Καταδικασμένοι να ζητάμε όσα δεν είχαμε ως παιδιά

Στη ζωή μας, βρίσκουμε πολλές καταστάσεις μπροστά μας. Κι όλες, καλώς ή κακώς, τις συναντάμε από την παιδική μας ηλικία, ή οποία μάλιστα καθορίζει τις περισσότερες φορές τη μελλοντική μας πορεία. Οι γονείς μας προσπαθούσαν κατά τη διάρκεια εκείνης να μας προσφέρουν τα πάντα, αλλά πολλές φορές υπήρχε η δική μας επιθυμία για κάτι διαφορετικό, και από τους γονείς μη επιτρεπτό. Εκεί, ερχόταν ο περιορισμός να μας υπενθυμίσει ποιο ακριβώς είναι το σωστό και το λάθος. Όμως, η ανάγκη κι η επιθυμία έμεναν φυσικά εκεί, δεν έφευγαν. Τα παιδιά με πολύ αυστηρούς γονείς ίσως να το καταλάβουν αυτό καλύτερα.

Κάπως έτσι, μπορεί να γινόταν σαματάς για να πάρουμε αυτό που θέλαμε ή άλλες φορές να είχαμε ό,τι ζητούσαμε μόνο και μόνο για να επικρατήσει η γαλήνη. Κι αφού έτσι μάθαμε να λειτουργούμε, διατηρήσαμε την παράδοση και μετά την ενηλικίωση. Έτσι, πολλές φορές έχουμε φερθεί υπερβολικά σε κάποιες περιπτώσεις, μόνο και μόνο για να πάρουμε αυτό που θέλαμε και για να ανακαλύψουμε στη συνέχεια πως δεν άξιζε και πολύ η φασαρία, το πείσμα κι ο αγώνας.

Παρ’ όλο όμως που πήραμε άπειρα πράγματα και καθημερινά δεχόμαστε άλλα τόσα, η όρεξή μας για περισσότερα, ποτέ δε σταματά. Έτσι, στο τέλος φτάνουμε στον δικό μας φαύλο κύκλο του «ποτέ δε νιώθω πλήρης». Πλέον, ό,τι και να κάνουν οι γύρω μας ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι, δεν είναι αρκετό.

Αυτό είναι ουσιαστικά ένα είδος τραύματος που μας έχει μείνει μέχρι και σήμερα. Είναι κάτι σαν τον φόβο ότι δε θα καλυφθεί η ανάγκη μας επαρκώς -όπως όταν ήμασταν παιδιά. Κι αυτό χρειάζεται να το διορθώσουμε, αφού έχει αντίκτυπο και στους γύρω μας. Αν μη τι άλλο, το να φέρνουμε τον άλλον σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, επειδή δεν μπορούμε εμείς να έχουμε ό,τι ζητήσουμε, είναι παράλογο και μη υγιές.

Γιατί μαζί μ’ εμάς, μπλέκουν κι οι υπόλοιποι στο πρόβλημα που έχουμε δημιουργήσει, αφού αυτομάτως τους βάζουμε στη διαδικασία να αισθανθούν άσχημα που δεν κάλυψαν όλα όσα θέλαμε -ενώ αυτά ήταν υπερβολικά. Τους βάζουμε στη διαδικασία να σκεφτούν αν αυτό που έδωσαν είναι λίγο, ή αν ακόμα χειρότερα δεν είναι οι ίδιοι αρκετοί.

Κι όλη αυτήν την παραλογία, τη μεταφέρουμε φυσικά στις μεταξύ μας σχέσεις με το ταίρι μας. Πολλές φορές δεν παίρνουμε τη σημασία που θέλουμε ή δε νιώθουμε να καλύπτονται οι απαιτήσεις μας, με αποτέλεσμα να γκρινιάζουμε για μικρά πράγματα ή να μαλώνουμε επειδή το ταίρι μας ήθελε λίγο χρόνο για τον εαυτό του.

Βέβαια αυτές οι μικρές περιπτώσεις στην καθημερινή μας ζωή, είναι που μας δείχνουν τι συμβαίνει και μας φανερώνουν την πραγματικότητα. Όλα εκείνα τα ψυχολογικά αδιέξοδα που έχουμε βιώσει με τον καιρό, είτε από την παιδική ηλικία μας, είτε σαν ενήλικες, τα ζούμε εντονότερα μες στις σχέσεις, υποβάλλοντας το άλλο άτομο στη διαδικασία να τα βιώσει και το ίδιο.

Και φυσικά, εκείνοι που στο τέλος βγαίνουν χαμένοι, είμαστε εμείς. Διότι, όταν στο τέλος της ημέρας κάνουμε τον δικό μας απολογισμό για το πώς πέρασε η μέρα μας, βλέπουμε πως τα πράγματα τελικά δεν πήγαν τόσο τέλεια, όσο πιστεύαμε. Μαλώσαμε, στεναχωρηθήκαμε, αισθανθήκαμε λίγοι και τελικά δεν καλύψαμε το κενό μέσα μας. Γνωρίζουμε βέβαια πολύ καλά, πως αν συνεχίσουμε έτσι δε θα είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι. Άρα, το συμπέρασμα είναι, πως χρειάζεται να είμαστε λίγο πιο υποχωρητικοί με όλα εκείνα που ζητάμε, γιατί στο κάτω-κάτω το ταίρι μας κι οι φίλοι μας, δεν είναι οι γονείς μας και δεν ευθύνονται αυτοί για όλα όσα μας έλειψαν.