Να ασχολείται κανείς ή να μην ασχολείται;

Μερικές φορές είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε με βεβαιότητα τι μας αρέσει. Τι μας ενθουσιάζει. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν καθημερινά. Σε πολλούς βλέπουμε διαφορές, σε άλλους ομοιότητες, αλλά είναι σαν να ψάχνουμε πάντα το δικό μας «τέλειο» χαρακτήρα. Για να κάνουμε παρέα, για σχέση, για επαγγελματικές συνεργασίες. Για πολλών ειδών σχέσεις και συμφωνίες. Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ μας είναι αρκετές και περίπλοκες.

Υπάρχουν περιπτώσεις που έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να σκέφτεται, γιατί μας ελκύουν κάποιοι χαρακτήρες. Ας πάρουμε το παράδειγμα των χαμηλών τόνων, των εσωστρεφών και των «λίγο στον κόσμο μου». Έχουμε αναρωτηθεί, αρκετές φορές, γιατί έχουν επιλέξει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά; Τι τους ώθησε στο σημείο να μην ασχολούνται πολύ με τους υπόλοιπους;

Η αλήθεια είναι πως αν δε δίνεις και πολύ σημασία στους γύρω σου, έχεις πιο ήσυχο το κεφάλι σου. Αποκτάς άλλη ελευθερία. Ξεφεύγεις από καλούπια και συμβιβασμούς. Είναι αυτό που σκεφτόμαστε πολλές φορές «δεν ενοχλώ κανέναν, για να μη με ενοχλούν. Θέλω την ηρεμία μου.». Καταφεύγουμε σε αυτή λογική, όταν έχουμε νιώσει αρκετή πίεση από τον κοινωνικό περίγυρο. Όταν η γνώμη μας είναι πως ό, τι κι αν κάνουμε, τα πράγματα θα παραμείνουν το ίδιο. Μπορεί να φαίνεται σαν παραίτηση, αλλά δεν είναι. Όντως, κάποια πράγματα στη ζωή μας, να μην είναι δυνατόν να αλλάξουν. Γι’ αυτό, αποτραβιόμαστε για να πάρουμε το χρόνο μας ή απλά για να ασχοληθούμε με διαφορετικά και νέα, για εμάς, πράγματα. Παίζουμε ένα «κρυφτό» σαν να λέμε. Δεν πάει, όμως, έτσι.

Συνήθως, με αυτό τον τρόπο, ελκύουμε τους υπόλοιπους να μας πλησιάσουν. Είναι σαν ένα ένστικτο που δημιουργείται για να τραβήξουμε την προσοχή των άλλων. Σαν να νιώθουμε παιδιά που παίζουν το παιχνίδι της επιβίωσης και της κυριαρχίας. Θεωρούμε τον εαυτό μας πιο ισχυρό από κάποιον που δεν ασχολείται. Θεωρούμε πως είναι ευκολότερο να υπάρξουμε σ’ αυτή τη λογική και να πάρουμε το τρόπαιο του «νικητή». Κι έτσι, στο τέλος καταλήγουμε να είμαστε χωρισμένοι σε δύο μεριές. Οι μεν δεν ασχολούνται και οι δε ασχολούνται, γιατί οι πρώτοι δεν ασχολούνται.

Είναι ένα παιχνίδι κωμωδίας, που όταν το φέρνουμε στο μυαλό μας ως γεγονός, μας πιάνουν τα γέλια. Είναι σαν να μπαίνουμε σε ένα κλίμα ανταγωνισμού, θεωρώντας νικητή αυτόν που θα αντέξει περισσότερο ή να αδιαφορεί ή να ενδιαφέρεται για ό, τι κι αν κινείται. Είναι αρκετά ανούσια αυτή η διαδικασία, αλλά είναι το αίσθημα της επιβίωσης που μας διακατέχει και στο τέλος ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις.

Στον έρωτα, είναι ίδια τα πράγματα. Δεν αλλάζει κάτι. Αφού οι περισσότεροι θεωρούν τον έρωτα «πόλεμο και ειρήνη» μαζί, καταλήγουμε άθελά μας ξανά σε διαχωρισμό. Το φλερτ και οι σχέσεις άλλωστε, είναι κάτι διαφορετικό. Μιλάμε για πόθο. Μιλάμε για έλξη. Είναι φυσικό, όπως κι αν είμαστε, να θεωρούμε τον εαυτό μας πιο ισχυρό από τον άλλον, παίρνοντας για «βραβείο», τον πόθο μας.

Οι διαχωρισμοί που μπορεί να γίνονται καθημερινά με τα ενδιαφέροντα του καθένα μας ή με τον τρόπο ζωής, στο τέλος μας κρατούν μακριά, χωρίς λόγο. Τι κι αν νοιάζεσαι;  Τι κι αν δε νοιάζεσαι; Όλοι συμβάλουμε στις αλλαγές. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Άλλοι από εμάς αθόρυβα, άλλοι από εμάς πιο ζωηρά και με ενθουσιασμό. Ενωμένοι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά, αρκεί να το καταλάβουμε έγκαιρα, χαλαρώνοντας, αφήνοντας τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους.