Έχετε αναρωτηθεί ποτέ για το πώς εμείς εκλαμβάνουμε τη ζωή και πώς συμπεριφερόμαστε ή αν τελικά το μόνο που κάνουμε είναι να γινόμαστε δέκτες μερικών γεγονότων; Η ιστορία που θα αναφερθεί παρακάτω για να μπούμε στο θέμα μας, ξεκίνησε από μια κατσαρίδα.
Σε ένα εστιατόριο, κάποια στιγμή, κάπου κι από κάπου, πετάχτηκε μια κατσαρίδα. Η κατσαρίδα πετώντας από εδώ κι από εκεί, πήγε και κάθισε πάνω σε μια κυρία, η οποία άρχισε να φωνάζει κατατρομαγμένη. Σηκώθηκε από το το τραπέζι «χορεύοντας» προσπαθώντας να απομακρύνει την κατσαρίδα από πάνω της. Τελικά, τα κατάφερε και πήγε και τοποθετήθηκε πάνω σε μια άλλη κυρία, της ίδιας παρέας, η οποία αντέδρασε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Ο φόβος στο μαγαζί εκτοξεύθηκε στα ύψη εξαιτίας μιας κατσαρίδας.
Τότε εμφανίστηκε ο σερβιτόρος, ο οποίος βλέποντας την κατάσταση, θέλησε να βοηθήσει. Με τα πολλά εκδιώχθηκε κατσαρίδα, η οποία έκανε μια τελευταία στάση στο πουκάμισο του σερβιτόρου. Ο σερβιτόρος αντί να πανικοβληθεί, παρατήρησε την κατσαρίδα, την οποία πήρε και έβγαλε έξω από το κατάστημα. Το εστιατόριο κατάφερε να πάρει πάλι τους ρυθμούς του. Μετά από την παραπάνω ιστορία, γεννιέται το ερώτημα. Τι μπορεί να μας διδάξει μια κατσαρίδα για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα;
Πολλές φορές παρατηρούμε πως αντιδρούμε στα γεγονότα και δεν ανταποκρινόμαστε σε αυτά. Κάποιος μπορεί να ρωτήσει ποια η διαφορά. Η διαφορά είναι πως οι αντιδράσεις μας πηγάζουν από το ένστικτο. Στην ιστορία μας, η κυρία φοβήθηκε και άρχισε να «χορεύει». Η ανταπόκριση είναι το αποτέλεσμα ώριμων και δομημένων σκέψεων. Ο σερβιτόρος ανταποκρίθηκε στο γεγονός με τρόπο που δεν προκάλεσε τον πανικό χωρίς λόγο και απομάκρυνε τη μικρή Τερέζα από το μαγαζί.
Βλέπουμε πολλές φορές στον περίγυρό μας άτομα που τα θεωρούμε ευτυχισμένα και πετυχημένα. Θέλουμε να μάθουμε πώς τα καταφέρνουν. Ίσως και πάντα θα έχουμε αυτή την απορία και θα θέλουμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο, καθώς είναι κομμάτι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Μοιάζουν πως έχουν όλα τα προβλήματά τους λυμένα. Δεν μπορούμε να πούμε πως είναι έτσι. Η διαφορά είναι πως η στάση που έχουν απέναντι στη δική τους ζωή, είναι πιο εποικοδομητική πιο ωφέλιμη. Όχι πως όλα λύνονται ως δια μαγείας. Ανταποκρίνονται σε αυτά που τους δίνει η ζωή τους, δεν αντιδρούν σχεδόν παθητικά στο ερέθισμα ή τη δράση.
Οι σκέψεις μας, πάντοτε παίζουν μεγάλο ρόλο στη συναισθηματική μας απόκριση με αποτέλεσμα να έχουμε και την αντίστοιχη συμπεριφορά, είτε απέναντι στον εαυτό μας, είτε απέναντι σε κάποιον άλλον. Έχουν τύχει περιπτώσεις στην καθημερινότητά μας που να έχουμε μεγαλοποιήσει τα πράγματα σε τέτοιο βαθμό που να καταντά γελοίο, κουραστικό ή ακόμα κι εξωφρενικό. Με βάση αυτά, μας δημιουργείται άγχος, θυμός, ακόμα και απελπισία. Το αποτέλεσμα, φυσικά, θα είναι να ξεσπάσουμε με τέτοιο τρόπο που οι γύρω μας να μην μπορούν να καταλάβουν ή ακόμα και να προσβληθούν. Άθελά μας, έχουμε απομονωθεί.
Αντί, λοιπόν, να μεγαλοποιήσουμε την κατάσταση, μπορούμε να δεχτούμε το συμβάν και να δούμε με ψυχραιμία τι από εκεί και πέρα τι μπορούμε να κάνουμε. Όταν πρυτανεύει η ψυχραιμία τότε υπάρχει και η διαύγεια του να μπορέσουμε να πράξουμε πιο αποτελεσματικά. Καθώς σκεφτόμαστε το συμβάν, προσπαθώντας να το λύσουμε, ανταποκρινόμαστε σε αυτό. Βλέπουμε τι μπορούμε να πάρουμε από αυτό και ποια είναι, κατ’ εμάς, η σωστή «λύση».
Οι διαφορές μεταξύ αντίδρασης και ανταπόκρισης, μερικές φορές είναι τόσο λεπτές που δεν μπορούμε να τις ξεχωρίσουμε. Αν καταφέρουμε να αλλάξουμε και να ανταποκρινόμαστε στα γεγονότα, αντί να αντιδρούμε και μόνο, θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε και να φτιάξουμε μια ζωή που δ θα τρέχουμε λαχανιασμένοι και πανικόβλητοι να προλάβουμε τα γεγονότα, μα θα βαδίζουμε παράλληλα με αυτά αφήνοντάς τα να μας διαμορφώνουν, χωρίς όμως να μας ορίζουν.
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
