Κομπάρσος στη ζωή κάποιου δε σημαίνει «υπό»

Η καθημερινότητα προχωρά. Μερικοί τη ζούμε στο έπακρο, χωρίς να χάνουμε ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε μια επιθυμία μας, όποιο «κόστος» κι αν έχει. Άλλοι πάλι, δεν μπορούμε να πούμε πως τη ζούμε όπως θα θέλαμε, ούτε πλησιάζουμε προς την κατεύθυνση αυτή. Πολλοί είναι οι παράγοντες που δεν το επιτρέπουν, αν και ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε τον ενθουσιασμό μας γι’ αυτά που επιθυμούμε να κάνουμε στη δική μας τη ζωή. Συμβαίνει όμως.

Και κάπου εδώ, συμβαίνει κι ο ρόλος του κομπάρσου. Μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους. Κομπάρσοι σε μια ταινία, στην ίδια μας τη ζωή, κομπάρσοι στον εργασιακό χώρο, κομπάρσοι στη ζωή του συντρόφου μας. Ένας κομπάρσος που ως έννοια, ως ρόλος, ως άτομο να είναι συνδεδεμένος με τον υποβιβασμό.

Κομπάρσος λέμε ότι είναι κάποιος υποδεέστερος ρόλος, που δεν έχει τόση σημασία για τη διεξαγωγή μιας πράξης. Είναι εκείνος που έχει ελάχιστα λόγια ή και καθόλου σε μια θεατρική παράσταση. Είναι τα άτομα που σε ένα σετ, κάθονται στο πίσω μέρος της σκηνής, έχουν ρόλο βοηθητικό προς τον πρωταγωνιστή, ή απλώς διαδικαστικό. Μερικές φορές, μπορεί να μην τους παρατηρήσουμε καν, αφού η λάμψη δεν τους τυλίγει, αντιθέτως περνά από δίπλα τους κι αυτοί την κουβαλούν.

Παλεύουν για κάτι που μπορεί να φαίνεται κι «εκτός πραγματικότητας» για την κοινή γνώμη. «Πώς θες να γίνεις ηθοποιός αν μια ζωή κάνεις κομπαρσιλίκια; Μήπως δεν έχεις ταλέντο τελικά ή αρκετή θέληση;» Μα όλοι οι μεγάλοι βετεράνοι του θεάτρου ξεκίνησαν από τα χαμηλά σανίδια. Μετά ήρθε η ώρα τους κι έβγαλαν το ταλέντο που τόσο καιρό δούλευαν πίσω από «καμίας ουσίας» διαλόγους. Από τα χαμηλά ξεκινούν όλοι και καταλήγουν να είναι στο κέντρο στην υπόκλιση. Αν δεν υπήρχαν οι κομπάρσοι, δε θα υπήρχε νόημα σε κανένα σκηνικό, ρεαλιστικό ή της οθόνης. Δε θα υπήρχε τόσο ενδιαφέρον. Πάντα κάτι θα έλειπε. Θα ήταν πάντα ένα το πλάνο. Αυτό το κάτι λοιπόν, που θα λέγαμε πως λείπει, είναι οι άνθρωποι εκείνοι.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον πολυαγαπημένο ρόλο του Joey Tribbiani. Ήταν κομπάρσος. Δεν τα κατάφερνε και πολύ καλά. Αλλά το όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός κι ήταν έτοιμος να τα παρατήσει μέχρι που η δική του στιγμή ήρθε τελικά. Έτσι και στη ζωή, οι καταστάσεις μπορεί να μη βοηθούν και πολύ για να μπορέσουμε να αναδειχθούμε, να είμαστε εμείς οι κεντρικοί ήρωες στη ζωή μας ή και κάποιου άλλου. Μπορεί να νιώθει κανείς κομπάρσος μα αυτό δε σημαίνει ότι είναι υπό. Δε σημαίνει πως δεν έχει ουσία και νόημα η θέση του, ο ρόλος του κι ο λόγος του. Σημαίνει πως είναι η λεπτομέρεια που φέρνει την τελειότητα. Κι ίσως στη ζωή και στον έρωτα να λέμε πως δεν αξίζει να είσαι κομπάρσος κανενός, μα αν επιλέγεις να είσαι σ΄ αυτή τη θέση, απόλαυσε τη σημαντικότητά της και μην την υποτιμάς.

Όλοι θέλουμε την αναγνώριση, σύμφωνοι. Κι όχι επειδή είμαστε φαντασμένοι και λέμε πως μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αλλά επειδή πιστεύουμε πως γι’ αυτά που προσφέρουμε αξίζουμε παραπάνω από αυτά που παίρνουμε ως αντάλλαγμα. Το νιώθουμε πως μπορούμε να κάνουμε παραπάνω πράγματα, λόγω ικανοτήτων, θέλησης, συναισθημάτων. Στην καθημερινότητά μας, θέλουμε να είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές της ζωής μας κι ίσως, φορές, αποτυγχάνουμε. Αρκεί να μην τα παρατάμε. Να έχουμε μέσα μας έναν Joey. Γιατί για όλους έρχεται κάποια στιγμή η ώρα να ερμηνεύσουν τον μεγαλύτερό τους ρόλο. Και στο θέατρο, αλλά και στην αυλαία της ζωής. Κι ίσως αν δεν έχουν κάνει και κανένα κομπαρσιλίκι, να μην το εκτιμήσουν όταν έρθει. Ίσως.