Μετά μια δύσκολη μέρα, μια βόλτα μπορεί να κάνει τα πράγματα να μοιάζουν πιο φωτεινά. Όσοι διαθέτουν αμάξι, θα καταλάβουν. Η νύχτα πολλές φορές μπορεί να έχει φορέσει τα μαύρα της για τα καλά, όταν επιστρέφουμε σε ένα μέρος που μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια. Για τους περισσότερους το μέρος αυτό μπορεί να είναι το σπίτι μας, για άλλους μια αγκαλιά από κάποιον που αγαπάμε πολύ, ακόμα και από το κατοικίδιό μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που η χαλάρωση ξεκινά με το που κλείσουμε την πόρτα του αυτοκινήτου.
Παίρνοντας τον χρόνο μας και μια βαθιά ανάσα, ξεφορτώνουμε τσάντες, κλειδιά και κινητό, για να καθίσουμε αναπαυτικά στη θέση του οδηγού. Μπορεί να είμαστε μόνοι στο αμάξι και αυτό να είναι αρκετό για να απολαύσουμε την ησυχία που αναζητούμε όλη την ημέρα -κάποιες φορές απεγνωσμένα. Βάζουμε μπρος, ανοίγουμε τα φώτα όταν είναι βράδυ για να φωτίσουμε τον δρόμο όσο το δυνατόν πιο μακριά. Επιλέγουμε τον αγαπημένο μας σταθμό ή την αγαπημένη μας λίστα, βάζοντας πρώτη και κατεβάζοντας χειρόφρενο. Οι κινήσεις είναι ήρεμες, σχεδόν εξουθενωμένες από την κούραση της καθημερινότητας.
Κοιτώντας δεξιά και αριστερά, παίρνουμε τον δρόμο. Όλοι κινούνται ήρεμα, χωρίς βιασύνη, μιας και τις βραδινές ώρες οι περισσότεροι είναι απορροφημένοι στις δικές τους σκέψεις και εμπειρίες. Καθώς παίζει η μουσική, οι δρόμοι φωτίζονται με ένα ζεστό χρώμα. Αν και ξεπροβάλουν κάθε τόσο τα ίδια κτίρια, δέντρα και στενά, μια άλλη αίσθηση πλανάται στον αέρα. Είναι η αίσθηση της ηρεμίας; Της μοναξιάς; Σαν να φεύγουν με κάποιο τρόπο όλα εκείνα που μας προβληματίζουν; Είναι οι σκέψεις από όλα όσα περάσαμε μέσα στη μέρα που παίζουν ξανά και ξανά στο μυαλό μας; Καθένας μας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Μια στάση που μπορεί να γίνει στη διαδρομή είναι για να πάρουμε φαγητό ή κάτι μικρό για να ανταμείψουμε τον εαυτό μας που για ακόμα μια φορά έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
Καθώς προχωράμε, δυναμώνουμε τη μουσική. Μπαίνουμε σε άλλο mood. Τραγουδάμε τα αγαπημένα μας κομμάτια, εκείνα που μας κάνουν να αισθανόμαστε άνετα και που εκφράζουν. Κι αν κάνουμε και κάνα λάθος στους στίχους, δε θα το μάθει ποτέ κανείς. Σιγά-σιγά ελαττώνουμε ταχύτητα, μέχρι που περιμένουμε στο κόκκινο φανάρι, κάτι που κάνει την επιστροφή σπίτι ακόμα πιο δελεαστική.
Κοιτώντας δεξιά και αριστερά στη διασταύρωση, βλέπουμε τον κόσμο που ανταμώνει με φίλους για εκείνο το χαλαρό ποτάκι ή το φαγητό σε αγαπημένο στέκι. Το πράσινο φανάρι άναψε και σαν έμπειροι οδηγοί ξεκινάμε για να μειώσουμε ακόμα περισσότερο την απόσταση από τον αγαπημένο μας καναπέ. Περνάμε λεωφόρους και συνοικίες, καμαρώνοντας την ιστορία των δρόμων. Λίγο έμεινε ακόμα.
Πριν παρκάρουμε έξω από το σπίτι νιώθουμε πως όλα επιτέλους μπήκαν στη θέση τους. Άλλες πόρτες τις κλείσαμε, για να μπορέσουμε να βάλουμε το «αποστολή εξετελέσθη» στον φάκελο και άλλες θα τις ανοίξουμε αύριο με καθαρό μυαλό. Μπορεί ορισμένες φορές να μην ξέρουμε τι μας περιμένει την επόμενη ημέρα, αλλά αυτή η συγκεκριμένη στιγμή είναι δική μας και δεν έχει κάτι άλλο σημασία. Καθώς βγάζουμε τα κλειδιά από τη μίζα, σβήνοντας τα φώτα, ανοίγουμε την πόρτα για να φτάσουμε επιτέλους στην εξώπορτα του σπιτιού μας. Η στιγμή που περιμέναμε έφτασε.
Ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού και αφήνοντας τα πράγματά μας στο πάσο, μπαίνουμε για μπάνιο, διώχνοντας από πάνω μας και την τελευταία αίσθηση πίεσης. Ανοίγοντας την τηλεόραση και τοποθετώντας τον εαυτό μας σε βολική για εμάς θέση στον καναπέ κλείνει αυτή η μέρα και ανυπομονούμε για την επόμενη.
Συντάκτης: Σία Πέρση
