Ξέρουν τα πάντα για μας αλλά όχι εμάς

Καθημερινά, οι ανάγκες μας για κοινωνικοποίηση ποικίλουν. Μέσω της διάδρασης με το περιβάλλον μας μπορούμε να γνωρίσουμε πολλά άτομα, καθώς και να επεκτείνουμε τους ορίζοντές μας σε πολλά επίπεδα, όπως μόρφωση, παιδεία, δημιουργικότητα. Ταυτόχρονα, μέσω της φύσης μας ως άνθρωποι, λατρεύουμε να γνωρίζουμε όσα περισσότερα πράγματα γίνεται κι από φυσική περιέργεια, διότι κάπως έτσι πιστεύουμε πως θα εξαλείψουμε το άγνωστο κάνοντάς το οικείο κι άρα, βατό.

Κάπως έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους. Εκεί, όμως έχουμε ακόμα περισσότερους περιορισμούς, καθώς μπαίνει στη μέση κι η απροθυμία κάποιου να ξεδιπλώσει τον εαυτό του, το μυστήριο που τον καλύπτει. Το θέμα είναι πως αλλιώς είναι να δημιουργείς την εικόνα πως γνωρίζεις έναν τομέα, ένα βιβλίο, έναν ιδιαίτερο σκοπό κι αλλιώς είναι να έχεις την εικόνα ότι γνωρίζεις κάποιο άλλο άτομο. Πολύ συχνά λέμε ότι όντως ξέρουμε κάποιον επειδή για παράδειγμα μπορούμε να προβλέψουμε μια αντίδρασή του ή να αναγνωρίσουμε τις αγαπημένες του συνήθειες. Όμως καλώς ή κακώς, το να γνωρίζεις έναν άνθρωπο μπορεί να μην είναι και ποτέ απολύτως εφικτό.

Αυτό το “γνωρίζουν για σένα, χωρίς να ξέρουν εσένα” είναι συχνό φαινόμενο, ειδικότερα στις μέρες μας- τις social media μέρες. Σαφώς και οι ρίζες του πάνε αρκετά πίσω. Λένε πως είναι συχνό φαινόμενο και στις μικρές κοινωνίες, εκεί που όλοι γνωρίζουν τους πάντες έτσι κι αλλιώς λόγω γεωγραφικών συνθηκών. Από την άλλη, με την ευρεία έκθεση των προσωπικών μας στιγμών και δεδομένων, δε χρειάζεται κανείς να ζει σε χωριό για να ξέρουν όλοι λίγο-πολύ κάτι από αυτόν χωρίς να έχουν ιδέα ποιος πραγματικά είναι. Ένας λάθος χειρισμός μιας κατάστασης, ένας “φίλος” που δεν είναι τόσο φίλος τελικά, μια στιγμή προσωπικού μοιράσματος, μπορεί να εξαπλώσει μια φήμη σε κάθε σημείο του ορίζοντα. Μπορεί να εξαπλωθεί σε μικρό χρονικό διάστημα ολόκληρο βιβλίο για οτιδήποτε καλό ή κακό έχει κάνει κανείς, αλλά στην ουσία να μην υπάρχει γνώση ουσιαστική, ούτε για το άτομο, ούτε τη συνθήκη. Απλώς για το “γεγονός”.

Κάπως έτσι γίνονται και οι παρεξηγήσεις. Κι όχι μόνο για την άποψη του καθενός (που μπορεί να μη μας νοιάζει κιόλας), αλλά και με άτομα που δε θα θέλαμε να χαλάσουμε τις καρδιές μας. Για όλες τις πράξεις συχνά λέμε πως υπάρχουν κι οι ανάλογες επιπτώσεις, αλλά εδώ οι επιπτώσεις πέφτουν σε άτομα που μπορεί να μην είχαν κι ιδέα για το τι ακριβώς συμβαίνει. Γι’ αυτό, αυτές οι καταστάσεις μας βρίσκουν προ τετελεσμένων γεγονότων κι αφήνουν καμιά φορά αρνητική χροιά πάνω μας, μια ρετσινιά που δεν ξέρουμε πώς να διώξουμε.

Κι όταν αντίστοιχα, έρχεται η στιγμή της κουρτίνας να πέσει, τότε τα πράγματα δεν αλλάζουν και πολύ. “Δεν περίμενα να είσαι έτσι, είχα ακούσει άλλα για σένα, τελικά δεν ισχύει κάτι”. Εκεί η αμηχανία έρχεται να χτυπήσει την πόρτα για πολλούς λόγους. Για εκείνους που πίστεψαν πως σε ξέρουν, έρχεται η ντροπή και σε σένα που ακούς ό,τι απερισκεψία έχει κατεβάσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, έρχεται η απορία, μαζί με θυμό κι άλλα συναισθήματα που δημιουργούν έναν αχταρμά εντυπώσεων. «Τελικά, ποιος είναι ποιος; Γιατί όλο αυτό το μπέρδεμα;»

Πρέπει να καταλάβουμε πως δημιουργώντας εντυπώσεις και φτιάχνοντας άποψη γενικώς κι αορίστως επειδή “έτσι φαίνεται να είναι”, τελικά δεν εκθέτουμε μόνο το πρόσωπο, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό. Πρέπει λοιπόν, να είμαστε αρκετά προσεκτικοί με το τι ακριβώς λέμε και πού. Αυτή πρέπει να είναι η διαφορά μας με τους υπόλοιπους, αν θέλουμε να κάνουμε την αρχή για κάτι καλύτερο στο παιχνίδι της επικοινωνίας. Να αποβάλλουμε τα περιττά και να μπορέσουμε να εξελιχτούμε. Στην τελική, αν δεν ξέρεις κάτι, ρώτα. Όχι όποιον να ‘ναι αλλά αυτόν που αφορά αυτό που θες να μάθεις. Απλό δεν είναι;

Θελουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ