου του. Κι οι ήρεμοι κάποια στιγμή κάνουν το μπαμ και εκείνη την ώρα δεν τίθεται θέμα κυριαρχίας, γιατί δύσκολα θα σ’ αφήσουν να υπερασπιστείς τη θέση σου. Θα πουν όσα έχουν μέσα τους και πιθανόν να ‘ναι και μαζεμένα!