Με την γκρίνια δεν την παλεύουμε αλλά χωρίς αυτή κάτι μας λείπει

Οι παραγωγικές εντάσεις μέσα στη σχέση μπορεί κάποιος να πει πως είναι το γλύκισμα. Το κερασάκι στην τούρτα που πέφτουμε με τα μούτρα για να φάμε με λαχτάρα. Χωρίς αυτές, συχνά θαρρείς πως κάτι λείπει. Είναι σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης και λόγος ξεκαθαρισμάτων μεταξύ των μελών της. Δίνουν ζωντάνια. Καλό κρεβάτι. Κάτι να θυμόμαστε. Συχνά οι εντάσεις, όμως προέρχονται από μια μορφή γκρίνιας. Οι περισσότερες, αν όχι όλες. Και την γκρίνια κανείς ποτέ δεν τη θέλησε. Η απώλειά της φέρνει στιγμές ευτυχίας, αλλά κι απορίας μήπως κάτι συμβαίνει. Είναι από τα δεδομένα ή αλλιώς, από τους τομείς της σχέσης που δε θέλουμε με τίποτα να έχουμε, αλλά η απουσία τους, ταυτοχρόνως, μας δημιουργεί μια αίσθηση κενού, πέραν από τις στιγμές που ευγνωμονούμε (καμιά φορά) που το κεφάλι μας είναι ήσυχο.

Είναι αυτοί οι ψίθυροι που ακούμε από το άλλο μας μισό, όταν λέει πως κάτι δεν του αρέσει. Ίσως είναι οι τρόποι που δηλώνουμε τη στάση μας μας (ή δεν τη δηλώνουμε), όταν νιώθουμε πως αδικούμαστε, όταν δεν υπάρχει η όρεξη για επικοινωνία, όταν ίσως έχεις δοκιμάσει κι άλλο τρόπο και τίποτα δε φαίνεται να λειτουργεί.

Από μια γενική απεικόνιση όλων αυτών, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι τα λάθη μας. Και σε κανέναν δεν αρέσουν τα λάθη του, γιατί δείχνουν αδυναμία. Βέβαια, μπορεί για τον άλλον να είναι λάθος, αλλά για εμάς όχι. Τότε; Τι γίνεται τότε; Δύο απόψεις είναι διαφορετικές κι επέρχεται η ρήξη. Και η γκρίνια. Κι ύστερα, πολύ συχνά, η άρνηση και η άμυνα. Δεν είναι ωραίο να ακούς τα λάθη σου, ειδικά όταν δεν έχεις σκοπό να τα διορθώσεις.

Είναι σαν να βγαίνει ένα κακομαθημένο παιδί από μέσα μας, όταν ξεκινάμε την γκρίνια. Μερικές φορές δικαιολογημένα, άλλες πάλι όχι. Ίσως επειδή δεν υπάρχει καμία πρόθεση για αλλαγή ή για δράση. Θέλεις απλώς να το βγάλεις από μέσα σου. Ορισμένοι άλλωστε, ρίχνουν στα καπάκια έναν τσακωμό, επειδή πλήττουν ή θέλουν την προσοχή του άλλου και το πετυχαίνουν γκρινιάζοντας. Κι αυτό είναι κάτι σαν το κλάμα του μωρού όταν δεν είναι η μαμά κοντά, όταν πεινάει, όταν φοβάται. Είναι η πρώτη μορφή επικοινωνίας που μαθαίνουμε, να κλαίμε και να φωνάζουμε, χωρίς να εξηγούμε με λέξεις -που δεν έχουμε ως βρέφη- τι μας συμβαίνει. Κι η τακτική αυτή μάς μένει παρακαταθήκη.

Παρ’ όλες τις δυσκολίες που φέρει σε μια επικοινωνία, όμως, τη χρειαζόμαστε, γιατί μερικές φορές μας θυμίζει αυτά που πρέπει να αλλάξουμε, αν θέλουμε να κρατήσουμε τους αγαπημένους μας κοντά. Αυτά που καλό για μας είναι να αναθεωρήσουμε. Όταν λείπει, πολλές φορές μπορεί να αποτελέσει ως και σημάδι πως τα πράγματα δεν πάνε καλά. Σημαίνει πως ο άλλος μπορεί να εγκαταλείπει την προσπάθεια. Άλλες θεωρείται δικαιολογία, άλλες πάλι δεν είναι, αλλά ίσως τελικά να χρειάζεται στη ζωή μας κάτι που να μας ενοχλεί. Να μας κρατά σε εγρήγορση. Μπορεί να μην τη θέλουμε, αλλά την αγαπάμε κιόλας. Γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Όλα τα σημαντικά λιγάκι μας ενοχλούν και μας φέρνουν σε δύσκολη θέση. μα αν τελικά τα χρειαζόμαστε, το αισθανόμαστε αφού αποκτήσουμε την επιλογή να τα κρατήσουμε ή όχι. Εκεί φαίνονται όλα. Και δε θυμάμαι την τελευταία φορά που κάποιος είπε πως θα σταματήσει να γκρινιάζει κι όντως το έκανε.