Κοντά στον χωρισμό μόνο ό, τι δεν έκανες μετράει

Όταν είσαι ελεύθερος, χωρίς μια σχέση στα σκαριά, χωρίς κάποιον δίπλα σου, λειτουργείς με μια αυτονομία παραπάνω. Αισθάνεσαι πως μπορείς να κάνεις τα πάντα, χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Ποιος νοιάζεται αν κοιμηθείς σπίτι σου το βράδυ ή σε κάποιο «άλλο» αμόρε. Όταν είσαι σε σχέση, όμως, έχεις τη σιγουριά με το μέρος σου. Είναι οι γλύκες που γίνονται με το ταίρι σου, είναι ο χρόνος που περνάτε μαζί, είναι πολλά πράγματα που δεν μπορείς να τα εξηγήσεις με λόγια. Η κάθε στιγμή παίρνει μορφή για δύο.

Και οι δύο περιπτώσεις έχουν τα αρνητικά και τα θετικά τους. Όταν είσαι σε σχέση, βέβαια, έχεις ένα αρνητικό παραπάνω. Είναι οι στιγμές εκείνες που αισθάνεσαι πως το τέλος είναι κοντά και δεν μπορεί κανείς να το αποφύγει. Εκείνη τη στιγμή, πολλά περνούν από το μυαλό. Τι έδωσες, τι πήρες. Τι έδωσε ο άλλος και τι όχι. Κι εν τέλει στον απολογισμό του χωρισμού, τι μετράει περισσότερο; Ποιος είναι ο λογιστής που βγάζει τον τελικό λογαριασμό;

Αυτό που μετράμε πρώτο και ίσως μένουμε κι εκεί γιατί είναι πιο εύκολο, είναι αυτά που θα θέλαμε να μας δώσουν, αλλά δεν τα πήραμε. Τα κενά μας δηλαδή. Κι ως ένα βαθμό, υπάρχει το δίκιο. Κάποια πράγματα, όσο και να προσπαθούμε να τα αποφύγουμε, πάντα έχουν διαφορετικό αντίκρισμα και το αποτέλεσμα είναι θριαμβευτικό. Όσο όμως έχουμε εμείς, άλλο τόσο διεκδικεί και η άλλη πλευρά. Άλλωστε ο απολογισμός δεν είναι μονομερής διαδικασία. Αυτό το ξεχνάμε πάντα και το αφήνουμε στην άκρη, θεωρώντας πως ο άλλος ήταν πλήρως καλυμμένος. Εμείς βγήκαμε μόνο οι ριγμένοι στη συμφωνία αυτή.

Έτσι είμαστε από τη φύση μας, μονομερώς δρούμε. Πάντα μετράμε μόνο τις απώλειες ή τις ελλείψεις μας, χωρίς απαραίτητα να δίνουμε ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτά που κερδίζουμε ή που εμείς δεν προσφέραμε. Αυτά τα θυμόμαστε ή τα ανακαλύπτουμε όταν είναι πια αργά. Είναι οι στιγμές που μας κάνουν να βουτάμε λίγο πιο βαθιά στην προσωπική μας ευθύνη, που στον έρωτα αποκτά τη σημασία της Χαμένης Ατλαντίδας.

Υπάρχει βέβαια και η κίνηση πανικού που οδηγεί στο να μας πιάνει μια θέρμη στο να κάνουμε ό,τι μας έχει ζητήσει ο άλλος όταν ψυχανεμιζόμαστε το τέλος. Μερικές φορές βλέπουμε πως αν χάσουμε αυτό που έχουμε δίπλα μας, θα κοστίσει περισσότερο από κάποια προηγούμενη φορά. Τότε είναι η στιγμή που διορθώνουμε ό,τι μπορούμε και δίνουμε, χωρίς να ζητάμε αντάλλαγμα. Το ίδιο, μπορεί να κάνει και ο άλλος. Όμως αυτές είναι κινήσεις σπασμωδικές, που δε θα φέρουν αποτέλεσμα γιατί δε γίνονται συνειδητά, παρά λειτουργούν ως μπάλωμα που πάλι θα βρει ο αέρας να τρυπώσει.

Μπορεί να αργούμε κάποιες φορές να καταλάβουμε τη σπουδαιότητα του ανθρώπου που έχουμε δίπλα μας. Σκληρό πράγμα ο απολογισμός. Βγάζει στην επιφάνεια ό,τι προσπαθούμε γενικά να αποφύγουμε, με αποτέλεσμα να τα βλέπουμε όλα παραμορφωμένα, μεγαλύτερα και πιο υπερβολικά από ό,τι πραγματικά είναι. Κι ίσως αν από την αρχή υπήρχαν αυτές οι μικρές απολογιστικές κουβέντες με τον εαυτό μας, να φτιάχναμε βήμα-βήμα τα μικρά, πριν φτάσουμε στα μεγάλα κι άλυτα. Ίσως ο έρωτας να μη ζητάει αναλύσεις επί αναλύσεων στο τέλος, μα μικρές επιτόπιες συζητήσεις καθ’ οδόν. Και τότε ακόμα και ο χωρισμός, αν έρθει, θα ξέρουμε γιατί μάς χτύπησε την πόρτα. Κι ό, τι δεν κάναμε, θα υπάρχει λόγος που δεν έγινε. Σε όποια πλευρά κι αν ανήκουμε.