Στις σχέσεις, το να βρούμε μια κοινή γραμμή προόδου, είναι κάτι δύσκολο. Κι αυτό γιατί η συνταγή συνήθως απαιτεί συμβιβασμούς, υποχωρήσεις κι ίσους όρους στα αισθήματα, που μοιάζει ελαφρύ παραμυθάκι. Ο συγχρονισμός όλων αυτών, είναι θέμα χρόνου. Κάποια πράγματα χρειάζονται αγάλι, να πηγαίνουν σιγά και να κερδίζουν έδαφος με τη μέρα. Καθώς περνά, όμως ο καιρός, το αποτέλεσμα που περιμέναμε να έχουμε, συχνά δεν ανταποκρίνεται και τόσο στην ανάγκη που είχαμε ή στα όσα δώσαμε. Κι έτσι, όλη αυτή η υπομονή που τελικά δεν έφερε αποτέλεσμα, γεννάει τώρα την ταραχή και τη ματαίωση.
Υπάρχουν αρκετά διλήμματα που έχεις όταν νιώθεις ότι προσπαθείς μάταια. Περνούν οι σκέψεις πως όλα όσα έγιναν ήταν λάθος να γίνουν, πως υπάρχει αχαριστία, πως τίποτα δεν έχει νόημα κι έγινε η λάθος επιλογή- άρα λάθος ήταν κι η κρίση. Μα κι αν φύγεις, μπορεί να έχεις κάνει λάθος, χωρίς να έχεις αξιολογήσει σωστά κάποια πράγματα που δεν αποτελούσαν εύκολη ανάγνωση. Αν, πάλι, κάτσεις, μπορεί να ανεχτείς κάτι που δε σου αξίζει και ν’ αντιμετωπίσεις επαναλαμβανόμενες απορρίψεις, που θα σου κάνουν κακό. Τελικά μιλάς; Και τι να πεις;
Μιλάς ναι. Κι όταν ξεκινάς να μιλάς γι’ αυτά που σ’ ενοχλούν, κάποια στιγμή είναι βέβαιο πως θα γεμίσεις ένταση. Αυτή η ένταση μπορεί να προέρχεται από την αγανάκτηση του «δίνω και δίνω και στερεύω σιγά-σιγά» αλλά κι από τις αντιδράσεις του άλλου. Γιατί, πολλές φορές έχει τύχει, κάποιο συμβάν ή γεγονός να το θεωρούμε σημαντικό, αλλά για τον άλλον να μην είναι. Κι αυτό δεν αφορά μόνο στα μικρά που καμιά φορά κάνουμε στην άκρη, αλλά και σε πιο σοβαρά, όπως το πώς εκφράζει κανείς τον έρωτά του, αν είναι σημαντικό να νιώθει έρωτα ή γίνεται σχέση και χωρίς, αν η μονογαμία είναι επιλογή, ανάγκη ή πίεση.
Κάπως έτσι καταλήγουμε σε μια κατάσταση που δεν ωφελεί κανέναν. Συχνά, επιλέγουμε και να μην πούμε τίποτα. Η αγωνία του χωρισμού αλλά και ο φόβος πως όλα τα βήματα που κάναμε θα έχουν γίνει για το τίποτα, καθώς και η ανάγκη να βγούμε εμείς αφελείς και πως κάτι τελικά δεν είδαμε, θα οδηγήσει σε μια παράταση του χωρισμού κι άλλη μια μέρα κλειστών στομάτων. Δεν μπορεί άλλωστε, αφού έχουν γίνει τόσα, μάλλον θέλει η σχέση τον χρόνο της και κάτι υπάρχει που δε βλέπουμε. Γεννιούνται τότε σωρός οι δικαιολογίες για να μην πάρουμε την ευθύνη να τερματίσουμε τη σχέση, γιατί την υποστηρίξαμε τόσο πολύ κι επενδύσαμε τόσο που μοιάζει σαν να προδίδουμε όλα όσα νιώσαμε. Ο ερωτευμένος άλλωστε, προσπαθεί και προσπαθεί πάντα. Μα δε μας είπε ποτέ κανείς τι γίνεται όταν στερέψει πια.
Συνήθως, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, ναι μεν προσπαθούμε να δούμε τα υπέρ και τα κατά, αλλά η κατάληψη συχνά δείχνει τον δρόμο από μόνη της. Τον άνθρωπο με τον οποίο είμαστε μαζί, τον γνωρίζουμε, όσο κι αν λέμε πως τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζεις ποτέ πραγματικά. Και δεν αδικείς κανέναν αν πεις πως ως εδώ ήταν, ίσα-ίσα κάνεις τη χάρη και στους δυο σας να ελευθερωθείτε ο ένας από την προσδοκία του άλλου. Μπορεί να θέλουμε το καλύτερο για το μαζί, αλλά το θέμα είναι και τι κάνουμε για να το καταφέρουμε αυτό το «μαζί». Μπορεί ν’ αξίζει να κάνουμε τον χαμό που μπορεί να επακολουθήσει με μια μεγάλη σκηνή μάχης όπου διεκδικούμε παθιασμένα τον έρωτα που προσφέραμε, μπορεί όμως και να ζητάμε κάτι που χάσαμε ή απλώς δεν μπορούμε να έχουμε από τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Κι ο θυμός, ο έρωτας που ζει στην αγωνία, η λογική που λέει πως αν δώσω κι άλλα κάποια στιγμή θα πάρω, το μόνο που κάνει είναι να φτιάχνει σχέσεις άνισες και να μπαλταδιάζει τις καρδιές χωρίς έλεος.
Το θέμα είναι να είναι ο έρωτας ωραίος. Να μη χρειάζεται να στερέψει κάποιος για να δει ο άλλος ό,τι του προσφέρει, να μη γίνει η σχέση μια αφορμή για να δούμε ποιος δούλεψε περισσότερο την ενσυναίσθησή του ή το μοίρασμά του, μα απλώς να ταιριάζουν οι κοσμοθεωρίες και να δένουν τα αισθήματα. Αν όχι, τι να κάνουμε, παίξαμε και χάσαμε. Κι είναι βαρύ, μα είναι αλήθεια περισσότερο, από μια μόνιμη αγανάκτηση για μια αγάπη που δεν έρχεται ποτέ όπως θα τη θέλαμε;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
