Κάποια στιγμή πρέπει και ν' αφεθούμε

Δε ζούμε μόνοι μας στα δέντρα, στη ζωή μας έχουμε τους κολλητούς, τους φίλους, τις παρέες, τους γνωστούς, τους συναδέλφους. Μια παλέτα ανθρώπων που ο καθένας κερδίζει χώρο και χρόνο αναλόγως της οικειότητάς μας μαζί του και φυσικά των συνθηκών. Όμως, μέσα σε όλες αυτές τις κατηγορίες, ποιους εμπιστευόμαστε πραγματικά;

Γιατί, στις σχέσεις πάντα το θέμα καταλήγει στην εμπιστοσύνη, εκείνη που τελικά δένει τους ανθρώπους κόμπο και τους απομακρύνει χιλιόμετρα άμα γουστάρει να κάνει τα τσαλίμια της, μέχρι το σημείο να μην εμπιστευόμαστε κανέναν και σε τίποτα. Μερικές φορές, όχι λόγω δυσπιστίας ή για αντίποινα, αλλά περισσότερο γιατί δεν αισθανόμαστε ασφαλείς με κανέναν. Είναι λες και πάντα κάτι λείπει και η γλώσσα δένεται κόμπος, μην αφήνοντας το μυαλό να ανοιχτεί σε συζητήσεις και την καρδιά να ακουμπήσει πλάι σε μιαν άλλη.

Τα θέματα τις εμπιστοσύνης έχουν αρκετά επίπεδα και διασταυρώνονται με πολλά ψυχοσύνδρομα. Έχουν την απαρχή τους στον τρόπο που αγαπηθήκαμε ως παιδιά και μπορούν άνετα να καταστρέψουν κάθε εικόνα ενός ανθρώπου για το τι εστί σύνδεση. Εδώ, πια, μιλάμε για το τελευταίο επίπεδο. Όταν δεν αντέχουμε άλλο να διαχειριζόμαστε μόνοι μας κάποιες καταστάσεις και δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανέναν, έστω για να έχουμε κάποιο στήριγμα και να πάρουμε δύναμη. Όταν η απομόνωση και το «τα προβλήματά μου τα λύνω μόνος μου» γίνεται στάση ζωής την οποία μάλιστα παινευόμαστε κιόλας.

Το να διαχειριστείς ό,τι σου έρχεται, μόνος, βέβαια, λόγω της δυσπιστίας σου να στριμωχτείς μέσα σε μια άλλη γνώμη ή να ζητήσεις βοήθεια, κάποιες φορές δεν είναι και τόσο εύκολο, όση εμπειρία κι αν έχεις σε ορισμένα θέματα. Πάντα θα είναι σαν το χαστούκι που σου δίνει η ζωή και το τρως χωρίς όρεξη. Αν βέβαια αυτό έχεις αποφασίσει πως θέλεις να κάνεις κι είναι κατά κάποιο τρόπο ο δρόμος σου, τότε η ψυχραιμία κρίνεται απαραίτητη για να μην κλατάρεις. Άλλωστε σε πανικό και με υστερία, δεν μπορείς να έχεις να καυχιέσαι πως τα λύνεις όλα μόνος- ασχέτως που αυτό από μόνο του είναι προβληματικό.

Θέλοντας να βρεις μια μέση λύση και να παίξεις τα χαρτιά σου με ασφάλεια, μπορείς σταδιακά να αρχίζεις να ρωτάς τη γνώμη των άλλων για να δεις -αρχικά- αν συμπίπτουν μεταξύ τους, και κατά δεύτερον, να τεστάρεις την πρόθεση να είναι δίπλα σου και τι σημαίνει αυτό πρακτικά. Κι εντάξει, τη φόλα θα τη φας και θα την ξαναφάς- το έχουμε περάσει όλοι. Διότι, όλοι είχαμε ανάγκη κάποιον δίπλα μας κι εν τέλει, δεν ήταν κανείς.

Για να τα λέμε όπως είναι, οι προειδοποιήσεις υπάρχουν και το να το πας αργά και σταθερά δίνοντας μικρά κομμάτια του εαυτού σου και βουτώντας τα δαχτυλάκια στο νερό, είναι ακριβώς αυτό που θα σε γλιτώσει από το σοκ της προδοσίας αλλά και την αιώνια μοναξιά της καχυποψίας.

Γιατί μόνοι μας, σπάμε. Διαχειριζόμαστε σχεδόν όλες τις καταστάσεις σε σημείο εξάντλησης, διότι δεν υπάρχει κανείς εδώ για τα δύσκολα. Κι ο άνθρωπος, δεν έχει φτιαχτεί για να παλεύει μόνος. Δεν είναι βιώσιμο να μην περιμένουμε ποτέ κάτι από κάποιον, κάποια στιγμή πρέπει να αφεθούμε. Κι αν κάποιος τα κατάφερε αλλιώς, ας μας δώσει το μυστικό να μην τρωγόμαστε κι εμείς, κρίμα είμαστε.