Λίγες ώρες μαζί, ακόμα και όλη μέρα, είναι ό,τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ξεφύγει για λίγο από την καθημερινότητα. Να ξεχάσει τους κόπους που πρέπει να καταβάλει και τις ασχολίες του. Καθώς αποχωρίζεστε, συνήθως λέτε πως θα ‘ναι για λίγο. Μόνοι και οι δύο, μακριά ο ένας από τον άλλον, μπορείτε να ζήσετε ξανά ένα φιλί, ένα χάδι.
Μπορεί πάλι να μην είστε μαζί πια. Όμως έχετε στιγμές και αναμνήσεις που ενώνουν τις ψυχές σας με κάποιο τρόπο δυνατό και συνάμα ξεχωριστό. Κάποιες φορές θέλουμε να ζήσουμε για λίγο, ξανά και ξανά, αυτά τα μικρά πράγματα που μας κάνουν να ερωτευόμαστε. Μας διαπερνά ρίγος, καθώς θυμόμαστε μια δική μας προσωπική στιγμή. Μπορεί η στιγμή αυτή να είναι το πρώτο φιλί που δώσαμε με εκείνους που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ή με τα άτομα που έχουμε δίπλα μας. Η αγκαλιά που νιώσαμε στον καναπέ σπίτι μας και ένωσε τα κομμάτια μας. Το χάδι που περιμέναμε καιρό να έρθει ή η κοντινή επαφή που ένωσε τους δύο σε ένα.
Όταν ερωτεύεσαι, ζεις και αισθάνεσαι διπλά. Μένουν όλα χαραγμένα στη μνήμη σου, μέχρι το τέλος. Ακούς. Αισθάνεσαι. Βλέπεις τα μάτια που σε έκαναν να ξεχάσεις και να θυμηθείς ξανά πολλά. Βλέπεις τη γλύκα του προσώπου που πιστεύεις πως άλλος δεν έχει δει πέρα από σένα. Ακούς τη φωνή και κάθε σιωπή. Ακούς την ανάσα και τους χτύπους της καρδιάς, καθώς έρχεστε κοντά για να δώσετε ένα παθιασμένο φιλί. Αισθάνεσαι μούδιασμα όταν κλείνεις τα μάτια για να μην χάσεις τη στιγμή. Αισθάνεσαι το φιλί στα δικά σου χείλη όταν δεν το έχεις κοντά σου. Δε σου φτάνει. Θέλεις κι άλλο.
Μια μόνιμη ανατριχίλα στο κορμί σου που δεν μπορείς να διώξεις. Έχεις τον άλλον δίπλα σου, αλλά δεν τον έχεις κιόλας. Άλλοι θεωρούν αυτό το φαινόμενο ως μια ακόμη αίσθηση. Έκτη, έβδομη, όγδοη; Όπως θέλεις, ονόμασέ την. Είναι οι στιγμές που γεμίζεις την απουσία του άλλου απλώς με τη θύμησή του. Είναι οι στιγμές που μας λείπει και θέλουμε να νιώσουμε ακόμα μια φορά εκείνη την ξεχωριστή και για μερικούς πρωτόγνωρη αίσθηση πως κάποιος μας συμπληρώνει. Τη στιγμή της έκστασης και του ερωτισμού που μας διακατέχει όταν θέλουμε να δούμε κάποιον τόσο πολύ. Μας λείπει το άτομο αυτό και μπορεί να έρθει και στο μυαλό μας απρόσκλητα. Και πάλι από την αρχή. Ρίγος και πάλι ρίγος. Είναι οι φορές που μουδιάζουμε και παραδινόμαστε, πηγαίνοντας εκεί που μας πηγαίνει ο άλλος, δείχνοντας πως η απόφαση είναι κοινή.
Το να αντισταθούμε, το αντιλαμβανόμαστε ως δειλία. Δειλία στο να νιώσουμε ξανά αυτό που μας έκανε ξεχωριστούς. Δειλία για δικούς μας λόγους. Καθένας για τον δικό του. Εύκολα θυμόμαστε, μα δύσκολα ζούμε. Κατά βάθος, δε θέλουμε να ξεχάσουμε. Μας αρέσει να ξαναζούμε κάτι τέτοιες στιγμές. Μας αρέσει να αφηνόμαστε στην αίσθηση της κατάκτησης και το ρίγος να διαπερνά όλο μας το σώμα. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε στο ξεχωριστό. Είναι οι στιγμές που οι πόθοι γίνονται πραγματικότητα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη γλύκα κι αποφασιστικότητα απ’ αυτή που βρίσκεται στις σκέψεις ενός ερωτευμένου.
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
