Με άλλη άνεση φλερτάρεις όταν παίζεις στο γήπεδό σου

Το φλερτ είναι ένας μοναδικός τρόπος που μπορούμε να επικοινωνήσουμε την έλξη μας για κάποιο άτομο. Έχουν γραφτεί άρθρα για το πώς να γίνει αποτελεσματικό το φλερτ, πώς να προσεγγίσεις τον άλλον, πώς να μην καρφωθείς αλλά να καρφωθείς κιόλας και τελειωμό δεν έχει η λίστα. Όμως, όσους τόμους περί φλερτ κι αν διαβάσεις, εκείνη τη στιγμή τα ξεχνάς όλα κι απλά αυτοσχεδιάζεις. Δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος για το φλερτ.

Τα μάτια αρκούν για να πουν εκείνα την πρώτη λέξη που σημάνει την έναρξη του παιχνιδιού. Είναι η γλώσσα του σώματος που μιλά και φέρνει τον άλλον κοντά. Ένα νάζι, ένα γοητευτικό βλέμμα κι όλα παίρνουν τον δρόμο τους. Πλησιάζει ο ένας τον άλλον. Λέξεις δεν έχουν ειπωθεί ακόμα, αλλά σιγά- σιγά μπαίνει το νερό στο αυλάκι. Είναι η στιγμή που νιώθουμε κυνηγοί και θέλουμε να φέρουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά το θήραμά μας. Είναι η στιγμή που μας αρέσει να παραδινόμαστε και να πηγαίνουμε όπως πηγαίνει ο άνεμος. Παρ’ όλ’ αυτά, πολλές φορές βοηθά και το μέρος στο οποίο βρισκόμαστε.

Όταν βρισκόμαστε σε έναν χώρο που γνωρίζουμε καλά, όλα ξαφνικά είναι σαν να φωτίζονται και να παίρνουν χρώμα. Είναι αυτό που λέμε: «παίζω στο γήπεδό μου». Η περιοχή μας μπορεί να είναι το σπίτι μας, ένα εστιατόριο, ένα μπαράκι, οτιδήποτε μπορείς να σκεφτείς. Υπάρχει περίπτωση, στο μαγαζί που πηγαίνουμε συνήθως, να έχουμε αναπτύξει μια οικειότητα με το προσωπικό. Αυτό είναι υπέρ μας στη διαδικασία του «παιχνιδιού».

Όταν, λοιπόν παίζουμε στο γήπεδό μας, εκπέμπουμε κάτι διαφορετικό. Η γοητεία της σιγουριάς είναι που ελκύει τον άλλον. Είναι η στιγμή που κινούμαστε αέρινα μέσα στο χώρο, με μια μελωδική και συγχρόνως λεπτεπίλεπτη κίνηση. Σαν να χορεύουμε. Καθώς έχουμε πλησιάσει, δίνουμε την αίσθηση της παντοδυναμίας. Πως ότι και να ζητήσει, μπορούμε να το προσφέρουμε με περίσσια άνεση, χωρίς καθυστερήσεις. Είναι ελκυστική η αυτοπεποίθηση που προβάλουμε,περνώντας το μήνυμα πως βαστάμε γερά στα πόδια μας. Μπορεί να πει κανείς πως είμαστε ο εαυτός μας, σε μια πιο βελτιωμένη έκδοση.

Καθώς βρισκόμαστε σε χώρο που γνωρίζουμε εκτός σπιτιού, ξεκινάμε την κουβέντα, ο καθένας μας με το δικό του τρόπο, σηκώνουμε απαλά το χέρι κι όλο ευγένεια δίνουμε παραγγελία. Συνεχίζοντας την συζήτηση και κοιτώντας τον άλλον στα μάτια, χαϊδεύουμε ή ακουμπάμε το τραπέζι, δηλώνοντας έτσι πως είναι η περιοχή μας. Μέσα στη συζήτηση, υπάρχει η περίπτωση να ακούσουμε τη φράση: «Γνωρίζεις καλά το χώρο.  Έρχεσαι εδώ συχνά;». Ερώτηση παγίδα; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Η ειλικρίνεια, ωστόσο, είναι πιο σημαντική. Στη συνέχεια, παίρνει τη σκυτάλη η αφή. Ακουμπώντας το χέρι ή τον ώμο του άλλου, δείχνουμε πως είμαστε παρόν. Η ανατριχίλα που νιώθουμε κατά την κίνηση, μας εξιτάρει. Μπορούμε να ζητήσουμε από τον άλλον να χορέψουμε, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο και επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά πως ο χώρος είναι δικός μας. Μια ελαφριά συζήτηση με το σερβιτόρο ή τον bartender, δημιουργεί την αίσθηση της εμπιστοσύνης και της οικειότητας. Η βραδιά είναι δική μας.

Όταν πάλι βρισκόμαστε σπίτι, είναι διαφορετική η σιγουριά που εκπέμπουμε. Εκεί δεν υπάρχει κόσμος να μας «ενοχλεί». Είμαστε ελεύθεροι (μέσα σε ορισμένα πλαίσια και πάντα παίρνοντας συγκατάθεση) να κάνουμε ό, τι επιθυμούμε. Η μουσική και ο χορός δηλώνουν πως η γλώσσα του σώματος είναι αναπόσπαστο κομμάτι για να μπορέσουν και οι δύο να νιώσουν άνετα. «Σαν το σπίτι σου» λέμε ως οικοδεσπότες, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο εμπιστοσύνη στον άλλον, προσπαθώντας να τον κάνουμε να νιώσει άνετα. Ένα γευστικό κρασί με το κατάλληλο σπιτικό (ή και όχι) φαγητό, απογειώνουν τη βραδιά. Καθώς καθόμαστε στον καναπέ με τον συνομιλητή μας, απλώνουμε το χέρι κι ακουμπάμε στην πλάτη του καναπέ. Σαν μια ελαφριά αγκαλιά ένα πράγμα. Η αφή που επιδιώκουμε, μας φέρνει κοντά. Ανατριχίλα για άλλη μια φορά στο κορμί, αλλά αυτή η στιγμή είναι διαφορετική. Είπαμε. Είμαστε μόνοι μας.

Σε όποιο χώρο και να βρισκόμαστε, πάντα νιώθουμε κορυφή στο φλερτ αν γνωρίζουμε καλά πού μπορούμε να στηριχθούμε. Η οικειότητα ενός χώρου που γνωρίζουμε είναι που μας δίνει την αυτοπεποίθηση που χρειαζόμαστε για να κάνουμε το τολμηρό βήμα να μιλήσουμε στον άλλον.  Άλλωστε, ό, τι και να γίνει βρισκόμαστε σε γνώριμο μέρος. Μπορούμε να διαχειριστούμε μέχρι και την αποτυχία Θα βάλει το μπαρ «το γνωστό» και πάμε γι’ άλλα.