«Μπορώ να είμαι μαζί σου;» κι άλλα άλυτα μυστήρια του έρωτα

Όλοι μας έχουμε βρεθεί στο σημείο, κάποια στιγμή της ζωής μας, να αναρωτηθούμε αν μπορούμε να είμαστε με κάποιο άλλο άτομο. Έχοντας όμως βγει από μια δύσκολη ή μακροχρόνια σχέση στο παρελθόν, το επόμενο βήμα στην ερωτική μας ζωή, είναι πολύ πιθανό να καθυστερήσει παραπάνω από το συνηθισμένο. Παρ’ ολ’ αυτά, το καμπανάκι του ενδιαφέροντος για άλλο άτομο, δε θα αργήσει να χτυπήσει. Όπως κι αν το κάνουμε, είναι αναμενόμενο. Κι εκεί είναι που έρχονται οι δικές μας αμφιβολίες να μας επισκεφθούν. Εδώ που τα λέμε, αν δε θέλουμε να μπούμε σε λάθος σχέση εσκεμμένα ή μη, πρέπει να αναρωτηθούμε κάποια πράγματα για το καλό του άλλου ατόμου, καθώς και για το δικό μας καλό. Είναι κρίμα να ταλαιπωρηθούμε όλοι, χωρίς λόγους κι αιτίες.

Είναι η ώρα, λοιπόν, να μιλήσουμε με τον εαυτό μας και να αναλογιστούμε τι ακριβώς συμβαίνει. Τι έχουμε περισσότερο ανάγκη την παρούσα περίοδο της ζωής μας; Λόγω της απουσίας ενός ιδιαίτερου προσώπου στη καθημερινότητά μας, υπάρχει περίπτωση να βγάλουμε αρκετά βιαστικές αποφάσεις. Το κενό, η μοναξιά που μπορεί να νιώθουμε θολώνουν την κρίση μας, δημιουργώντας την ανάγκη να βασιστούμε κάπου, πέραν των φίλων και της οικογένειας που μας στηρίζουν. Είναι λοιπόν η σχέση αυτό που μας λείπει για να έχουμε στήριξη στη ζωή μας;

Δεύτερο, αν όχι πρώτο, έρχεται το ερωτικό κομμάτι, αυτό των ορμών, της ανάγκης του σώματος να βιώσει ερωτική εκτόνωση. Οι ανάγκες αυτές, όμως, δεν πρέπει να συγχέονται με άλλου είδους αποφάσεις, όταν μπορούν να αποβούν καταστροφικές. Άρα, επιβάλλεται να σκεφτούμε (με το μυαλό κατά προτίμηση). Με φόρα έρχεται η επόμενη ερώτηση που περνά από το μυαλό μας. Μας ενδιαφέρει πραγματικά αυτό το άτομο ή απλώς θέλουμε να περάσουμε την ώρα μας μαζί του; Γιατί, αν θέλουμε το δεύτερο, καλύτερα είναι να παραμείνουμε μακριά από σχέσεις, που δε θα «βασανίζουν», κατά μια έννοια, τα θέλω μας ή και του ανθρώπου που γνωρίζουμε.

Τρίτο έρχεται το κομμάτι της διαθεσιμότητας σε ένα πιο συναισθηματικό επίπεδο. Εμείς, όμως, μπορούμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες μιας σχέσης, πόσο μάλλον στις απαιτήσεις του άλλου; Αν όχι, τότε οι λάθος επιλογές δε θα φτιάξουν την κατάσταση. Αλλά, εκτός από τα παραπάνω, είναι καλό να προσέχουμε και τα συναισθήματα που δεν υφίστανται, όμως εμείς τα δημιουργούμε σαν πλασίμπο μέσα μας, δημιουργώντας έτσι τη δική μας προσωπική όαση. Υπάρχουν οι περιπτώσεις που νομίζουμε πως αναγνωρίζουμε τι νιώθουμε, έχοντας δώσει όλες τις απαντήσεις μέσα μας, αλλά στην ουσία δεν έχουν καμία βάση. Κι όταν το αντιλαμβανόμαστε, είναι πια αργά. Άρα, εδώ τίθεται και το ερώτημα του κατά πόσο εμπιστευόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό σε όσα καθορίζει ως απαντήσεις.

Αν πάλι, μετά από αυτές τις ερωτήσεις βλέπουμε πως δεν έχουμε κάποιο λόγο να φοβόμαστε τον εαυτό μας στο κατά πόσο κι αν είναι πρόθυμος να ξεκινήσει κάτι νέο, είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε το επόμενο βήμα με μεγαλύτερη συνειδητότητα. Άλλωστε, αν το σκεφτόμαστε και πολύ, όντως μπορεί να πείσουμε τον εαυτό μας πως δεν αξίζει να προσπαθήσουμε και πως υπάρχει ενδεχόμενο να πληγωθούμε και να πληγώσουμε. Καλή η σκέψη και το ξεκαθάρισμα, αλλά με μέτρο.

Όλος αυτός ο ντόρος γίνεται γιατί όταν μπαίνουμε σε λάθος σχέσεις, ερχόμαστε σε δύσκολη θέση. Και απέναντι σε άλλους, αλλά και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Υπάρχει και ο φόβος, όταν δε θα θέλει ο άλλος, να θέλουμε εμείς και τα πράγματα να γίνουν ακόμη πιο περίπλοκα. Η σιγουριά των επιλογών μας, μας δίνει και συναισθηματική σταθερότητα που μπορούμε να αξιοποιήσουμε στην καθημερινότητά μας. Δεν είναι ανάγκη να δημιουργήσουμε απωθημένα και περίπλοκες καταστάσεις. Υπάρχει κι άλλος δρόμος. Θέσε τις ερωτήσεις σου και δώσε απαντήσεις. Όλα ξεκινούν με το «Μπορώ να είμαι μαζί σου;».